Ο Καζαντζάκης (που είναι και επίκαιρος) θα μπορούσε να είχε πει…
Έχουν τις νότες, έχουν τους στίχους, συνέθεσαν τον παράδεισο και μπήκαν μέσα…
Τον παράδεισό μου τον ζωγραφίζω με πινέλα, τον δημιουργώ με το χαοτικό μυαλό μου ή τον ονειρεύομαι με τη μουσική. Χθες το βράδυ συνέβη κάτι μαγικό. Είδα τον παράδεισο μπροστά μου και μου τραγούδησε… κομμάτια εκρηκτικά, γεμάτα ηλεκτρισμό. Μου φανέρωσε πολλά αλλά και μου έκρυψε άλλα τόσα, με ταπείνωσε ενώ παράλληλα με λύτρωσε. Μου πρόσφερε ό, τι είχε. Κυρίως όμως, δεν φοβήθηκε να μου δείξει τον πραγματικό, νέο του εαυτό.
Οι Paradise γεννήθηκαν για να μας φανερώσουν πώς με τις νότες και τους στίχους, αδιαφορούμε για τον χρόνο, εστιάζουμε στη στιγμή και μετατρέπουμε με απλότητα και ζωντάνια την πραγματικότητα σε έναν επίγειο παράδεισο.
Στον δρόμο για τον παράδεισο, ακούσαμε τους Frankie, τέσσερα αγόρια από Θεσσαλονίκη που κατάφεραν να μας «στείλουν» στα ουράνια με ροκ-ποπ διάθεση δικών τους, κυρίως, κομματιών αλλά και διασκευών.
Τρία βήματα πριν τον παράδεισο…
Ο χώρος του Principal σκοτείνιασε, και ξαφνικά ο παράδεισος άρχισε να αναβοσβήνει μπροστά στα μάτια μας. Το κοινό χειροκρότησε δυνατά αναμένοντας τον μεγάλο καλλιτέχνη και την μπάντα του. Ο Sivert Hoyem (Madruganda) ντυμένος στα μαύρα, με ένα μισάνοιχτο floral πουκάμισο και μια μακριά αλυσίδα στο λαιμό του, o κιθαρίστας Rob McVey (Marianne Faithfull band), η μπασίστας Simone Butler (Primal Scream) και ο drummer Jack Revy (που αντικαθιστά προσωρινά τον Rob Ellis) πήραν τις θέσεις τους και ο παράδεισος άρχισε να παίρνει μορφή, ήχο, και να ντύνεται με λόγια.
Δύο βήματα πριν τον παράδεισο…
Το Humiliation (Ταπείνωση) ήταν το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσαν, ένα από τα τέσσερα κομμάτια του EP που κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα (και σε βινύλιο) με τίτλο Yellow. Με αυτό τον δίσκο oι Paradise κάνουν το ντεμπούτο τους και περιοδεύουν στην Ευρώπη επιδιώκοντας να χτίσουν μία πιο άμεση και έντονη σχέση με το κοινό επί σκηνής αποφεύγοντας τις παγίδες του διαδικτύου. Φωνές με δόνηση, μελωδίες μπλουζ, κραυγές που σε ταράζουν, ηλεκτρικές κιθάρες που σε γρατζουνάνε, στίχοι που αφορούν την ύπαρξη και τον άνθρωπο, μα πάνω απ’ όλα γνήσια ροκ εν ρολ. Αυτοί είναι οι Paradise.
Ο Sivert Hoyem, κρατούσε δύο μαράκες και μας κοιτούσε στα μάτια. Πλησίαζε το κάγκελα πως μας χώριζαν και ανέβαινε ψηλά για να αισθανθεί το κοινό του. Την αγαπάει την Ελλάδα. Αν και έχει δηλώσει πως είναι αρκετά ντροπαλός, πάνω στη σκηνή θαυμάσαμε έναν δυναμικό showman που σε συνδυασμό με τους σαγηνευτικούς μουσικούς του, συντελείται ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα – η Simone Butler χαϊδεύει την κιθάρα της με κλειστά τα μάτια δημιουργώντας την αίσθηση ότι είναι ένα από τα πλάσματα που ξέφυγε από τον πραγματικό παράδεισο, ο Rob McVey ψιθυρίζει τους στίχους των τραγουδιών, ενώ ο Jack Revy δίνει τον ρυθμό χτυπώντας τα ξυλάκια του αποθεώνοντας το κάθε τραγούδι. 
Ένα βήμα πριν τον παράδεισο…
Πολλά ήταν τα τραγούδια που ακούσαμε αν και ακόμα δεν έχουν κυκλοφορήσει. To Crying, το Mairy και το Ecstasy –ένα απ’ τα αγαπημένα του Sivert- θυμίζει τη μελαγχολική και σκοτεινή πλευρά του από τις εποχές των Madruganda ενώ άλλα κομμάτια όπως το I May not you και το Goodbye 21st Century φανερώνουν μια πιο αισιόδοξη πτυχή του. Συγκλονιστική στιγμή ήταν όταν τραγούδησε το Head Wound… τα φώτα αναβόσβηναν διαρκώς και η σκηνή έμοιαζε με σκηνικό τρόμου, ωστόσο, η μουσική σε συνάρπαζε και σε προκαλούσε να ακολουθήσεις τις κραυγές-σειρήνες που ηχούσαν στα αυτιά σου. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας υπήρχαν και αυτοί που θα σήκωναν το κινητό τους για να αποθανατίσουν τη στιγμή με ένα βίντεο ή μια φωτογραφία, ωστόσο, το μαγευτικό ήταν ότι οι περισσότεροι προτίμησαν απλά να ακούσουν και να δουν με τα ίδια τους τα μάτια και όχι μέσα από μια οθόνη, αυτόν τον σύντομο παράδεισο που ξεδιπλωνόταν στα πόδια τους.
Μέσα στον παράδεισο…
Οι Paradise τραγούδησαν για εμάς περίπου μία ώρα, λίγος χρόνος για να τους ευχαριστηθούμε, αρκετός όμως για να τους γνωρίσουμε. Μάλιστα, ο ίδιος ο Sivert πριν κατέβει απ ΄ τη σκηνή είπε « Sorry, we are a new band, we don’t have many songs, bye-bye Thessaloniki, I love you».
Και τελικά ναι, μετά από μια υπέροχη συναυλία όπως αυτή, συνειδητοποιεί κανείς πως ο παράδεισος δεν είναι τίποτα άλλο, από καλούς φίλους, ποτά, γέλιο, και καλή μουσική.
Ευχαριστούμε Paradise.
Κείμενο: Πηνελόπη Μαμάη (Lavart)
Φωτογραφίες: Έφης Τράιτσε (Feelarocka)
Ευχαριστούμε το Feelarocka για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού. Εμείς είχαμε ατύχημα με το memory stick μας.
