Ο Yann Tiersen, αυτός που μελοποιεί τη νοσταλγία

Αν οι ήχοι της πόλης είχαν υπότιτλους, θα ήταν μια σελίδα από το πεντάγραμμο του Tiersen.

[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ια μίξη κλασσικής και πανκ-ροκ παιδείας. Η μεταπήδηση από ντραμς σε ξυλόφωνο, από ηλεκτρική κιθάρα σε βιολί και από ακορντεόν σε μελόντικα και αρμόνιο. Μια μελωδική ιδιορρυθμία που διαπερνά με την ίδια ευκολία και άνεση τη ροκ και την φολκ, τη μινιμάλ και την avant-garde, τη κλασσική και τη ποπ μουσική. Αυτός είναι ο Yann Pierre Tiersen με μια αράδα προτάσεων, αν και, μάλλον θα ήταν προτιμότερο να μιλήσουν οι νότες.


[dropcap size=big]Π[/dropcap]αίζοντας πιάνο από τα τέσσερα και βιολί από τα έξι του, ο μουσικός και συνθέτης έβαλε το πρώτο του κλειδί του σολ στη γαλλική πόλη Βρέστη, συμπληρώνοντας σιγά-σιγά το πεντάγραμμό του με σπουδές σε μουσικές ακαδημίες της Ρεν, Ναντ και Βουλώνης. Επηρεασμένος από τους Nirvana, τον Nick Cave και τους Suicide, ο Tiersen συνεχώς πειραματίζεται, αυτοαναιρείται και επαναπροσδιορίζεται, ρυθμίζοντας τη μουσική του με ήχους σύμφυτους με τα δικά του φευγαλέα πάθη. Έτσι, από το φλεγματικά άρτιο τέμπο του Watching Lara και τη γλυκιά νωθρότητα του I Saw Daddy Today, στο σπαρακτικά μονότονο Childhood και La Plage, το πιάνο του σύγχρονου Chopin εκστομίζει έναν μελωδικό παφλασμό, μια σιωπηλή νηνεμία. Τότε, όμως, είναι που η ξεκινά η μπόρα, με τα λαρύγγια των βιολιών και ακορντεόν να ξερνούν το χάλκινο τους τραγούδι, εις ονόματος της Amelie: από την οργανωμένη τρικυμία του J’y suis jamais allé, στην εμφιαλωμένη νοσταλγία του La noyée, και πάλι πίσω στη ρομαντική αποτύπωση των ήχων μιας πόλης του Pas si simple.

Ο Yann Tiersen στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

[dropcap size=big]Ε[/dropcap]νώ λοιπόν η μουσική του, στην απλότητά της κατασκευής της, προεικάζει κάτι εξίσου απλό στο αποτέλεσμα, ανατρέπει και εκτρέπει κάθε προσδοκία: πρώτα σμιλεύει τα πέτρινα αυτιά μας, πριν τα μαλακώσει ξανά και ξανά με καλοζυγισμένες δόσεις έρρυθμης διάνοιας, φτιάχνοντας και συντρίβοντας το καλούπι του ήχου ξανά και από την αρχή. Ξανά και από την αρχή, μέχρι τα αυτιά να ματώσουν μελωδία. Η ετερόκλητη φύση του Tiersen εξισορροπεί τη κοχλάζουσα, παράφορη παρόρμησή του με την ιδιοσυγκρασία της έμμετρης μεθοδικότητας, καθρεφτίζοντας το δικό του ανάβρυσμα ψυχής σε αυτό που μαίνεται εντός μας.


[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ια μέρα όπως η σημερινή, υπό το αγαπημένο του φως της αυγής, γεννήθηκε ο Yann Tiersen, ο άνθρωπος που ακούει μουσική στο θρόισμα των φύλλων, τα λάστιχα των αυτοκινήτων και τις φλόγινες μηχανές των εργοστασίων. Μαζί του, φέρνει τη δική του μουσική μεταγλώττιση των ήχων αυτών, μια δυσεξάλειπτη άρια, υποχρεώνοντας μας να δεχθούμε τη μαεστρία της μουσικής του με δική μας επιλογή, ένας γλυκός καταναγκαστικός εθελοντισμός, μια υπέροχη λοβοτομή. Αυτοεπιβαλλόμενη, φυσικά, ένα παράθυρο που βγάζει στο μουσικό ομοίωμα του δικού μας κόσμου, επιτρέποντας μια φευγαλέα ματιά, μια φευγαλέα απόδραση. Έστω για λίγο, έστω για λίγα λεπτά.

Κείμενο: Νικήτας Διαμαντόπουλος (Lavart)

Πηγές φωτογραφιών: 1 – 2 – 3 – 4