Οι πρώτες θεατρικές αυλαίες του Οκτωβρίου για την Αθήνα

Οι πρεμιέρες του Οκτωβρίου ξεκινάνε δυναμικά από την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Μετά από ένα εξαιρετικά κρύο σαββατοκύριακο με τυφώνες και καταιγίδες περιμένουμε αυτή την εβδομάδα να κοπάσουν και να απολαύσουμε τέσσερις πολύ ξεχωριστές παραστάσεις.

Θα ονειρεύεσαι πάλι μια καινούργια φορεσιά 

Και ξεκινάμε με την παράσταση από την Εταιρεία Θεάτρου «Θέρος» η οποία ξεκινά από τις 3 Οκτωβρίου. Πρόκειται για το πρώτο ποιητικό έργο του Αθηναϊκού Ρομαντισμού (γραμμένο το 1831), τον «Οδοιπόρο» του Παναγιώτη Σούτσου (ακριβώς 150 χρόνια μετά το θάνατο του), στο πρώτο σύγχρονο ανέβασμα του, στο Θέατρο «Θησείον». Σε σκηνοθεσία, δραματουργία, σχεδιασμό φωτισμών της Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, για 20 μόνο παραστάσεις.

Η παράσταση:

Δύο γυναίκες, άγνωστες μεταξύ τους, συζητούν μέσα στη νύχτα. Οι ήχοι της τις αποσυντονίζουν. Ένας άντρας παλεύει με το παρελθόν του και τις επιλογές του. Μια όμορφη γυναίκα, κάθεται στη σιωπή. Ο νεκρός εραστής της ζει και βρίσκεται στο ίδιο μέρος με εκείνη. Αυτό που υπήρξαν κάποτε και οι τέσσερις έχει καταστραφεί. Φαιδροί και παράταιροι μέσα στις παλιές στολές τους, σχεδιάζουν με ελπίδα το θάνατο τους σαν να ονειρεύονται πάλι μια καινούρια φορεσιά.Με την παράσταση αυτή εγκαινιάζεται και η νέα καλλιτεχνική διεύθυνση του Θεάτρου «Θησείον».

“Σ’ όλη του τη ζωή ο Σούτσος θα επεξεργάζεται τον Οδοιπόρο και θα τον επανεκδίδει (1842, 1851, 1864), σε μια ανάγκη του να αποτελέσει το έργο του αυτό, ένα ακλόνητο επιχείρημα της ζωής του και των επιλογών του.”

Η Ομάδα:

Η Εταιρία Θέατρου «Θέρος» ιδρύθηκε το 2013 από την Ηλέκτρα Ελληνικιώτη. Μέλη της είναι (αλφαβητικά) οι Δημήτρης Δρόσσος, Μαρία Μαμούρη, Ισαβέλλα Μαργάρα, Αθανάσιος Μυλωνόπουλος, Θεοδοσία Σαββάκη. Σταθεροί συνεργάτες της είναι (αλφαβητικά) ο υπεύθυνος επικοινωνίας Άρης Ασπρούλης, ο διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Βαλσαμής, ο μουσικός Γρηγόρης Ελευθερίου, ο σκηνοθέτης Βασίλης Κεκάτος, η σκηνογράφος-ενδυματολόγος Δήμητρα Λιάκουρα, ο δραματουργός Αλέξανδρος Μιστριώτης, ο μεταφραστής Αντώνης Πέρης, και ο ποιητής Γιώργος Πρεβεδουράκης.

Η κουζίνα

Και συνεχίζουμε με το έργο του διακεκριμένου Άγγλου συγγραφέα Arnold Wesker, σε μετάφραση-προσαρμογή-σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, όπου παρουσιάζεται στην σκηνή του Θεάτρου Αποθήκη στις  3 Οκτωβρίου.

Το έργο:

Είναι ένα έργο άγρια ωμό, που διαθέτει αρκετές δόσεις χιούμορ και καταπιάνεται με θέματα που είναι πιο επίκαιρα από ποτέ όπως, η εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο, η καταπίεση, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι μετανάστες αλλά και η αγάπη και τα όνειρα που τείνουν να εκλείψουν απ’ τη ζωή μας. Η δράση πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσα στην κουζίνα ενός εστιατορίου που λειτουργεί παραβολικά και δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Καυγάδες, αγωνία, άγχος, κούραση, νεύρα, όνειρα, κρυφές επιθυμίες και ένας έρωτας που προσπαθεί να ανθίσει μέσα στην ένταση της δουλειάς που έχει μια Κουζίνα.

“«Η Κουζίνα» έχει ανέβει σε περισσότερες από 40 χώρες σε όλο τον κόσμο”

Ο θίασος αποτελείται αποκλειστικά από έντεκα νέους-πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς.

«Η κουζίνα» τελικά, μιλά για όσους προσπαθούν να τα καταφέρουν. Στη ζωή, στη δουλειά, στην αγάπη. Δηλαδή για όλους μας.

Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2ο, Κεφ. 23ο

Στις 4 Οκτωβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά  επαναλαμβάνεται η performance ενός διαφορετικού παραστατικού Δον Κιχώτη με τον Άρη Σερβετάλη σε σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα,  για 10 μόνο παραστάσεις.Στο 23ο κεφάλαιο του 2ου βιβλίου, ο Δον Κιχώτης, ως τραγικό πρόσωπο κι ενσαρκωτής μιας γνήσιας εσωτερικότητας, συλλαμβάνεται να διαγράφει μια κατακόρυφη πορεία προς το εσωτερικό της σπηλιάς του Μοντεσίνου• προς τα βάθη των φαντασιακών αναμετρήσεων. Έχοντας παραμερίσει κάθε κοινό φόβο κι αψηφώντας τον κίνδυνο του καταποντισμού, εισέρχεται σ’ έναν τόπο εμπειρίας εκουσίως με την αμφίεση του περιπλανώμενου ιππότη, όπως εισέρχεται το παιδί σ’ ένα περιβάλλον που διέπεται από τους ιδιόμορφους κανόνες παιχνιδιού.Με αφορμή την κατάβαση και την απόκρυφη, ενύπνια περιπλάνηση του Δον Κιχώτη-Homo Ludens εντός του περιβάλλοντος του σπηλαίου, στην παράσταση παρακολουθούμε μια αλληλουχία επεισοδίων υπό τους ιδιόμορφους κανόνες που ορίζει η τάξη του παιχνιδιού, όπου όλα πολλαπλασιάζονται καθώς ανακλώνται αδιάκοπα στα κάτοπτρα ενός ιδιωματικού οράματος της πραγματικότητας, όπου όλα συνδέονται μέσω του κατακόρυφου άξονα της κατάβασης με τη μεγαλύτερη ιδέα της ζωής.

Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και είναι συμπαραγωγή του Rēs Ratio Network με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά

Και για το τέλος, μια παράσταση η οποία έχει ήδη αρχίσει από τα τέλη του Σεπτέμβρη και θα παίζει έως τις 11 Νοέμβρη. Στο κείμενο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, ο Τάσος Νούσιας φορά το κοστούμι του αλαζόνα βασιλιά, βουτώντας στα άδυτα της ψυχοσύνθεσης του, ενσαρκώνοντας παράλληλα και τους κύριους αντιπάλους του. Σε σκηνοθεσία-δραματουργία-σκηνογραφία της Marlene Kaminsky. 

Η παράσταση:

Αποτελεί μια πιο συμπυκνωμένη εκδοχή του Σαιξπηρικού «Ριχάρδος Β’». Ξεκινά, δε, από το τέλος: Ο Ριχάρδος έχει χάσει το θρόνο του από τον αντίπαλό του τον Μπόλιμπροκ. Φυλακισμένος πια, απογυμνωμένος από αξιώματα και προνόμια, βιώνει το σκοτάδι και την απόλυτη μοναξιά. Ώσπου ένας απροσδόκητος επισκέπτης εμφανίζεται στο παράθυρο της φυλακής, βγάζοντας τον από τον λήθαργο. Ισχυρίζεται πως είναι ο πρώην σταβλίτης του και γίνεται η αφορμή ώστε ο έκπτωτος βασιλιάς να ζήσει ξανά νοερά το ένδοξο παρελθόν του και ν’ αναλογιστεί το ζοφερό παρόν του.Φωνές από το παρελθόν αρχίζουν να ζωντανεύουν στη συνείδησή του. Ψευδαισθήσεις πλημμυρίζουν τον μικρόκοσμο της φυλακής του. Καθώς ο Ριχάρδος αναμετράται με τα αίτια του ξεπεσμού και της καθαίρεσής του, τον βλέπουμε να ταλαντεύεται μεταξύ παραληρήματος και διαύγειας, αμφιβολίας και αλαζονείας, χιούμορ και αυτολύπησης. Ο επισκέπτης, ο οποίος φαίνεται πως έχει μια μυστηριώδη δύναμη, προτρέπει τον Ριχάρδο ν’ αντιμετωπίσει κατάματα τη θνητή αλλά και την ηθική του υπόσταση.
Πλέον, αναζητά απάντηση σε μια τελευταία-ίσως την πιο καθοριστική-ερώτηση: «Τώρα που τα έχασα όλα, ποιος είμαι;» Και ενώ έχει χάσει τα πάντα και ο θάνατος πλησιάζει, ίσως τελικά μπορέσει να συναντήσει την ψυχή του.

Ο Σαίξπηρ έχει καταφέρει, όσο λίγοι συγγραφείς στην παγκόσμια δραματουργία, να περιγράψει μέσω της διήγησης των μύθων του, το εσωτερικό δράμα του ταξιδιού της ψυχής των ηρώων του. Τα έργα του δεν αφορούν μόνο τη λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης, αλλά μπορούν να ερμηνευτούν ως ιερά, ονειροπόλα ακόμα και μυστικιστικά.

Και κάπως έτσι ξεκινάει μια ένας αρκετά γεμάτος αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον μήνας, όπου σίγουρα η επιλογή… είναι δύσκολη.

Καλή Θέαση!!!

Πηγές φωτογραφιών:1–2–3–4–5-6–7–8