Οι The Black Heart Procession γιόρτασαν τα 20 χρόνια τους στο Fix Factory of Sound

Ένας πένθιμος εορτασμός για τα 20 χρόνια της μπάντας!

[dropcap size=big]Α[/dropcap]ν δεν αγαπάς τους The Black Heart Procession, τότε καμία δουλειά δεν έχεις στο live τους. Γιατί πολύ απλά είναι δικό τους live και δύσκολα «βάζουν» κάποιον μέσα. Και σ’ αυτό ακριβώς βασίζεται και η εικόνα τους από την αρχή του σχηματισμού τους το 1997. Τόσο ο ήχος τους όσο και η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι πολύ προσωπική. Δεν σε καλούν να μπεις στον κόσμο τους, αυτόν τον μαύρο, ίσως και λίγο γκρι κόσμο που κυριαρχούν συναισθήματα που δύσκολα παραδέχεσαι στον εαυτό σου. Απλώς στέκονται εκεί, επί σκηνής, και τραγουδούν με άμεσο δέκτη τους ίδιους τους εαυτούς παρά το κοινό. Αυτή η εσωτερικότητα και η ενδοσκοπική αναζήτηση έφερε τους The Black Heart Procession εδώ που βρίσκονται είκοσι χρόνια μετά. Και έρχονται ακριβώς αυτό να γιορτάσουν, έστω και με τον δικό τους πένθιμο τρόπο.

[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο 1998, κυκλοφορεί ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο 1. Τον Μάρτιο του 2017, το Fix Factory of Sound φιλοξένησε τα τέσσερα εναπομείναντα μέλη της καλιφορνέζικης indie rock μπάντας, προκειμένου να παρουσιάσουν εκείνον τον πρώτο δίσκο, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής περιοδείας τους που πραγματοποιείται με αφορμή την πολυετή αυτή παρουσία τους στη μουσική βιομηχανία. Ύστερα από το «ζέσταμα» που προσέφερε ο Vagina Lips ως opening act, σειρά έχουν οι The Black Heart Procession. Απλοί και σχεδόν ανέκφραστοι λαμβάνουν θέσεις στα μουσικά τους όργανα και τo live ξεκινά. Ήχοι απόμακροι, ήχοι σκοτεινοί σαν από ταινία τρόμου γεμίζουν τον χώρο του Fix. Το σήμα αρχής δίνεται με το τραγούδι The Waiter. Μπαλάντα μεν, δείχνει δε πως η συναυλία πρόκειται να έχει άλλο χαρακτήρα, πιο εσωτερικό, πιο συναισθηματικό, με τον λυρισμό να κατέχει τα πρωτεία.[dropcap size=big]Ε[/dropcap]νορχηστρωτικά υπήρχε μια πληρότητα, στηριζόμενη κυρίως στον ασυνήθιστο ήχο του θέρεμιν, ο οποίος βέβαια υπερκαλυπτόταν από το πιάνο που βρισκόταν γενικά στο προσκήνιο. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την τραχιά ερμηνεία του Jenkins άλλοτε παρέπεμπαν σε μια θλιβερή ωδή προς το άγνωστο, άλλοτε σε μια πιο σκοτεινή αναζήτηση του ουσιώδους. Τα Release My Heart και Blue Water-Black Heart ξεχώρισαν μέσα στις μπαλάντες, ωστόσο αναμφίβολα η μεγάλη στιγμή του live ήταν το A Cry for Love. Στο War Is Over έσπασαν την αμήχανη σιωπή που είχαν με το κοινό και πέρασαν ένα αντιπολεμικό μήνυμα, μιλώντας για τους βομβαρδισμούς στη Σερβία (έχοντας μέλη στη μπάντα από τη Σερβία), αλλά και ασκώντας έμμεση μομφή στο πολυσυζητημένο τείχος του Donald Trump. Έκλεισαν μ’ ένα νέο κομμάτι που τιτλοφορείται We Will Leave Again.

[dropcap size=big]Σ’[/dropcap] αυτές τις δύο περίπου ώρες, οι The Black Heart Procession παρουσίασαν μια όμορφη μελαγχολία που σε απομακρύνει από την αυτολύπηση και σε οδηγεί σ’ ένα ταξίδι για επαναπροσδιορισμό και συνειδητοποίηση. Ίσως γι’ αυτό είναι και οι αγαπημένοι του Πάνου Κοκκινόπουλου και της 10^ης Εντολής του…