Οι God Is An Astronaut ταξίδεψαν ξανά την Θεσσαλονίκη (+φωτογραφίες)

Οι Ιρλανδοί post rockers μας χάρισαν ακόμη μια φορά μια δυνατή βραδιά ισορροπώντας επάξια ανάμεσα στη νηνεμία και τη θαλασσοταραχή, ανάμεσα σε ονειρικές μελωδίες και έντονα ξεσπάσματα.

Δύο χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, η οποία προσωπικά με άφησε εντυπωσιασμένη για την εξαιρετική δυναμική της, οι God Is An Astronaut επέστρεψαν δριμύτεροι με νέο δίσκο χωρίς να αφήσουν κανένα περιθώριο απογοήτευσης στο κοινό τους. Τη συναυλία άνοιξε το one-man-project Οnce Upon A Winter, ένα σχετικά νέο ελληνικό σχήμα που ανεβάζει τον πήχη στο είδος και θυμίζει την ωραία βορειοευρωπαϊκή μελαγχολία. Όσοι δεν γνώριζαν τον ήχο τους, ειλικρινά αξίζει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στην πολύ καλή δουλειά του ντεμπούτου “Selective Depression In Chase of The Big Bang“. Πιστοί, λοιπόν, στο ραντεβού τους οι God Is An Astronaut, στις 22.30, με το ομότιτλο του άλμπουμ Epitaph και το Mortal Coil από τη νέα τους δουλειά να υπόσχονται μια πιο doom ατμόσφαιρα από ό,τι ίσως είχαμε συνηθίσει από την μπάντα, αλλά από τις δισκογραφικές εξελίξεις που μας άφησαν δικαιωμένους ως ακροατές. Η διαδρομή στα δικά τους υπόγεια διακόπτεται για λίγο με flash backs σε πιο αισιόδοξους ήχους που αγαπήσαμε (The Εnd of the Beginning, Frozen Twilight, All is Violent all is Bright, Fragile) πάντα υπό χαμηλό φωτισμό και έναστρο background. Και αφού ζεσταθήκαμε για τα καλά και νιώσαμε την αγαλλίαση του νεανικού μας παρελθόντος, μας επανέφεραν στην σκοτεινή πραγματικότητα του νέου τους δίσκου. Η απώλεια του 7χρονου ξάδερφου των αδερφών Kinsella σημάδεψε το ύφος του Epitaph και η αφιέρωση του Torsten, έδωσε ξανά το παρόν στο πένθος, με τα Seance Room και Medea, που εναλλάσσονται ανάμεσα στην γαλήνη και την οργή, την ελπίδα και την μιζέρια, να ηχούν πλέον διαφορετικά μέσα μας. Μια κοπέλα από το κοινό φωνάζει κάπου ενδιάμεσα «Forever Lost» και λίγο αργότερα η επιθυμία της, αλλά και πολλών άλλων, εκπληρώνεται με μια βόλτα στο πιο πρόσφατο παρελθόν τους. Μοναδική εμπειρία τα From Dust to the Beyond και Centralia και θέλω να τονίσω πόσο αγαπώ -και από ό,τι φαίνεται και πολλοί άλλοι- να τα ακούω στα live τους. Ίσως να μην είναι γνωστά σε ορισμένους αλλά είναι δύο κομμάτια ορόσημα της ποικιλομορφίας του ήχου τους και πραγματικά τα απογειώνουν live, με πιο σκληρό ήχο και πιο metal αυτοσχεδιασμούς, αναγκάζοντας μας από υπερβολική δόση πόρωσης να κουνάμε ασταμάτητα τα κεφάλια μας. Και αφού άφησαν –και καλά έκαναν- την έκρηξη για το τέλος επέστρεψαν στην σκηνή με τελευταίο το Helios|Erebus από το προηγούμενο ομώνυμο άλμπουμ, κλείνοντας έτσι με ένα κομμάτι που χαρακτηρίζει ηχητικά το υπόλοιπο setlist και αφήνει μια γλυκιά αίσθηση ότι ναι είδαμε ξανά τους God is an astronaut και γουστάραμε.Ίσως αυτή τη φορά να μην ήταν τόσο επικοινωνιακοί με το κοινό, όπως το 2016 με τον Jamie Dean στα πλήκτρα και την κιθάρα, που έδειχνε να χαίρεται πολύ που παίζει με την μπάντα και μοίραζε την ενέργεια του απλόχερα στον κόσμο. Παρόλα αυτά, άφησαν τη μουσική τους να μιλήσει για αυτούς, με δυνατό χαρτί ένα setlist που δύσκολα απογοητεύει παλιό και νέο κοινό, ικανοποιώντας έτσι τα αυτιά και των γνήσιων post-rockάδων αλλά και εκείνων που χρειάζονται κάτι παραπάνω από το είδος. Και αυτό το κάτι παραπάνω είναι και οι God Is an Astronaut και μας το δείχνουν κάθε φορά.