Με ενδιαφέρει αυτή η αρετή της συγγνώμης που καταλήγει αυτό το ιδιαίτερο έργο του Σαίξπηρ , το προτελευταίο του πριν την «Τρικυμία». Ο Σαίξπηρ φαίνεται ότι δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στον άνθρωπο μετά την καταστροφή. Στην έναρξη του έργου, ο Λεόντιος , ο βασιλιάς της Σικελίας, δεν είναι ένα αθώο νεαρό αγόρι. Είναι σύζυγος και πατέρας· έχει νιώσει την αλήθεια και την υπόσχεση της αγάπης. Αλλά παρόλ’ αυτά είναι ανίδεος και η ξαφνική αποκάλυψη της πολυπλοκότητας της αγάπης, του χρόνου και της σεξουαλικότητας φαίνεται πως τον τρελαίνει. Μόνο μια επώδυνη και σκληρή μαθητεία και σκέψη μπορεί να προετοιμάσει τον Λεόντιο για την ανακάλυψη «αυτού που έχει χαθεί». Αυτό που έχασε ο Λεόντιος δεν ήταν μόνο η παιδική αθωότητα, δεν ήταν μόνο η γυναίκα, ο γιος και η κόρη του. Έχασε επίσης και τη γνώση της αγάπης, την αίσθηση του χρόνου που κυλά. Ο Βασιλιάς δεν είχε αίσθηση της ηθικής του άγνοιας και χρειάζεται δεκαέξι χρόνια για να ζήσει και να βιώσει το χρέος του απέναντι στο χρόνο και τις ευθύνες του στον έγγαμο βίο. Η Βασίλισσα που ο Λεόντιος παίρνει για «σύζυγο» του στο τέλος του έργου είναι μια πιο μεγάλη γυναίκα· η Βασίλισσα που είχε χάσει «δεν είχε τόσες ρυτίδες/ δεν ήταν τόσο γερασμένη». Η δύναμη της ωρίμανσης του Λεόντιου βρίσκεται σε αυτές ακριβώς τις ρυτίδες. Μπορεί πια να αγαπήσει την Ερμιόνη στην ηλικία που βρίσκεται, και όπως φαίνεται, μπορεί να αγαπήσει και τη δική του ηλικία. Όταν ο Λεόντιος αγκαλιάζει του μαγεμένο άγαλμα της Ερμιόνης, αγκαλιάζει και την μαγική αλήθεια της αγάπης, του χρόνου και της πιστής που ήταν άγνωστα για εκείνον τα τελευταία δεκαέξι χρόνια. Όταν συναντά την κόρη του και τη γυναίκα του, ο Λεόντιος επιτέλους εκπληρώνει το μυστικό σκοπό της προφητείας: Η εξερεύνηση γι’ αυτό που έχασε, δεν στέλνει τον Λεόντιο στην αναζήτηση της κόρης του της Περντίτα αλλά τον στέλνει στην αναζήτηση του εαυτού του.
400 χρόνια και πλέον μετά το ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ παραμένει ένα σύγχρονο έργο που μιλά για τα ίδια ανθρώπινα συναισθήματα της ζήλειας, της εκδίκησης αλλά και της συγνώμης, της πραγματικής αγάπης που υπερισχύουν στο τέλος του έργου. Το ελπιδοφόρο του και συγκινητικό του μήνυμα είναι ότι μόνο αν γνωρίζουμε τον πραγματικό μας εαυτό μπορούμε να αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε και το κυριότερο μόνο αν υπάρχουμε στο εμείς και όχι στο εγώ.
To “Χειμωνιάτικο Παραμύθι” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ για 3 παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη!
