Η «Πέτρα του ήλιου» του Octavio Paz είναι ένα ποίημα γραμμένο το 1957, όπου συλλαμβάνει τον παλμό της επιθυμίας, του χρόνου και του σύμπαντος, αλλά τα τυλίγει όλα αυτά με τον ζωντανό αισθησιασμό των μεξικανικών τοπίων και της μυθολογίας.
Το κείμενο του Octavio Paz μας οδηγεί μέσα από διαδρόμους ονειρικών αναστοχασμών, όπου η γλώσσα κινείται όχι μόνο για να περιγράψει αλλά και για να προκαλέσει και να αποπλανήσει.
Αυτό δεν είναι ένα κείμενο για να το διαβάσετε αλλά για να το νιώσετε, να το ακούσετε σαν παλμό κάτω από το δέρμα σας. Εδώ, θα αιωρείστε ανάμεσα στο χρόνο και το όνειρο, περνώντας μέσα από τις υπνωτικές αίθουσες ήχου του Paz, όπου η επιθυμία, η μνήμη και η φαντασία συστρέφονται.
Octavio Paz – Πέτρα του ήλιου
Μεξικό, 1957
Βαδίζω μέσα σε στοές ήχων,
Σε παρουσίες πλέω ηχηρές,
Σαν τον τυφλό περνώ απ’ τις διαφάνειες
Ένας κατοπτρισμός με σβήνει, γεννιέμαι σ’ έναν άλλον
Ω δάσος από μαγικές κολόνες,
Κάτω απ’ τα τόξα του φωτός εισβάλλω
Στους διαδρόμους του διάφανου φθινοπώρου,
Μπαίνω στο σώμα σου όπως στον κόσμο
Η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία
Τα στήθη σου δυο εκκλησιές που λειτουργεί το αίμα
Τα παράλληλα μυστήριά του
Σαν τον κισσό τα βλέμματά μου σε σκεπάζουν
Είσαι μια πολιορκημένη πόλη απ’ τη θάλασσα…
Ντυμένη με το χρώμα της επιθυμίας μου
Γυμνή γυρνάς καθώς η σκέψη μου
Ταξιδεύω στα μάτια σου σαν μέσα στο νερό…
Στο μέτωπό σου περπατώ σαν το φεγγάρι
Όπως το σύννεφο στο λογισμό σου
Πηγαίνω στην κοιλιά σου όπως στα όνειρά σου
Η φούστα σου από αραποσίτι κυματίζει
Και τραγουδάει, η φούστα σου από κρύσταλλο
Η φούστα σου η νερένια
Τα χείλη, τα μαλλιά, τα βλέμματά σου…
Κλείνεις τα μάτια μου με το νερένιο σου στόμα…
Ταξιδεύω στη μέση σου σαν σε ποτάμι
Πηγαίνω στο σώμα σου σαν σ’ ένα δάσος…
Περπατώ στους σφοδρούς λογισμούς σου
Και στου λευκού μετώπου σου την έξοδο
Η γκρεμισμένη μου σκιά κομματιάζεται
Μαζεύω τα κομμάτια μου ένα ένα
Και δίχως σώμα προχωρώ, ψάχνω ψηλαφώντας (…)
(Μετάφραση: Τάσος Δενέγρης)
