Τελευταία μέρα του In-edit με ενδιαφέρουσες επαναπροβολές.
Όλα τα ελεύθερα πνεύματα θα συναντηθούν για μία τελευταία φορά στην σκοτεινή αίθουσα του Ολύμπιον. Το πρόγραμμα διαμορφώνεται με τέσσερις επαναπροβολές, τρεις εκ των οποίων είναι οι Theory of Obscurity: a film about The Residents, Mr. Dynamite: The Rise of James Brown και Daft Punk Unchained.
Theory of Obscurity: a film about The Residents
[dropcap size=big]Έ[/dropcap]να φιλμ όχι για να αποκαλύψει την ταυτότητα τους αλλά για να τονίσει τις διάφορες απόψεις και τα κενά που υπήρχαν πίσω από το όνομα του συγκροτήματος. Ένα αιωνόβιο θα λέγαμε συγκρότημα, οι Residents, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν 60 άλμπουμ και να κάνουν περιοδείες μέχρι σήμερα.
Το ντοκιμαντέρ μάς εντάσσει σε ένα σουρεαλιστικό πλαίσιο, με σκοτεινές εικόνες και τον ιδιαίτερο πειραματικό ήχο του συγκροτήματος. Το μυστήριο που διατηρούσαν τα μέλη κρύβοντας τα πρόσωπα τους ήταν αυτό που τους παρείχε γοητεία και ελευθέρια. Ήταν ριζοσπαστικοί αφοί εισήγαγαν την avant-garde μουσική και χαρακτηρίστηκαν ως πιο πετυχημένοι και ευτυχισμένοι από τους Beatles.
Ψυχεδέλεια, εξώφυλλα άλμπουμ σχεδιασμένα από τους ίδιους και τα πρόσωπα πίσω από τα τεράστια μάτια είναι αρκετά ώστε να σε πείσουν να εισχωρήσεις στον ιδιαίτερο κόσμο των Residents.
Mr. Dynamite: The Rise of James Brown
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]νέργεια και πολύς χορός είναι οι λέξεις που αντιπροσωπεύουν το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του James Brown, τις οποίες επέλεξε ο σκηνοθέτης ως έναυσμα για τη σκιαγράφηση του καλλιτέχνη.
Δεν του αποδόθηκε άδικα ο χαρακτηριστικός Δυναμίτης, καθώς ήταν ο πιο σκληρά εργαζόμενος καλλιτέχνης της εποχής με αποτέλεσμα η συνεχής του προσπάθεια να αποδώσει καρπούς. Ο Brown δεν είχε άλλωστε ούτε το κατάλληλο οικονομικό-κοινωνικό υπόβαθρο ούτε μουσική παιδεία ώστε να διαμορφώσει την καλλιτεχνική του φύση, παρά μόνο πηγαίο ταλέντο και επιθυμία για σκληρή δουλειά.
Η μουσική του καριέρα ξεκίνησε νωρίς και απογειώθηκε πολύ γρήγορα χωρίς όμως η φήμη να τον κάνει να ξεχάσει την καταγωγή του. Στοιχεία που τον έκαναν αρεστό ήταν η ενέργεια που είχε επί σκηνής αλλά και η αλληλεπίδραση του με το κοινό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι πλήθος κόσμου συγκεντρώνονταν στα μαγαζιά που εμφανιζόταν για να τον απολαύσει. Η επιτυχία του βασίστηκε στον αυτοσχεδιασμό, που τον χρησιμοποιούσε αρκετές φορές επί σκηνής, και δεν μπορεί να μη σχολιαστεί η έλλειψη στίχων στα τραγούδια του που παρόλα αυτά κατείχαν υψηλή θέση στα τσάρτς.
Πέρα από το ταλέντο του Brown το ντοκιμαντέρ εμβαθύνει σε άγνωστες πτυχές της ζωής του, όπως το συναίσθημα εγκατάλειψης που αποτελούσε ένα παιδικό τραύμα αλλά και την ανάμειξή του με την πολιτική με εμφανή την υποστήριξη του Nixon κατά την τότε εκλογική περίοδο.
Ο Brown αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για αρκετούς καλλιτέχνες και άνοιξε το δρόμο για ένα νέο είδος μουσικής που ήταν γεμάτη δύναμη και ενέργεια.
Daft Punk Unchained
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ελευταία προβολή του φεστιβάλ για την Τρίτη διοργάνωση ήταν το αριστουργηματικό Daft Punk Unchained. Το καταξιωμένο δίδυμο της ηλεκτρονικής μουσικής «βγάζει τις μάσκες του» και μας παρασέρνει στο ρυθμό και στην πρωτοτυπία τους.
Η μετριοπάθεια των δύο αυτών νέων παιδιών διαφαίνεται μέσα από τις επιλογές τους αλλά και την πεποίθησή πως η μουσική είναι αυτή που μετράει χωρίς να θέλουν να εκθέτουν τον εαυτούς τους. Αυτός ήταν και ο λόγος ύπαρξης των κρανών ρομπότ πέρα από την δημιουργία μυστηρίου.
Λάνσαραν ένα νέο είδος ηλεκτρονικής μουσικής με στοιχεία house, techno και pop. Εισήγαγαν την πρωτοπορία ως προς τον τρόπο στησίματος μιας συναυλίας μετατρέποντας τη σκηνή σε υπερθέαμα προερχόμενο από άλλο πλανήτη. Σύγχρονοι με τη χρήση anime κατά την κινηματογράφηση των video clips αλλά και με την υιοθέτηση της ρομποτικής φιγούρας.
Η δικαίωση δύο νέων καλλιτεχνών που δεν άφηναν τίποτα στη τύχη και κατάφεραν να αποσπάσουν βραβείο Grammy.
Στο τέλος της βραδιάς ακολούθησε το καθιερωμένο πλέον πάρτι λήξης στο μπορντ \\ ντε λό υπό τις μουσικές του Blue Lagoon.
Κείμενο: Ματίνα Τσιτσανοπούλου (Lavart)
