Για όλα φταίει η θεότρελη Νικολέτα Παπαδοπούλου. Ήρθε απ’ τη Θεσσαλονίκη πριν ένα χρόνο, με βρήκε και μου είπε πως ήθελε να ανεβάσουμε τους Δύο Θεούς του Λένου Χρηστίδη.Είχα δει το πρώτο ανέβασμα του έργου από τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο το 1999, με μια ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών. Μου είχε μείνει στο μυαλό, ως μία από τις καλύτερες παραστάσεις που είχα δει στα σπουδαστικά μου χρόνια! Μου άρεσε η ιδέα να ανεβάσω αυτό το κείμενο και να παιχτεί η παράσταση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Ωστόσο, είπα στη Νικολέτα πως θα χρειαστούν “κάποια χρήματα” για την παραγωγή. Μου απάντησε: “Όχι δεν κατάλαβες, εγώ είμαι επαγγελματίας! Έχω και εταιρεία θεατρικών παραγωγών, την Dino’s Film”.
Αν και θεότρελη, αν και 28 χρονών, η Νικολέτα αποδείχτηκε η πιο αφοσιωμένη και συνεπής επαγγελματίας που έχω γνωρίσει αυτά τα 19 χρόνια που δουλεύω στο Θέατρο.
Προχωρήσαμε.
Αρχικά θεωρούσα πως είχα στα χέρια μου ένα έργο που ασχολείται – με χιουμοριστικό τρόπο – κυρίως με τον εθισμό στα ηλεκτρονικά μέσα και την πυρηνική απειλή. Αλλά στην πορεία, συνειδητοποίησα πως οι Δύο Θεοί είναι μια φάρσα πάνω στους δύο μεγαλύτερους φόβους του Ανθρώπου (ή τουλάχιστον τους δικούς μου μεγαλύτερους φόβους): το φόβο του θανάτου και το φόβο της ολικής καταστροφής της Ανθρωπότητας.
Είναι κάποια βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ όταν σκέφτομαι πως “όλα αυτά” έχουν ένα τέλος. Όχι μόνο για μένα, αλλά κάποια στιγμή και για τον πλανήτη. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, πως όταν μετά από εκατομμύρια χρόνια θα τελειώσει το ήλιο στον Ήλιο, ολόκληρο το πλανητικό μας σύστημα θα καταρρεύσει. “Και μετά τι”, αναρωτιέμαι και με πιάνει κρίση άγχους…. Και άντε να κοιμηθείς μετά. Και το πρωί έχεις δουλειά γαμώτο…
Ε, ο Χρηστίδης κάνει πλάκα με όλο αυτό. Αντιμετωπίζει κυνικά όλο αυτό το φόβο: ο Άνθρωπος είναι ένα τόσο θαυμαστό ον, αλλά παράλληλα και ένα τόσο σκάρτο κατασκεύασμα, που αξίζει να καταστραφεί.
Ίσως οι άνθρωποι-κατσαρίδες που θα δημιουργηθούν μετά από εκατομμύρια χρόνια, να σεβαστούν περισσότερο τη γη που τους φιλοξενεί. Ίσως ο Elvis-κατσαρίδα και η Sex Pistols-κατατσαρίδες τραγουδάνε καλύτερα. Ίσως ο Παστέρ-κατσαρίδα έχει μια υγιή σεξουαλική ζωή και κάνει σημαντικότερες ανακαλύψεις. Ίσως ο Johnny Weissmuller-κατσαρίδα παίξει καλύτερα τον Ταρζάν. Αλλά κυρίως, ίσως ο Donald Trump-κατσαρίδα δεν είναι τόσο μα τόσο ηλίθιος!!!
“Δύο Θεοί: Το τέλος του κόσμου σε τέσσερις πράξεις” του Λένου Χρηστίδη στο θέατρο Ρόες
