Τον Δεκέμβρη του 2017 με κάλεσαν από το Thespo19, το διεθνές νεανικό θεατρικό φεστιβάλ της Βομβάης, για να κάνω ένα σεμινάριο κίνησης με βάση το προσωπικό στυλ της ομάδας μας που ονομάζουμε kinemo. Ανταποκρίθηκα αμέσως και εγώ, μαζί με τη Σίσσυ Ιγνατίδου, στενή συνεργάτη της ομάδας τα τελευταία χρόνια, φύγαμε για Ινδία! Το σεμινάριο ήταν μια σημαντική εμπειρία και η επαφή μου με Ινδούς ηθοποιούς άνοιξε νέα διανοητικά μονοπάτια στη θεατρική μου οπτική. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου ήρθα σε επαφή με αρκετούς ανθρώπους του θεάτρου που είχαν την περιέργεια να γνωρίσουν τους πρώτους Έλληνες που επισκέφτηκαν το συγκεκριμένο φεστιβάλ στα τόσα χρόνια παρουσίας του. Μέσα από αυτές τις συναντήσεις, αλλά και τις θεατρικές παραστάσεις που είδαμε στο φεστιβάλ, γνώρισα την πληθωρική ινδική κουλτούρα και γοητεύτηκα από το πολύ σημαντικό και διαφορετικό πολιτισμικό τους επίπεδο. Ο Dhanedra Kawade ήταν μια από τις πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικότητες που συνάντησα εκεί. Ο Dhanedra είναι – εκτός από συγγραφέας – σκηνοθέτης, ηθοποιός και χορευτής. Γενικά, είναι άνθρωπος του θεάτρου. Είχαμε μια πολύ εποικοδομητική κουβέντα και πολύ γρήγορα βρήκαμε κοινούς κώδικες, και σε προσωπικό αλλά και σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Όταν του είπα ότι το όνειρο μου είναι να κάνω μια παράσταση χωρίς τη χρήση του λόγου, αλλά μόνο με το σώμα, μου λέει «Έχω γράψει ένα κείμενο για μια παράσταση κίνησης». Κάπως έτσι, πήρα στα χέρια μου το «Silence Speaks». Αυτό το ταξίδι ήταν η έμπνευση για όλα. Η θεματική του κειμένου, η έννοια της απώλειας είναι κάτι που με απασχολεί τα τελευταία χρόνια, ένα θέμα κοινό σε όλους τους ανθρώπους. Όλοι έχουμε χάσει κάτι και όλοι θέλουμε να το διαχειριστούμε και να το αποδεχτούμε, να βρούμε την προσωπική μας ισορροπία μετά από αυτή την απώλεια. Η παράσταση αυτή για μένα προσωπικά είναι ένα τέτοιο ταξίδι προς την αποδοχή.
Αλέξανδρος Ράπτης
Η πορεία προς το ανέβασμα του Silence Speaks υπήρξε κομβική στιγμή στην καλλιτεχνική και προσωπική μας ιστορία. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι όλη η διαδικασία έμοιαζε με έναν μακρόσυρτο και βαθύ ομαδικό διαλογισμό. Φωνή δεν υψώθηκε κατά τη διάρκεια των προβών. Νεύρα δεν υπήρχαν. Ούτε ασυνεννοησία, ούτε παρανοήσεις ή παρεξηγήσεις, πράγματα που δεν είναι σπάνια σε ανάλογες περιπτώσεις. Εδώ όλα γίνονταν απρόσκοπτα, υπακούοντας σε μια εσωτερική ροή, σε μια κοινή ενέργεια.
Λέγαμε συχνά αστειευόμενοι ότι ο Tony Yap, συνεργάτης μας από Μαλαισία, μας υπνωτίζει κατά τη διάρκεια των προβών. Δεν ξέρω αν όντως αυτό είναι αλήθεια. Πάντως επειδή οι πρόβες είχαν μεγάλο ενεργειακό, ψυχολογικό και συναισθηματικό βάρος, στο τέλος παρά την κούραση, μας έμενε ένα αίσθημα λύτρωσης και αποσυμπίεσης. Σαν να συμμετείχαμε σε μια ιαματική διαδικασία κατά την οποία από τη μια χτίζαμε κάτι συλλογικό, επιχειρούσαμε να εφεύρουμε μια αισθητική – κινητική φόρμα και από την άλλη εξανγίζαμε μια περιοχή του εαυτού μας που στέκει συνήθως απρόσιτη και απροσπέλαστη κατά τη συνειδητή μας καθημερινότητα.
Φώτης Δούσος
Χοροθεατρική Παράσταση: Silence Speaks απο την ομάδα θεάτρου HIPPO – Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
