ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ
(HELL OR HIGH WATER)
[dropcap size=big]Δ[/dropcap]εν θα σας πω ψέματα, με τον Τζεφ Μπρίτζες δεν είμαι αντικειμενικός, ανέκαθεν μου άρεσε το στυλ και οι ερμηνείες του, ήταν καλός ακόμα και στις πιο άστοχες επιλογές του, βγάζοντας πάντα ένα cool αέρα που σε κέρδιζε. Μετά, όμως, από τη συμμετοχή του στον Μεγάλο Λεμπόφσκι, όπου ενσάρκωνε τον ομώνυμο ρόλο, μετατράπηκε σε ιερό τοτέμ στα μάτια μου, είναι κάτι σαν θρησκεία πλέον για μένα (υπάρχει άλλωστε και ανάλογο δόγμα, ντουντεϊσμός ονομάζεται, ψάξτε το), σαν τον Άρη, σ’ όποιο γήπεδο κι αν παίζει, πάντα θα τον ακολουθώ. Όταν μάλιστα το «γήπεδο» αξίζει κιόλας, όπως συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη νέα του ταινία, το Πάση Θυσία (Hell or high water), τότε η επιλογή είναι μονόδρομος.
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]το Πάση Θυσία, για να έρθουμε και στο θέμα μας, ο Μπρίτζες υποδύεται έναν σερίφη, που λίγο πριν βγει στη σύνταξη αναλαμβάνει μαζί με τον ινδιάνικης καταγωγής συνεργάτη του μια τελευταία υπόθεση, να σταματήσει δυο αδέρφια που έχουν βαλθεί να σηκώσουν σε μια βδομάδα τα ταμεία όσων περισσότερων τραπεζών μπορούν. Τίποτα, βέβαια, δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται, τα όρια μεταξύ καλού και κακού είναι πολύ λεπτά, κρύβοντας πίσω από αυτό το σύγχρονο γούεστερν ένα σχόλιο για το τωρινό τραπεζικό σύστημα και την κατάπτωση της κοινωνίας γενικότερα.
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μακένζι (Sturred up, Young adam) βοηθούμενος από το εξαιρετικό σενάριο του Τέιλορ Σέρινταν (Sicario) φτιάχνει την απόλυτη αμερικανική αντιαμερικανική ταινία, αφήνοντας αιχμές για όλες τις «καλές» συνήθειες των αγαπημένων μας φίλων, από τις ρατσιστικές τάσεις μέχρι την οπλοχρησία, πάντα βέβαια με την απαραίτητη δόση μαύρου χιούμορ (διαθέτει την πιο αστεία σκηνή με σερβιτόρα που έχω δει ποτέ https://www.youtube.com/watch?v=EFim0IPtmrM) που σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις έργο των αδερφών Κοέν και σε συνδυασμό με την εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας και τις μουσικές πινελιές των Νικ Κέιβ και Γούορεν Έλις, που υπογράφουν το soundtrack, αποτυπώνει σε όλο της το μεγαλείο την παρακμή του αμερικανικού νότου, δίνοντας παράλληλα τη δική του ερμηνεία γι’ αυτό που θα ακολουθούσε στην πολιτική σκηνή της χώρας.
[dropcap size=big]Π[/dropcap]έρα από την σίγουρη υποψηφιότητα για όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου για τον Μπρίτζες (θα στοιχημάτιζα ότι θα το κέρδιζε κιόλας, αλλά έχει πέσει πάνω στον Μαχερσαλά Αλί του Moonlight , που είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί) και πρωτότυπου σεναρίου, το φιλμ λογικά θα είναι μέσα και στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας, υποψηφιότητες τις οποίες απέσπασε η ταινία και στις πρόσφατες Χρυσές Σφαίρες. Παρακολούθησα το φιλμ πριν τρεις μήνες σχεδόν στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η αίσθηση που μου άφησε είναι τόσο έντονη, λες και το είδα χθες! Το προτείνω, λοιπόν, ανεπιφύλακτα, αφού είναι από εκείνες τις ταινίες που πρέπει να τις δεις hell or high water…
