Αρχές Οκτωβρίου και έχει ξεκινήσει δυναμικά η καλλιτεχνική σεζόν με πρεμιέρες αλλά και παραστάσεις που ίσως δεν προλάβαμε να δούμε πέρυσι (και σίγουρα θα θέλαμε να δούμε). Οι τίτλοι είναι αρκετοί και η λίστα των παραστάσεων όλο και μεγαλώνει. Η Lavart επιλέγει για εσάς πέντε παραστάσεις για αυτήν την εβδομάδα και σας εύχεται καλή θεατρική σεζόν.
Ρινόκερος του Eugene Ionesco
Παρουσιάζεται από το θέατρο Κιβωτός και τον Γ. Κακλέας από τις 5 Οκτωβρίου, κάθε Τετάρτη έως Κυριακή μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου. Ένα θεατρικό έργο γραμμένο από τον Ευγένιο Ιονέσκο το 1959 όπου ανήκει στη θεατρική σχολή γνωστή ως Θέατρο του Παραλόγου. Με πρωταγωνιστή τον Αρη Σερβετάλη και έναν ξεχωριστό θίασο ταλαντούχων ηθοποιών: Έλλη Τρίγγου, Στέλιος Ιακωβίδης, Ροζαλία Κυρίου, Θάνος Μπίρκος, Πάνος Παπαδόπουλος, Αγγελική Τρομπούκη, Κωστής Μπούντας, Αναστασία Στυλιανίδη.
Ένα παιχνίδι της φαντασίας ή μια δυστοπική πραγματικότητα;
Ένα γεγονός τραγικό ή γελοίο; Ο «Ρινόκερος» είναι ένα έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υστερία, σε κάθε επιδημία που καλύπτεται κάτω από τον μανδύα της λογικής και των ιδεών.
Είναι ένα έργο που αποκαλύπτει τις κοινωνικές αρρώστιες που με άλλοθι τις ιδεολογίες μεταμορφώνουν τον άνθρωπο σε επιθετικό ζώο. Που τον αποκτηνώνουν και ύστερα τον εγκαταλείπουν σκλάβο του συστήματος.
Περισσότερα εδώ
Ο άνθρωπος που γελά του Victor Hugo
Ένα χειμαρρώδες πολιτικό ρομαντικό μυθιστόρημα συνιστά την πρώτη ύλη για μια ανατρεπτική παράσταση σύγχρονου μουσικού θεάτρου σε σκηνοθεσία και πρωτότυπη μουσική Θ. Αμπαζή παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Εθνικό Θέατρο, στην σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη. Κάθε Τετάρτη έως Κυριακή μέχρι τις 10 Νοεμβρίου. Με μια ομάδα ταλαντούχων ερμηνευτών – ηθοποιοί, τραγουδιστές, χορευτές και μουσικοί επί σκηνής, αναλαμβάνει να υπηρετήσει την πολυδιάστατη και απαιτητική μουσικοθεατρική παρτιτούρα, όπου συνυπάρχουν ισότιμα όλα τα μέσα της σκηνικής αφήγησης.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Λονδίνο, αρχές του 18ου αιώνα. Μια αυστηρά δομημένη, αριστοκρατική κοινωνία με απολύτως διακριτά όρια μεταξύ των τάξεων. Ο πλούτος και η υψηλή θέση στην ιεραρχία προκαλεί αλαζονεία. Ο λαός, άνθρωποι εξαθλιωμένοι, άβουλοι, τρομοκρατημένοι, χωρίς διάθεση για αντίσταση και κάποιες φορές χωρίς ελπίδα. Σε αυτό το σκληρό περιβάλλον, ο Γκουίνπλεν, ένας νεαρός άνδρας με παραμορφωμένο πρόσωπο -ένα μόνιμα χαραγμένο χαμόγελο ως εκδίκηση από τον βασιλιά, βιώνει τον απόλυτο έρωτα με την τυφλή Ντία. Η σχέση τους φαίνεται να είναι ό,τι πιο σημαντικό για εκείνον. Ως μέλος ενός θιάσου, σύντομα, θα γίνει διάσημος λόγω της ιδιαιτερότητάς του. Όταν τολμήσει να υψώσει το ανάστημά του θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αναλγησία των ισχυρών.
Ο θείος Βάνιας του Anton Chekhov
Μετά τη περσινή επιτυχία εντάσσεται στο ρεπερτόριο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και παρουσιάζεται στο BIOS από 2 Οκτωβρίου έως 22 Δεκεμβρίου, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη .
Σ’ αυτό το έργο: Κανένας δεν κοιμάται όσο θα ήθελε. Κανένας δεν αγαπά όσο χρειάζεται. Κανένας δεν αρπάζει καμία ευκαιρία. Κανένας δεν αγαπιέται όσο έχει ανάγκη. Όλοι θέλουν να νιώσουν περισσότερο. Όλοι είναι έτοιμοι για καυγά. Όλοι επαναλαμβάνονται. Κάποιοι πίνουν παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Κάποιοι έχουν τη δουλειά για φάρμακο. Κάποιοι ζουν τη ζωή τους σαν δράμα. Στο τέλος δεν αλλάζει τίποτα. «Αυτό το βάρος… Δεν είμαι καλά… Τίποτα…» Είναι μάλλον αδύνατον να βρει κανείς τόσα πολλά παράπονα μαζεμένα σε ένα και μόνο θεατρικό έργο. Όμως ο Θείος Βάνιας είναι ένα έργο γοητευτικό. Πώς προκύπτει ποίηση από τα παράπονα; Όλα τα πρόσωπα του έργου κουβαλούν ένα βάρος. Ο Νίτσε λέει πως δεν γίνεται να υποφέρουμε χωρίς να κάνουμε κάποιον να πληρώσει γι’ αυτό. Τι τον κάνουν όλον αυτόν τον πόνο οι ήρωες του Θείου Βάνια; Και τι είδους ήρωες είναι; Καμιά γυναίκα δεν είναι «ηρωίδα», δηλαδή όσο πρέπει θηλυκή ή μητρική.Και κανένας άντρας δεν είναι όσο πρέπει «αρσενικός» για να γίνει ήρωας. Ιδίως ο ίδιος ο Βάνιας, αποτυγχάνει παταγωδώς ως άντρας πρωταγωνιστής. Ακόμα και στον τίτλο του έργου κατοικεί λειψά: ως «θείος».
Άγριος Σπόρος του Γιάννη Τσίρου
Παρουσιάζεται από την ομάδα ΝΑΜΑ παρουσιάζει για 5η συνεχόμενη χρονιά και σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη στο θέατρο Επί Κολωνώ, από 2 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη, Παρασκευή με Κυριακή έως 30 Νοεμβρίου.
Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσιό του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Οι υποψίες που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες θα μείνουν μετέωρες όταν οι έρευνες θα στραφούν αλλού. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως πριν. Μόνο η ακλόνητη πεποίθηση του Σταύρου, που θα παλεύει αενάως με νύχια και με δόντια, πως οι άλλοι ευθύνονται για όλα.
Περισσότερα εδώ
Το Άγχος
Μετά τις 15 συνεχόμενες παραστάσεις στο Φεστιβάλ »Μετά τις 15 συνεχόμενες παραστάσεις στο Φεστιβάλ » Τα 12 Κουπέ» στο Τρένο στο Ρουφ, η παράσταση έρχεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία Ευθύμης Χρήστου με μια ομάδα νέων ηθοποιών. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 30 Σεπτεμβρίου και για 6 μόνο παραστάσεις. Μια παράσταση βασισμένη στο ΚΒΕΤΣ του Steven Berkoff.
Όλοι ζούμε με (το) φόβο. Όλοι ζούμε με το φόβο της μοναξιάς – του θανάτου – της αρρώστιας – της καταστροφής του πλανήτη – της ανεργίας – του συμβιβασμού – της ήττας – της αποτυχίας – του βιασμού – του πολέμου – της τρέλας – του έρωτα – του φασισμού – του λογαριασμού της ΔΕΗ. Φοβόμαστε μην παχύνουμε – μήπως δεν αντέξουμε – μη μας πέσουν τα μαλλιά – μη γεράσουμε – μη γεράσουμε μόνοι μας – μήπως χάσαμε τα πιο όμορφά μας χρόνια – μη μετανιώσουμε για τις επιλογές μας. Φοβόμαστε τις κατσαρίδες – να μη μας πιάσει το κόκκινο στο φανάρι – μήπως αφήσαμε ανοιχτό τον θερμοσίφωνα – φοβόμαστε να μην – φοβόμαστε να… Φόβος για τους άντρες – φόβος για τις γυναίκες – για τους ομοφυλόφιλους – για τους ετεροφυλόφιλους – το σεξ – την επαφή – την αγάπη – την ελευθερία – τη μιζέρια – την εμπιστοσύνη – το ασανσέρ – την ευτυχία – το άγχος. Ένα σπίτι καλά κλεισμένο. Μία ξαφνική επίσκεψη. Μία επίσκεψη που πυροδοτεί μια σειρά από γεγονότα τα οποία θα αλλάξουν τις ζωές όλων. Με κύριο, βασικό και ίσως μοναδικό πρωταγωνιστή το Άγχος. Μια παράσταση για όλα αυτά που δεν λέγονται. Μια ιστορία που λίγο πολύ ζούμε όλοι. Η σκέψη που μουρμουράει στο κεφάλι μας, το άγχος για το πώς θα φανούμε, ο φόβος για το που θα πάμε. Μια αμιγώς προσωπική μελέτη πάνω στην από κοινού αφήγηση μιας ιστορίας με αφορμή τα όσα λέγονται σε αυτήν και με εργαλεία τα όσα δεν τολμούν, ίσως ποτέ, να ειπωθούν. Μια παράσταση αφιερωμένη σε όσους φοβούνται.
Περισσότερα εδώ
Καλή σας θέαση!!
Κείμενο: Ειρήνη Γκότση (Lavart)
