[dropcap size=big]Π[/dropcap]αρότι ο δημιουργός του έργου Θωμάς Βελισσάρης, σε σημείωμά του, αναφέρει μεταξύ άλλων, πως του έλειψε η μεγαλύτερη θεατρικότητα που θα ήθελε να έχει ο «Βίος Του Ευστράτιου» (ενώ αυτό θα εκπληρωθεί στη δεύτερη γραφή που θα ακολουθήσει) και παρότι η συγκεκριμένη κατηγορία δημοσιεύσεων/έργων/projects της Lavart αφορά την αποτύπωση και την αποκλειστική φωτογράφιση μίας παράστασης, δυσκολεύομαι παρά ταύτα να μην αναφέρω τουλάχιστον, πως, προσωπικά, από την πλευρά του θεατή η θεατρικότητα δεν μου έλειψε (αν και αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτό που εννοεί ο Θ.Β.). Αντιθέτως, και μολονότι ο «Βίος Του Ευστράτιου» εκτυλίσσεται μέσα σε έναν χώρο 2 επί 3, οι 9 ηθοποιοί και μαθητές του δημιουργού καταφέρνουν να δώσουν μίας σημαντικής διάστασης θεατρική μορφή, πέραν του αναμενομένου – βάσει χώρου -, σε ένα κείμενο που θα μπορούσε κανείς, χωρίς μεγάλη δυσκολία, να το χαρακτηρίσει ποίημα.
Ο Βίος του Ευστράτιου είναι μία σοβαρή απόπειρα πολιτικού θεάτρου, που με δυνατό όπλο, εκτός από το ίδιο το κείμενο, την άρθρωση του λόγου των Αλεξανδρίδου Μαρία, Αρουτζίδου Μαρία, Καβαλίκα Ευτυχία, Καραγεώργου Μάρω, Κουστολίδη Δημήτρη, Μάγειρο Βαγγέλη, Παντελίδου Έλενα, Παππά Ναταλία-Λυδία, Χατζηγεωργίου Κώστα, ξεφεύγει από διδακτισμούς και χαϊδέματα, και κινεί τους θεατές στα παιδικά τους χρόνια, σε μια Ελλάδα που η αθωότητα και η ζωή στην επαρχία δέσποζαν αρχοντικά, μα παράλληλα κάτι μύριζε άσχημα. Αυτό που σήμερα καίγεται.
«Ευστράτιος να τους πείτε. Αγόρασα το παρελθόν για να το αφανίσω»
Φωτογραφικά δεν θα μπορούσα να μην τονίσω τις έντονες και παγωμένες μορφές των συναισθημάτων των ηθοποιών/χαρακτήρων, στα μαγεμένα προσωπά τους από τον δυνατό άνεμο… εκείνης της ημέρας στη Βροντού, που τα έγδαρε ανεπανόρθωτα. Τόσο, που τελικά ο θάνατος επιβεβαίωσε, για μια ακόμη φορά, πως η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά το δικό του μονάκριβο τέκνο.
Ευχαριστώ το Μπενσουσάν Χαν για τη φιλοξενία.
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
