Ο Τζίμης έφυγε μα πριν χρόνια μας είχε αφήσει… ένα τραγούδι για το χειμώνα, ένα τραγούδι για πάντα

(μεταξύ άλλων, βέβαια)

“Στραβάδια απολύθηκα” ίσως να λέει εδώ και λίγες ώρες ο Τζίμης Πανούσης από τον άλλο κόσμο.

Ο τραγουδοποιός-σύμβολο της νέας ελληνικής μουσικής σκηνής από τα 70s και μετά, ο άνθρωπος συνώνυμο της εξέλιξης, του επαναπροσδιορισμού και της ευφυίας έφυγε από την επίγεια παρέα μας καθώς, όπως λέει το ιατρικό ανακοινωθέν, καθώς τον πρόδωσε η καρδιά του.

Ό, τι και να πούμε για τον Τζίμη, τα έργα του, την ουσία του, το πόσο τον σνόμπαραν οι δήθεν κουλτουριάρηδες ή οι δήθεν αριστεροί (για τους από την απέναντι μεριά δεν κάνουμε καν σχόλια), αυτές τις ώρες είναι λίγο. Και επειδή την έλλειψη ψυχραιμίας δύσκολα να την κάνουμε πέρα αυτή τη στιγμή, ας αφήσουμε στο νου μας ένα αγαπημένο κομμάτι που πονάει διπλά σήμερα.

Όχι δε φταίει η μαμά μου
ούτε όπως λένε οι γιατροί
και όπως θέλει να πιστεύει ο μπαμπάς μου
μια ορμονική διαταραχή

Όχι δε φταίει η ομορφιά μου
κι οι τρόποι μου οι κουνιστοί
ούτε κι ο παιδικός μου φίλος ο Γιωργάκης
που χαϊδευόμαστε μικροί

Μοναχογιός μικρoμεσαίων
με καθωσπρέπει ανατροφή
όμως με δείχναν και γέλαγαν στο σχολείο
και με φωνάζαν αδερφή

Γιατί δεν πήρα το ρολάκι
που μου πασάραν οι πολλοί
να παίζω το γαλάζιο αγοράκι
με την βαρβάτη την ψωλή

Έχω ένα τσίρκο στην καρδιά μου
με πήρε μπάλα η αλλαγή
έβαλα σιλικόνη στα βυζιά μου
κι έφτιαξα ψεύτικο μουνί

Καταναλώνομαι τις νύχτες
με την δικιά τους συνταγή
εγώ πουλάω τα όνειρά μου στους ξενύχτες
κι αυτοί γαμάνε μια πληγή

Ξενοδοχείο η αγκαλιά μου
για καμικάζι εραστές
κι έχει φρικάρει η σπιτονοικοκυρά μου
μ’ εμένα και τους εμπρηστές

Έχω ένα πόνο στην κοιλιά μου
τη νιώθω να εγκυμονεί
θ’ απλώσω στην ταράτσα τ’ άντερά μου
με μανταλάκια χιαστί
και θα κρεμάσω τα ερμαφρόδιτα μωρά μου
η πρώτη μάνα τραβεστί

Από συναυλία του Τζιμάκου στο Ρόδον το 1992 (Ο Ρομπέν των χαζών)

Τα χαιρετίσματά μας στον Νικόλα, Τζίμη…

Σίγουρα εκεί πάνω είναι πιο όμορφα.

Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)