[dropcap size=big]Α[/dropcap]πό τις απαρχές ακόμη του πολιτισμένου κόσμου, ο καλλωπισμός απασχολεί τις γυναίκες σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και εκφράζεται με μία πληθώρα τρόπων και πρακτικων. Οι αρχαίες Ελληνίδες έχουν τα μαλλιά τους μακριά και κάνουν περίπλοκα χτενίσματα, με κορδέλες και πλεξίδες. Οι γυναίκες της Ρώμης, αντίστοιχα, κάθε πρωί γυαλίζουν τα δόντια τους, χρησιμοποιώντας μια σκόνη από κοπανισμένα κέρατα ζώων, ενώ οι Αιγύπτιες είναι επιμελείς στην αποτρίχωση και χρησιμοποιούν ακριβά αρώματα. Στην Άπω Ανατολή, επιπλέον, τα πολύ μακριά και εύθραυστα νύχια είναι σημάδι ομορφιάς και κοινωνικής ανωτερότητας. Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες πρακτικές σε διάφορα μέρη του κόσμου, που εξασφαλίζουν μεν την πολυπόθητη γοητεία, αλλά προκαλούν τόσο πόνο, που κάνουν όσους δεν είμαστε εξοικειωμένοι με τον πολιτισμό τους να ανατριχιάζουμε.
Τα πόδια του λωτού
Κινέζικο έθιμο, στο οποίο υποβάλλονται οι γυναίκες από τον 10ο ως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Τα μικροσκοπικά πέλματα σε σχήμα λωτού αποτελούν σημάδι ομορφιάς, υπακοής, ανώτερης κοινωνικής τάξης και πειρασμό για τους επίδοξους μνηστήρες. Η διαδικασία του δεσίματος ξεκινά, όταν το κορίτσι φτάνει στην ηλικία των τεσσάρων ή έξι ετών. Τα πόδια μουλιάζουν μέσα σε ζεστό νερό, ενώ στη συνέχεια γυρίζουν τα τέσσερα μικρότερα δάχτυλα κάτω από το πέλμα, με αποτέλεσμα αυτά να σπάσουν. Έπειτα, δένουν σφιχτά το πόδι με επιδέσμους, τους οποίους κατόπιν αλλάζουν με καινούριους, καθαρούς και πιο σφιχτούς. Στόχος είναι το πόδι να μείνει ατροφικό – όσες πετύχουν να κρατήσουν το μήκος του ποδιού στα 7,6εκ. θεωρούν ότι έχουν «χρυσό λωτό», ενώ όσες φτάνουν τα 10εκ. «ασημένιο λωτό». Η απάνθρωπη αυτή διαδικασία κρατά χρόνια προκειμένου να ολοκληρωθεί και στοιχίζει δάκρυα, πόνο, μολύνσεις, ακρωτηριασμούς, ακόμη και την ίδια τη ζωή των κοριτσιών. Ωστόσο, λένε ότι μια γυναίκα που περπατά τρεκλίζοντας, φαίνεται ευάλωτη και αέρινη στα αντρικά μάτια, ενώ «τα πόδια του λωτού» αποτελούν απαραίτητο χαρακτηριστικό για την εξασφάλιση ενός καλού γάμου.
Οι γυναίκες-καμηλοπαρδάλεις
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] τίτλος ανήκει στις γυναίκες της φυλής Kayan της Βιρμανίας, οι οποίες ακόμη και σήμερα ακολουθούν το έθιμο των χρυσών δαχτυλιδιών (στην πραγματικότητα πρόκειται για μεταλλικά κολάρα) γύρω από τον λαιμό τους. Τα κοριτσάκια, από πέντε έως δέκα ετών, τοποθετούν γύρω από τον λαιμό τους έξι με δέκα κολάρα και προσθέτουν ένα δαχτυλίδι κάθε χρόνο. Το βάρος των δαχτυλιδιών πιέζει και τελικά παραμορφώνει τα κόκαλα της κλείδας, δίνοντας έτσι την ψευδαίσθηση ενός πολύ μακρύ λαιμού. Οι γυναίκες δεν τα αποχωρίζονται ποτέ, καθώς τελικά οι μύες που στηρίζουν το κεφάλι ατροφούν και ο λαιμός γίνεται εύθραυστος. Το έθιμο ξεκινά προκειμένου να τις κάνει λιγότερο ελκυστικές σε μέλη άλλων φυλών, ελαχιστοποιώντας έτσι τον κίνδυνο αρπαγών, αλλά και για να τις προστατεύει από δαγκώματα τίγρεων και φιδιών. Ωστόσο, οι γυναίκες αντέχουν αδιαμαρτύρητα τον πόνο και πιστεύουν ότι ο πολύ λεπτός και μακρύς λαιμός τους δίνει χάρη και σπάνια ομορφιά.
Ανάγλυφα τατουάζ
Μπορεί στη δυτική κουλτούρα τα τατουάζ να γίνονται πλέον με ασφάλεια και σχεδόν ανώδυνα σε ειδικούς χώρους, όμως στις φυλές Bodi Toposa και Surma, στην Αιθιοπία, η δερματοστιξία θεωρείται αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας, σημάδι ενηλικίωσης και ομορφιάς. Αγόρια, αλλά κυρίως κορίτσια, υπομένουν τον αιματηρό σχηματισμό εξογκωμένων ουλών με αγκάθια και ξυραφάκια, ώστε να δημιουργηθούν ανάγλυφα σχέδια πάνω στο δέρμα τους και συγκεκριμένα στους ώμους, στα χέρια, στην κοιλιά, στο στήθος.
Οι γυναίκες με το τεράστιο στόμα
[dropcap size=big]Η[/dropcap] φυλή των Surma στην Αιθιοπία, έχουν μια από τις πιο περίεργες αντιλήψεις για τη γυναικεία ομορφιά. Τα κορίτσια που θέλουν να μπει το όνομά τους ανάμεσα σε αυτά των καλλονών και να παντρευτούν κάποιο φύλαρχο, πρέπει να υποβληθούν σε μια τεχνική που ακροβατεί μεταξύ piercing και stretching και που τους δημιουργεί ξεχειλωμένα (κυριολεκτικά) χείλη. Στην ηλικία των δεκαπέντε ετών, σκίζεται το εσωτερικό των χειλιών τους και τοποθετείται ένας μεταλλικός ή ξύλινος δίσκος, ο οποίος σταδιακά αντικαθίσταται από μεγαλύτερους. Συχνά, ο τελικός δίσκος έχει περιφέρεια έως και εξήντα εκατοστά, ενώ αναγκάζονται να σπάσουν και τα δόντια τους, για να μην αυτοτραυματιστούν. Πέρα από τις δυσκολίες σίτισης, ο κίνδυνος μολύνσεων είναι επίσης τεράστιος. Η κυβέρνηση της χώρας έχει απαγορεύσει την τεχνική αυτή, ωστόσο εφαρμόζεται ακόμη από πολλά μέλη της φυλής.
Ανατριχιαστικά όμορφο ή απλά ανατριχιαστικό, το μόνο σίγουρο είναι, ότι η ελκυστική εμφάνιση δεν κρίνεται παντού με τα ίδια μέτρα και απαιτεί πολύ πόνο για ν’αποκαλυφθεί. Εξάλλου, όπως έχει δηλώσει και η Μάγια Αγγέλου (Maya Angelou), παγκοσμίως γνωστή αφροαμερικανίδα λογοτέχνης κι ακτιβίστρια, «Θαυμάζουμε την ομορφιά της πεταλούδας, αλλά σπάνια αναγνωρίζουμε τα στάδια που πέρασε για να πετύχει αυτή την ομορφιά».
