[dropcap size=big]Ε[/dropcap]ξαπλώνω τα πολλά μου μάτια έως ότου φθάσουν στο απέναντι σώμα. Στεκούμενο με μυρωδιά αναμονής συγκεντρώνει πάνω στην πλάτη του τα σημάδια των παλαιών βιωμάτων που αναβιώνουμε, πιο όμορφοι από ποτέ, κατά τη διάρκεια του ύπνου. Έχοντας μερικά πρόσωπα στο χέρι μου καθώς κοιμάμαι αποφασίζω να σκηνοθετήσω το μέλλον με μορφή ονείρου: «Ανόητο μέλλον, κι αν μπορούσα να σε πλάσω δε θα ‘μουνα παρόν». Όμοιος με θεότητα που μαντεύει ξυπνώ και με ήχο διαρκή απαγγέλω:
«Φοβία μας ανίκητη, για όσα έρχονται φοβία,
στο χώρο του νεκρού κοιμήσου,
στο τώρα να δοθώ»
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
Φωτογραφία: Γιώτα Τριανταφυλλίδου (Lavart)
