Όλα όσα ζήσαμε στην εμφάνισή της Μαρίζας Ρίζου στο Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών!
Είναι κάποια live στα οποία πηγαίνεις προετοιμασμένος. Είτε για να χορέψεις, είτε για να αξιοποιήσεις τα πακέτα χαρτομάντιλα που αγόρασες. Στην Μαρίζα Ρίζου δεν γνωρίζεις ποτέ με τι θα έρθεις αντιμέτωπος και ούτε νομίζω πως θα μάθεις ποτέ. Το κορίτσι αυτό με το πλατύ χαμόγελο, που αρνείται επιδεικτικά να αφήσει την σκοτεινή της πλευρά να υπερνικήσει, επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο της καλοκαιρινής της περιοδείας και θαυμαστές της και μη την απόλαυσαν σε ένα εξαιρετικό, πολυμορφικό live στο Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών. Και εάν αισθάνεσαι πως τα είδες όλα, σε διαψεύδω.
Λίγο μετά τις εννέα και μισή το βράδυ, η Μαρίζα και τα… αγόρια της – όπως αποκαλεί την ορχήστρα της – ανέβηκαν στη σκηνή του καλοκαιρινά αρωματισμένου χώρου της Μονής. «Καλησπέρα Θεσσαλονικάρα μου» είπε και ξεκίνησε να εξιστορεί τα παραμύθια και της ιστορίες της, καλώντας μας να γίνουμε συνοδοιπόροι σε ένα μουσικό ταξίδι που μόνο η «παράνοια» της ίδιας και του μαέστρου της, Μάνου Χαϊδεμένου, θα μπορούσαν να στήσουν. Για δυόμιση περίπου ώρες, η πάλη ανάμεσα στην εξωτερίκευση και στην γοητευτική εσωτερικότητα της Μαρίζας, όχι μόνο σου κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά σε σαγήνευε με έναν αγνό τρόπο, μια αντίφαση βέβαια που μόνο η Ρίζου θα μπορούσε να συνθέσει.
Την αγαπάμε γιατί έχει καταπληκτική φωνή, όμορφα τραγούδια, αισιόδοξη στιχουργία, ας παραδεχτούμε όλοι μας όμως, πως το guilty pleasure μας είναι τα διαλείμματα ανάμεσα στα κομμάτια, όπου μιλά. Με άλλα λόγια, όταν δεν άκουγες τον κόσμο να τραγουδά τα τραγούδια της, άκουγες τα γέλια του από κάτω. Γιατί η Μαρίζα έχει μπρίο, έχει σκέρτσο και μια θεατρικότητα που – ας μην κρυβόμαστε – δύσκολα θα εντοπίσεις σε τέτοιο βαθμό σε προγράμματα άλλων Ελλήνων καλλιτεχνών. Αυτοσαρκάστηκε, σατίρισε και πείραξε τους θαυμαστές της όπως αυτή ξέρει. Παρουσίασε ένα συνονθύλευμα των δύο πρώτων δίσκων της και ανάμεσα στα δικά της κομμάτια, ξετρύπωναν διασκευές από παλιά και νέα τραγούδια, από Κραουνάκη μέχρι Μουζουράκη. Να και ένας ακόμη ισχυρός λόγος που αγαπάμε την Μαρίζα!
Και ενώ θαρρείς πως βρίσκεσαι στο πιο κεφάτο live που βρέθηκες τον τελευταίο καιρό, έρχεται η δεσποινίδα Ρίζου και σου τραγουδά την πρώτη μπαλάντα της νύχτας. «Αυτή η νύχτα μένει» μας τραγούδησε και συγκινείσαι χωρίς ακριβώς να ξέρεις τον λόγο. Άλλες διασκευές που ξεχώρισαν ήταν το «Μην τον ρωτάς τον ουρανό», «Τα παιδιά της γειτονιάς σου», το «Καίγομαι – καίγομαι», η «Κρουαζιέρα», η «Αύρα», με το highlight όλων ωστόσο τη «Ντισκοτέκ» των Ημισκουμπρίων και της Ελπίδας, όπου η τραγουδοποιός ανέβασε στη σκηνή ορισμένους θαυμαστές της για να την βοηθήσουν με το ραπ μέρος του κομματιού. Ανάμεσα στα δικά της «Πετάω», «Μια άλλη ευτυχία», «Όχι δεν θα μπορέσω» κ.α. ενώθηκε με το κοινό στο υπέροχο «Πάμε μια βόλτα», την γλυκιά μπαλάντα που έγραψε σε περίοδο ερωτικής μαυρίλας της. Ακόμη, το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει για πρώτη φορά το νέο της τραγούδι, σε μουσική του Κωστή Μαραβέγια, «Ας γελάμε συχνά», ωδή στην χαρά της ζωής και της… φυσικής ροής των πραγμάτων, όπως είναι και η αγαπημένη φράση της Μαρίζας.
Λίγο πριν το τέλος, τα μέλη της ορχήστρας της απομακρύνθηκαν από τη σκηνή, αφήνοντας την Μαρίζα και τον μαέστρο της και πιανίστα, Μάρκο Χαϊδεμένο, μόνους. Τα φώτα επίσης έσβησαν και κάπως έτσι μας μετέφεραν στην Αθήνα του ’30 και συγκεκριμένα στην Μάντρα του Αττίκ. Η ιστορία του «Ζητάτε να σας πω» ερμηνευμένη από την Μαρίζα κατέστη η κορυφαία και πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς, με το κοινό να της χαρίζει το δυνατότερο χειροκρότημα. Δεν θα μπορούσε όμως ένα live της Μαρίζας Ρίζου να κλείσει με κάτι λιγότερο από το… «Είναι μικρή η ζωή»! Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι, χόρεψαν και τραγούδησαν το κομμάτι, αποχαιρετώντας την τραγουδοποιό όπως της άξιζε, ανανεώνοντας το ραντεβού για πολύ σύντομα.
Μας άνοιξε την καρδιά της. Μας έκανε να αισθανθούμε οικεία από την πρώτη στιγμή που έφτασε κοντά στο μικρόφωνο. Προκάλεσε κύματα γέλιου με το χιούμορ και τη θεατρικότητά της. Μας κάλεσε να χορέψουμε στους δικούς της ρυθμούς. Μας συγκίνησε με έναν όμορφο και αγνό τρόπο που μόνο αυτή μπορεί να καταφέρει. Σε αυτές τις δυόμιση περίπου ώρες, ονειρευτήκαμε μαζί της. Και αυτό απαιτεί ταλέντο. Το μεγαλύτερο κατόρθωμά της, όμως, είναι ότι φεύγοντας μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πόσο ερωτευμένοι είμαστε. Με την ζωή!
Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η Μαρίζα Ρίζου!
