Χωρίς κάποιο βαθύτερο νόημα ή πρόθεση, παρά στοχεύοντας μόνο στο αισθητικό αντίκτυπο, το Floating Piers αναπροσαρμόζει το ιταλικό τοπίο.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ους γνωρίσαμε μέσω των μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεών τους να τυλίγουν μνημεία, κτίρια, δέντρα και τοπία και να περιβάλλουν με ύφασμα νησιά. Ο λόγος για το δίδυμο των Christo και Jeanne-Claude, η πιο πρόσφατη εγκατάσταση των οποίων, το Floating Piers, «έριξε άγκυρα» για 16 ημέρες τον περασμένο Ιούνιο (18/06/16 – 03/07/16) στη λίμνη Iseo της βόρειας Ιταλίας.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ια ιδιαίτερη διαδρομή συνέδεε την πόλη του Sulzano με το Monte Isola και το νησάκι San Paolo μέσω ενός συστήματος αποβάθρας αρθρωμένου με 220.000 κύβους πολυαιθυλενίου υψηλής περιεκτικότητας. Η αποβάθρα αυτή, πλάτους 16 μέτρων και ύψους 35 περίπου εκατοστών, ήταν καλυμμένη σε όλο το μήκος των 3 χιλιομέτρων της με ένα φωτεινό πορτοκαλοκίτρινο αδιάβροχο ύφασμα, το οποίο συνέχιζε για 2,5 χιλιόμετρα στους πλακόστρωτους δρόμους του Sulzano και της πόλης Peschiera Maraglio, καθιστώντας την εγκατάσταση ως προέκταση των αστικών δρόμων.
Η σύλληψη της ιδέας έγινε από τους Christo και Jeanne-Claude το 1970, με τη συγκεκριμένη τοποθεσία να επιλέγεται το 2014, πέντε χρόνια μετά το θάνατο της Jeanne-Claude. Το Floating Piers είναι το πρώτο υπαίθριο έργο μεγάλης κλίμακας των καλλιτεχνών που υλοποιήθηκε μετά το The Gates στο Central Park της Νέας Υόρκης (2005). Για την υλοποίησή του χρειάστηκαν 22 μήνες προετοιμασίας και μια μεγάλη ομάδα εξειδικευμένων επαγγελματιών, από μηχανικούς μέχρι και δύτες. Το συνολικό έργο κόστισε περίπου 15 εκατομμύρια ευρώ και χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, ο οποίος επιμένει ν’ αρνείται οποιαδήποτε χρηματοδότηση ή δωρεά για την πραγματοποίηση των έργων του εξασφαλίζοντας την πλήρη καλλιτεχνική του ελευθερία.
«Ξέρω πως αυτά τα έργα είναι εντελώς παράλογα, εντελώς άχρηστα. Ο κόσμος μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτά, κανείς δεν τα χρειάζεται, μόνο εγώ και η Jeanne-Claude. Αυτή πάντα επεσήμανε ότι υπάρχουν επειδή μας αρέσει να τα έχουμε, κι αν αρέσουν και σε άλλους, τότε αυτό είναι μόνο ένα μπόνους». (Christo)
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο συγκεκριμένο έργο φαίνεται ότι πραγματικά άρεσε και σε άλλους, καθώς ξεπέρασε τις προσδοκίες και άγγιξε τους 1,2 εκατομμύριο επισκέπτες κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, αναγκάζοντας το δήμαρχο της περιοχής να το κρατήσει κλειστό για λόγους προστασίας κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Οι καιρικές συνθήκες έπαιξαν κι αυτές το ρόλο τους, με το βροχερό καιρό των πρώτων ημερών να μετατρέπεται στην καλοκαιρινή ηλιοφάνεια της Μεσογείου. «Ο ήλιος, η βροχή, ο αέρας είναι μέρος της σωματικότητας του έργου, πρέπει να το ζήσεις.» (Christo) Το νερό, όμως, υπήρξε το πρωταγωνιστικό στοιχείο, δίνοντας μια ελαφριά παλινδρομική κίνηση στο διάδρομο, όμοια με αυτή μιας βάρκας, και δημιουργώντας παράλληλα την αίσθηση στους επισκέπτες πως περπατούν στην επιφάνεια της λίμνης. Κι όταν το φως του ήλιου αντανακλούσε πάνω του κατά τη διάρκεια της ημέρας, το έντονο κιτρινωπό χρώμα του υφάσματος άλλοτε ερχόταν σε αντίθεση με το μπλε της λίμνης κι άλλοτε γλύκαινε με τις κοκκινωπές ή χρυσές αποχρώσεις του.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο έργο έφτασε στο τέλος του στις 3 Ιουλίου, με τα κομμάτια του να αποσυναρμολογούνται και να ανακυκλώνονται, εξαφανίζοντας από την περιοχή κάθε ίχνος ύπαρξής του. Άλλωστε, αυτό συνέβη με κάθε εγκατάσταση των καλλιτεχνών, οι οποίοι ανέκαθεν γοητεύονταν από το εφήμερο και τη νομαδική ποιότητα των δημιουργιών τους.
«Γνωρίζεις πως δεν έχω κανένα έργο τέχνης που να υπάρχει; Όλα χάνονται όταν τελειώσουν. Νομίζω απαιτείται πολύ μεγαλύτερο θάρρος για να δημιουργήσεις πράγματα που θα χαθούν από το να δημιουργήσεις πράγματα που θα μείνουν». (Christo)
