«Το ταλέντο δουλεύει, η ιδιοφυΐα δημιουργεί»
[dropcap size=big]Υ[/dropcap]πήρξε ένας από τους σπουδαιότερους συνθέτες της Ρομαντικής Περιόδου, γράφοντας κομμάτια αποκλειστικά και μόνο για το πιάνο (μέχρι το 1840). Το πιάνο ήταν ο καμβάς του Schumann: «Συνθέτεις για να γίνεις αθάνατος· συνθέτεις επειδή το πιάνο τυχαίνει να είναι ξεσκέπαστο ή επειδή το βλέμμα σου συνάντησε ένα ζευγάρι όμορφα μάτια». Το ζευγάρι όμορφα μάτια για το οποίο συνθέτει ο Γερμανός μουσικός κριτικός είναι η Clara Wieck, επίσης συνθέτρια και μια από τις ικανότερες πανίστριες της γερμανικής προ-πολεμικής περιόδου. Μαζί, άλλωστε, το ζευγάρι Schumann ενθάρρυνε έναν νεαρό Johannes Brahms να αναδείξει το δικό του μουσικό ταλέντο και τη δική του τεχνική μαεστρία στη μέθοδο της σύνθεσης.
[dropcap size=big]Η[/dropcap]Clara είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας μουσικής ιδιοφυΐας, παρακολουθώντας καθημερινά μαθήματα στο πιάνο, το βιολί, το τραγούδι, τη θεωρία, την αρμονία, τη σύνθεση και την αντίστιξη, δίχως να παραβλέπει φυσικά τη δίωρη εξάσκηση του οργάνου. Ήταν σε μια κλειστή συναυλία στην οικία ενός οικογενειακού φίλου όταν η οκτάχρονη πιανίστρια γνώρισε για πρώτη φορά τον εννιάχρονο Robert Schumann. Τότε ήταν που ενώθηκαν σε ένα λεγάτο που διήρκεσε πολύ παραπάνω από ένα παρεστιγμένο ολόκληρο. Λίγο μετά, εξάλλου, ο Schumann ζήτησε από τους γονείς του να σταματήσει τις νομικές σπουδές, καθώς αυτές δεν τον ενδιέφεραν. Τον καλούσε η μουσική, και η μέθη της σύνθεσης: η οδυνηρή χαρά να δίνεις υπόσταση σε ιδέες, να ακούς με τα αυτιά αυτά που ακούς με τον νου. Παρακολούθησε μαθήματα μουσικής με τον πατέρα της Clara, μένοντας στο σπιτικό τους για έναν χρόνο, περνώντας παράλληλα πολύ χρόνο με την μικρή Wieck. Καμιά φορά, μάλιστα, μεταμφιεζόταν με σεντόνι και μπογιά σε αυτοσχέδιο φάντασμα για να την τρομάξει. Και αυτή τρόμαζε και γελούσε.
Ο Robert Shumann έπασχε από μελαγχολική κατάθλιψη, η ένταση της οποίας κορυφώθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Διέθετε τάσεις σχιζοφρένειας και μια υποβόσκουσα διπολική διαταραχή. Είχε παραισθήσεις πως η ζωή του απειλείται σε καθημερινή βάση, με όνειρα αγγελικών ομοιωμάτων να μεταμορφώνονται στα δαιμονικά τους κακέκτυπα, έτοιμα να του ριχτούν. Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, μετά την οποία και εισήχθη σε άσυλο για τους πνευματικά ασταθείς: με δική του απόφαση, όμως, καθώς επιθυμούσε να προστατέψει την αγαπημένη του Clara, να την προστατέψει από τον ίδιο του τον εαυτό. Πήρε την πρώτη του ανάσα το 1810, δίνοντας την τελευταία το 1856.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
