Ο καλλιτέχνης με την αντρεπτική ματιά και την μοναδική κιθάρα που μας απέδειξε περίτρανα ότι η ιδιοφυία δεν είναι επίκτητη…
«Έχει τον πιο γλυκό ήχο που έχω ακούσει, ήταν ο μόνος που μου προκάλεσε κρύο ιδρώτα», δήλωσε για τον Peter Green ο B.B. King. Ειλικρινά, δε θα μπορούσα να βρω πιο λυτό και περιγραφικό τρόπο να εκφράσω τα συναισθήματά μου για την πρώτη φορά που η κιθάρα του ήχησε στα αυτιά μου. Είχα ακούσει για τον Εγγλέζο μουσικό αρκετές φορές, είτε από ραδιοφωνικές εκπομπές είτε από συζητήσεις. Ωστόσο, η αρχική ιδέα που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου μετουσιώθηκε, όταν έπεσε στα χέρια μου ένα second hand CD με τα καλύτερα κομμάτια των Fleetwood Mac. Το ηχείο από το στέρεο “έλιωσε” να παίζει σε repeat τον δίσκο. I’d rather go blind, black magic woman, Something inside of me, Oh Well, Need your love tonight κτλ.
Κανένα δεν ήταν ίδιο με το άλλο, γεγονός που επιβεβαίωνε την πολυδιάστατη φύση του καλλιτέχνη· και όμως καθένα αποτελούσε ένα ξεχωριστό διαμάντι. Κοινός παρανομαστής σε όλα ήταν η ηγετική παρουσία του Peter Green, ο οποίος με το ταλέντο του και τη γαλήνη που εξέπεμπε, οδηγούσε όλα τα όργανα του γκρούπ σε πλήρη αρμονία με την κιθάρα του. Τρανή απόδειξη αποτελεί το Albatross. Μια instrumental σύνθεση, ικανή από μόνη της να σε “ταξιδέψει” για ώρες. Παράλληλα, οι ζωντανές του εμφανίσεις πιστοποιούν ακόμα περισσότερο τα παραπάνω· ιδανικό παράδειγμα, η live εκτέλεση του Green Manalishi στο Capitol Theatre το ‘75.
Αν και στο μυαλό των μουσικόφιλων έχει κατωχυρωθεί ως Blues καλλιτέχνης, η αλήθεια είναι ότι το ρεπερτόριό του και η μουσική του ικανότητα δεν είναι δυνατόν να περιοριστούν σε αυτή την ταμπέλα. Γεννημένος στο Λονδίνο του ‘46, λοιπόν, έλαβε τα πρώτα του μουσικά ερεθίσματα σε πολύ μικρή ηλικία. Ο μεγαλύτερος αδερφός του Michael, του έμαθε τις πρώτες συγχωρδίες στην κιθάρα. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Μόλις από τα 11 του χρόνια(!) ήταν αυτοδίδακτος. Ξεκίνησε την καριέρα του περιπλανόμενος σε τοπικές μικρομπάντες, ενώ εργάζονταν παράλληλα σε διάφορες ναυτικές εταιρίες. Παρότι του δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστεί με τον Mick Fleetwood (μετέπειτα ντράμμερ και των Fleetwood Mac, το όνομα του οποίου φέρει το συγκρότημα) και να συνεργαστεί με τον Rod Steward (στο σχήμα Shotgun Express) η Ιθάκη του έμοιαζε να είναι μακρυά ακόμα. Η πρώτη σημαντική ευκαιρία να μας συστηθεί, ήρθε με την αποχώριση του Eric Clapton από τους John Mayall’s Bluesbreakers, συγκρότημα-θεμέλιο της British Blues σκηνής. Ο Peter άρπαξε απ’τα μαλλιά την ευκαιρία. Αξίζει να αναφέρουμε την ατάκα του Mayall, ο οποίος προκειμένου να συστήσει τον… αντικαταστάτη του Clapton στον μουσικό παραγωγό Mike Vernon, ανέφερε: «Μην ανησυχείς, βρήκαμε καλύτερο». Με τους Bluesbreakers ηχογραφεί το δίσκο A Hard Road, ο οποίος περιέχει δύο δικές του συνθέσεις, τα The Same Way και The Supernatural. Τα δυο αυτά κομμάτια αποτέλεσαν το πρώτο δείγμα αναγνώρισης της κιθάρας του Green και παράλληλα άνοιξαν την πόρτα ώστε να ξεδιπλώσει ακόμα παραπάνω το ταλέντο του.
Το 1967, μαζί με τον Mick Fleetwood (συνεργάτη του και στους Bluesbreakers) δίνουν πνοή ζωής στους θρυλικούς Fleetwood Mac. Η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση πραγματοποιείται στο Jazz And Blues Festival της ίδιας χρονιάς, ενώ ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορούν τον πρώτο ομώνυμο δίσκο, με παραγωγό τον Vernon. Το άλμπουμ θα μπει μέσα στα αγγλικά τσάρτ, σε μια περίοδο που τις πρώτες θέσεις τους καταλαμβάνουν οι νέες δουλειές μεγάλων ονομάτων, όπως Rolling Stones, Beatles και Cream. Ωστόσο, το «Albatross» που βρίσκεται στον ίδιο δίσκο, χτυπάει κορυφή. Οι single επιτυχίες που ακολουθούν είναι αρκετές για να καθιερωθεί το γκρούπ στο top 5 των αγγλικών τσαρτς. Η πρώτη καταιγίδα, παρόλα αυτά, δεν αργεί να έρθει.
Το 1970, μια από τις καλύτερες χρονιές για το συγκρότημα και με το «Green Manalishi» να γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, ο Peter αιφνιδίως ανακοινώνει την αποχώρισή του από το γκρούπ για να ρίξει τίτλους τέλους στη μουσική του καριέρα. Το σοκ τεράστειο, όμως τα υπόλοιπα μέλη αποφασίζουν να προχωρήσουν· όσο δύσκολο και αν φαίνεται. Η επιλογή τους δικαιώνεται. Έναν γεμάτο χρόνο μετά, αφού μεσολάβησε η κυκλοφορία του άλμπουμ Kiln House αλλά και αρκετές αλλαγές μελών, ο Peter Green επιστρέφει. Το Future Games κυκλοφορεί άμεσα, και η θρυλική σύνθεσή του «Black Magic Woman» χτυπάει, ως σίνγκλ, την κορυφή των τσαρτ. Μετά και την κυκλοφορία του Penguin το ‘73, οι δρόμοι των Fleetwood Mac και Peter Green χωρίζουν πλέον οριστικά.
Οι πρώτοι συνέχισαν να αφήνουν το στίγμα τους στην μουσική, ακολουθώντας διαφορετικά μουσικά μονοπάτια (αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία). Από την άλλη, ο Green, παρά την “ευαίσθητη ψυχολογία” του και τα συνεχή προβλήματα που αντιμετώπιζε, συνέχισε να κατακτά το σεβασμό τόσο του κοινού όσο και των ανθρώπων του μουσικού κόσμου. Η μεγαλύτερη γι’αυτόν αναγνώριση ήρθε το 1998, όταν πέρασε στο πάνθεον της Ροκ μουσικής, το Rock and Roll Hall of Fame.
Αυτός ήταν ο μυθικός Εγγλέζος καλλιτέχνης. Ένα “εύθραυστο λουλούδι” με αστείρευτο ταλέντο που έπαιρνε ζωή από αυτό που αγαπούσε περισσότερο· την μουσική. Έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι τον φετινό Ιούλιο. Έστω και αργά, καλό ταξίδι Peter. Εύχομαι εκεί που βρίσκεσαι να βρήκες επιτέλους τη γαλήνη σου. Σε ευχαριστώ για τη συντροφιά που μου κράτησες και τη δύναμη που μου μετέφερες μέσα από τα τραγούδια σου.
TOP 10 PLAYLIST:
Κείμενο: Βαγγέλης Δελλής (Lavart)
Φωτογραφία εισιτηρίου: Βαγγέλης Δελλής (Lavart)
