[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ιλώ για σένα στο χώμα. Πάει καιρός που έπλυνα το γυναικείο φόρεμα πίσω από μία χειμερινή φωτιά. Λίγοι άνθρωποι σε πλησιάζουν από τότε, και το τζάκι αναβοσβήνει ανάλογα με τα όνειρα του καθενός. Όνειρα φτιαγμένα σε τζάκι, μερικές κόκκινες στιγμές στη μικρή κατοικία. Πάνω από τα κούτσουρα είχα φορέσει τα χέρια σου και το κοινό βλέμμα εστίαζε στην τρύπα της καμινάδας. H φωνή του μπαμπά: «Έλα να με βοηθήσεις με τα ξύλα, θα πουντιάσουμε». Ζέστη. Λίγο ακόμα οινόπνευμα και θα αιωρηθούμε παρέα με τα κυκλάκια του καπνού. Πλένω τα χείλη μου στο τζάκι και αρχίζει να χαράζει. «Αφού σταματήσεις να τραγουδάς, θα καώ και ‘γω μαζί, τραγούδια και αν είπα πολλά, μα το τελευταίο δικό σου τραγούδι είναι και μοιρολόι σύντομο». Ξάπλωσαν τα δάχτυλα και έγιναν λευκές πένες που συγγράφουν στα τοιχώματα της καμινάδας: «Τζάκι τεσσάρων χειλιών, χεριών τεσσάρων, δακτύλων είκοσι, δύο λαιμών, ματιών τεσσάρων, σώματος… ενός».
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
Φωτογραφία: Ντίνα Κυριάκου (Lavart)
