Φωνές από παιδιά στο δρόμο. Πλησιάζω να κλείσω το παράθυρο, ακούω καθαρά τη λέξη : «Ξελευθρία, ξελευθερία!». Μου θυμίζει κάτι. Αμυδρά…
Κάτι που είχα δει γραμμένο σ’ ένα τοίχο, το 73’. Σ’ ένα βιβλίο της ιστορίας στο σχολείο. Σκαλισμένο σ’ ένα μαρμάρινο τάφο στην Κρήτη. Σ’ ένα πανί σκισμένο, με κόκκινο χρώμα να στάζει, ίδιο αίμα, ανάμεσα από καπνούς και γύρω μάτια δακρυσμένα.
Μόνο με παιχνίδια και γέλια παιδικά δεν την είχα συνδέσει. Κι όμως, πρώτη φορά την άκουγα τόσο καθάρια, τόσο λυτρωτική. Σαν είσοδο του «από μηχανής θεού» σε αρχαίο δράμα, ήχος που βγαίνει από τα σωθικά.
Κλείνω το παράθυρο, τραβάω την κουρτίνα. Ησυχία, μισοσκόταδο. Προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου με αλκοόλ, μάταια. Η λέξη μένει εκεί, σα να την σφράγισαν με πυρωμένο σίδερο στον εγκέφαλο μου.
Ανοίγω το λεξικό στο «Ξ».
Άδικος κόπος.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Σαλακίδης (Lavart)
Φωτογραφία: Γιώτα Τριανταφυλλίδου (Lavart)
