Κυριακή μεσημέρι.
Θέατρο 104.
Λίγο πριν γεμίσει η αίθουσα με παιδικά πρόσωπα και χαμόγελα, συνάντησα τον Σπύρο Γραμμένο, τον δημιουργό και πρωταγωνιστή της παιδικής παράστασης «Το Φανταστικό Χωριό». Ανάμεσα σε σκηνικά, ρούχα και τελευταίες πινελιές μίλησα μαζί του για τον δικό του κόσμο, το δικό του χωριό. Πρόκειται για ένα χωριό που είναι όντως φανταστικό, καθώς όλοι ζουν ευτυχισμένοι και κάθε Κυριακή μαζεύονται στην πλατεία και τραγουδούν. Ώσπου μια μέρα… Τα υπόλοιπα θα σας τα πει και θα τα τραγουδήσει επί σκηνής ο Σπύρος Γραμμένος.
«Σε έναν κόσμο που βράζει και καίγεται, το Φανταστικό Χωριό είναι η χαραμάδα για μια όμορφη ζωή»
Η έμπνευση για το θεατρικό μου ήρθε, όταν… με κούρασε το πραγματικό χωριό.
Όταν έγραφα το σενάριο, σκεφτόμουν… πόσο μακριά να είμαστε από το φανταστικό χωριό;
Το Φανταστικό Χωριό περιγράφει ένα χωριό όπου… δεν υπάρχει καμία εξουσία και οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι. Αυτό. Αυτό το κάνει φανταστικό. Φανταστείτε το.
Κάθε φορά που φοράω το κουστούμι της παράστασης νιώθω ότι… έχω μια τεράστια ευθύνη απέναντι σε αυτούς που θέλουν να μάθουν την αλήθεια για το φανταστικό χωριό.
Ο ήρωας της παράστασης με τον οποίο ταυτίζομαι περισσότερο είναι… ο Τσικνίδης, γιατί… όταν τα λέει, ραπάρει και, βέβαια, δε θέλει να καταστραφεί το χωριό.
Τα τραγούδια και η μουσική σε ένα θεατρικό έργο για παιδιά είναι σημαντικά, γιατί… το λέτε εσείς. Εγώ δε θα έλεγα κάτι τέτοιο. Αλλά στο φανταστικό χωριό είναι σίγουρα σημαντικά, γιατί κάθε Κυριακή, μετά την κουβέντα που κάνουνε όλοι μαζί, κάνουνε μια μεγάλη γιορτή.
Βλέποντας την παράσταση ένα παιδί μπορεί να μάθει… ότι το φανταστικό χωριό, αν θέλουμε, μπορεί να γίνει πραγματικό.
Βλέποντας την παράσταση ένας ενήλικας μπορεί να μάθει… ότι αν αφεθεί στο παραμύθι, μπορεί να μάθει ό,τι και ένα παιδί.
Ο διάλογος με τα παιδιά κατά τη διάρκεια της παράστασης είναι σημαντικός, γιατί… και να μην το κάνεις, το κάνουν τα παιδιά από μόνα τους. Τα παιδιά δε σωπαίνουν. Αυτό τους το μαθαίνει η κοινωνία, για να τους χαλάσει κάθε σχέδιο για το δικό τους φανταστικό χωριό.
Χρησιμοποιώ το χιούμορ, γιατί… θεωρώ πως είναι αναγκαίο, όταν θες να πεις πολύ σοβαρά πράγματα.
Το πιο όμορφο πράγμα που μου συνέβη κατά τη διάρκεια της παράστασης ήταν… ένα παιδάκι δύο χρονών που με ρώτησε αν μπορεί να κοιμηθεί όσο λέω το παραμύθι.
Το πιο αστείο ήταν… ένα κοριτσάκι που έλεγε πως θέλει να γίνει αστυνομικός και ήθελε να μας σταματήσει την παράσταση και άσχημο ήταν… ότι εκείνο το κοριτσάκι ήθελε να γίνει αστυνομικός.
Όταν τελειώνει η παράσταση, νιώθω… πολύ όμορφα, γιατί πιστεύω πως έστω κι ένας άνθρωπος μπορεί να πέρασε καλά.
Το Φανταστικό Χωριό είναι για μένα… το χωριό μου.
Το Φανταστικό Χωριό θα γινόταν πραγματικότητα, αν… ο άνθρωπος σταματούσε έστω και λίγο να φοβάται.
Το Φανταστικό Χωριό παίζεται κάθε Κυριακή στις 15:00 για μικρά παιδιά και κάθε Τετάρτη στις 21:00 για μεγάλα στο Θέατρο 104, στο Γκάζι.
Κείμενο: Ελένη Σινάκου (Lavart)
Φωτογραφίες: Κατερίνα Βράτιτς (Lavart)
