«Παρακαλώ…εξανθρωπιστείτε!»

«Τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία». Φυσικά, πρόκειται για μία κλισέ φράση, γεγονός που με δυσκολεύει να την επικαλεστώ. Η δυσκολία μου, ωστόσο, αποχωρεί, καθώς το παρόν κείμενο αναφέρεται σε μία παράσταση που ενσαρκώνει το πολυχρησιμοποιημένο «ρητό» και αναπαριστά το απροσδιόριστο περιεχόμενό του. Επεκτείνοντας, όμως, το σκεπτικό μας θα λέγαμε πως το θεατρικό έργο «Παρακαλώ, περιμένετε!» επισημαίνει τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από τη ματαιοδοξία, καθώς και από τη σύλληψη του κόσμου ως χώρου για εμπόριο υλικών και αχαλίνωτο κέρδος. Η «επισήμανση» του έργου αποκτά συγκεκριμένο πρόσωπο, ονόματι Ανρί Σαρλότ, και εκφράζεται μέσα από τις κινήσεις και τα λεγόμενα του πρωταγωνιστή. Ο ανήσυχος διαφημιστής, ανοίγει τη σκέψη του και αυτοπαρουσιάζεται ως έρμαιο του ίδιου τού του επαγγέλματος, θύμα μίας χρησιμοθηρικής αντίληψης που καθιστά τους ανθρώπους αναζητητές της ψευδούς ευτυχίας. Μία τέτοια ευτυχία έρχεται μόνο μέσω της ικανοποίησης υλικών (και συνήθως περιττών) αναγκών, και μέσω μίας καταναλωτικής μανίας που τοποθετεί τα προϊόντα υπεράνω των συναισθημάτων και εν τέλει, υπεράνω των ανθρώπων. Ο Σαρλότ κάνει την εξομολόγησή του την ώρα που αναμένει την άφιξη του γκαλερίστα Μισέλ, με τον οποίο και επιθυμεί να κλείσει μία κερδοφόρα συμφωνία. Ο Μισέλ (ως άλλος Γκοντό) δεν εμφανίζεται ποτέ, ενώ η αναμονή αποκτά διαχρονικό χαρακτήρα και αναδεικνύει το ρήγμα που προκαλείται ανάμεσα στην τέχνη και την κερδοσκοπία. Αυτοί οι δρόμοι ουδέποτε συναντιούνται, και ο γκαλερίστας Μισέλ δε θα κουνήσει ρούπι από την καλλιτεχνική του καλύβα. «Παρακαλώ, περιμένετε. Ο κύριος Μισέλ θα καθυστερήσει. Έχετε όλο τον χρόνο να εξανθρωπιστείτε».