Στην προσπάθεια να βρει κάποιος ποιος είναι ο κορυφαίος ηθοποιός όλων των εποχών, μπορεί να πάρει ως κριτήριο αυτόν που κάνει την καλύτερη ερμηνεία. Χρησιμοποιώντας αυτήν την παράδοξη ίσως λογική, στην κορυφή της λίστας πολλών είναι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, έχοντας ως γνώμονα την ερμηνεία του στο Οργισμένο Είδωλο του Μάρτιν Σκορσέζε, ένα πραγματικό tour de force υποκριτικής, αφού για να υποδυθεί τον πυγμάχο Τζέικ Λα Μότα ο Ντε Νίρο μπήκε κυριολεκτικά στο πετσί του ρόλου, δίνοντας επαγγελματικούς αγώνες μποξ και ο ίδιος και βάζοντας 30 κιλά για μια και μόνο σκηνή διάρκειας 5 λεπτών περίπου. (Με την ίδια συλλογιστική πάντως εγώ θα διάλεγα Μάρλον Μπράντο ελέω Νονού).
Φυσικά και βραβεύτηκε με το Όσκαρ γι’ αυτήν του την ερμηνεία το 1981, δεύτερο του μετά απ’ αυτό για το δεύτερο μέρος του Νονού το 1974, όπου υποδυόταν σε μικρή ηλικία τον Βίτο Κορλεόνε, μιλώντας μόνο Ιταλικά και κλέβοντας κατά κάποιο τρόπο την παράσταση από τον Αλ Πατσίνο που έδωσε όλο του το είναι στο ρόλο του Μάικλ. Μέσα σε περίπου δέκα χρόνια καριέρας δηλαδ,ή είχε ήδη δύο χρυσά αγαλματίδια και την καθολική αναγνώριση του παγκόσμιου σταρ σύστεμ. Φαίνεται ίσως υπερβολικό, είναι όμως απολύτως δίκαιο, αν κάτσει και σκεφτεί κανείς το εύρος των ερμηνειών του.
Από το «you talkin to me?» του Ταξιτζή μέχρι την ρώσικη ρουλέτα του Ελαφοκυνηγού και από το τηλεφώνημα στα Καλά Παιδιά, μέχρι την σωματική καθηλωτική του παράσταση στο Ακρωτήρι του Φόβου, ο Ντε Νίρο απέδειξε πως άξιζε την τύχη του. Είχε την τύχη δηλαδή να τον προσέξει ο Μπράιαν Ντε Πάλμα και να τον πάρει για πρωταγωνιστή στις δυο πρώτες ταινίες του, κάτι που έκανε τον Σκορσέζε να τον επιλέξει για την δική του πρώτη ταινία, του περίφημους Κακόφημους Δρόμους κι από κει κι έπειτα όλα πήραν το δρόμο τους, δίνοντας βάση για την ίσως πιο πετυχημένη καλλιτεχνικά συνεργασία ανάμεσα σε σκηνοθέτη και ηθοποιό, οδηγώντας και τους δύο σε δυσθεώρητα κινηματογραφικά ύψη.
Από κει ψηλά είναι αλήθεια πως αρχίζει και πέφτει ο αγαπημένος ηθοποιός τα τελευταία χρόνια με πολλές ατυχείς επιλογές, κάποιες από τις οποίες δικαιολόγησε, λέγοντας πως χρειαζόταν χρήματα για να σκηνοθετήσει τον Καθοδηγητή-αξιόλογη σκηνοθετική απόπειρα, δεύτερη μετά από το επίσης συμπαθητικό Ιστορίες του Μπρονξ-. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και τώρα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια παραδίδει ερμηνείες όπως αυτή στον Οδηγό Αισιοδοξίας κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του ευχηθούμε χρόνια πολλά για τα σημερινά του γενέθλια (γεννήθηκε μια μέρα σαν κι αυτή το 1943) και να ελπίζουμε πως η επικείμενη επανασυνεργασία του με τον Σκορσέζε στο The Irishman, μαζί μάλιστα και με τον Αλ Πατσίνο ,να τον οδηγήσει στις παλιότερες ερμηνευτικές του κορυφές.
