Αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.
Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννιέται στις 20 Απριλίου 1922 στην Αθήνα – μια χρονιά σημαδιακή για τον Ελληνισμό, στην πόλη που δέχτηκε χιλιάδες εξαθλιωμένους, ξεριζωμένους πρόσφυγες από τις χαμένες πατρίδες. Άραγε να ήταν αυτό ένα σημάδι για το μέταλλο της ψυχής του;
Ο Αναστάσιος Παντελεήμων Λειβαδίτης, όπως είναι ολόκληρο το όνομά του, αποφασίζει να σπουδάσει Νομική, ωστόσο η ευαισθησία της ψυχής του τον σπρώχνει προς την ποίηση. Το 1946, κάνει την παρθενική του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα, με τη δημοσίευση του ποιήματος Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα.
Γρήγορα ασπάζεται την αριστερή ιδεολογία, καθώς τον εμπνέουν τα ιδανικά που πρεσβεύουν αξίες όπως η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ελευθερία του ατόμου. Ωστόσο, οι πολιτικές του πεποιθήσεις του κοστίζουν τη δική του ελευθερία – εξορίζεται από το 1947 ως το 1951, ενώ η ποιητική του συλλογή Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου, θεωρείται εξόχως «ανατρεπτική» και κατάσχεται.
Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς – την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή. Όλα όσα αρνηθήκαμε – αυτό είναι το πεπρωμένο μας.
Το ταλέντο του είναι πηγαίο, η πένα του αιχμηρή, η ψυχή του ξεχειλίζει από αισθήματα και ιδανικά. Ο Λειβαδίτης πραγματεύεται τον πόνο που προξενεί ο έρωτας στον άνθρωπο και συνάμα τη λύτρωση που προσφέρει, τη δίψα της ψυχής για τα μεγάλα και τα σπουδαία, τη σκληρότητα της πραγματικότητας, την ευγένεια που θα έπρεπε να διακρίνει τον καθένα μας ατομικά. Η γλώσσα του είναι απλή και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη – πιθανότατα και αυτός είναι ο λόγος που τα social media έχουν κατακλυστεί από στίχους δικούς του… πρόκειται για έναν από τους ελάχιστους ποιητές που έχει καταφέρει να κερδίσει το ενδιαφέρον της σύγχρονης νεολαίας.
Ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια.
Γνωστοί τίτλοι έργων του είναι μεταξύ άλλων «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο» (1956), «Νυχτερινός επισκέπτης» (1972), «Βιολέτες για μια εποχή» (1985), «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα» (1987). Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι έχει συνυπογράψει το σενάριο της γνωστής ταινίας Συνοικία το όνειρο, σε σκηνοθεσία του αγαπημένου Αλέκου Αλεξανδράκη.
Ο Τάσος Λειβαδίτης φεύγει από τη ζωή στις 30 Οκτωβρίου 1988 στην Αθήνα, στην πόλη που τον γέννησε και τον ανέθρεψε, χορτασμένος από αναγνωρισιμότητα και αποδοχή από τους ομοτέχνους του.
