Everything is true
God is an astronaut
Oz is over the rainbow
And Midian is where the monsters live*
[dropcap size=big]Δ[/dropcap]εν ξέρω αν είναι όντως αλήθεια. Η αλήθεια είναι σχετική κι ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του. Το βράδυ της Παρασκευής, πάντως, οι ιρλανδοί God is an Astronaut δημιούργησαν ένα παράλληλο σύμπαν στο Fix Factory of Sound της Θεσσαλονίκης, στο οποίο παρασύρθηκα και, σαν μια άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, είδα να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου ένας άγνωστος κόσμος, ανατρέποντας τις καθιερωμένες αντιλήψεις της καθημερινότητάς μου για την επόμενη περίπου μιάμιση ώρα.
[dropcap size=big]Γ[/dropcap]ι’ αυτή την περιπέτεια είχα την ευκαιρία να προετοιμαστώ στην αρχή της βραδιάς σ’ ένα ιδιαίτερο «εργοστάσιο», που δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτό του Willy Wonka, καθώς η μόνη γλύκα περιορίστηκε στα «γλυκά στρώματα βιομηχανοποιημένου θορύβου» τα οποία έντυσαν τις μελωδίες. Έτσι έχει χαρακτηρίσει τη μουσική του το διμελές σχήμα από το Κιλκίς, εξ ου και το όνομα Sugar Factory.
Αφού το ελληνικό συγκρότημα μάς αποχαιρέτησε, το επόμενο μισάωρο δεν μπορούσα να σταματήσω ν’ αναρωτιέμαι για το τι θ’ αντίκριζα στη συνέχεια. Οι God is an Astronaut έκαναν αίσθηση τα πρώτα χρόνια της μουσικής τους πορείας, τότε που ακόμα αποτελούνταν από τρία μέλη, για τις πλήρως οπτικοακουστικές τους εμφανίσεις, με προβολές βίντεο και φωτισμό ειδικά σχεδιασμένα για κάθε κομμάτι. Τα τελευταία χρόνια, όμως, είχαν εγκαταλείψει τη χρήση των βιντεοπροβολών. Κι όντως, στη φετινή τους εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρξε ούτε μια μικρή προβολή εικόνας. Παρ’ όλ’ αυτά κατάφεραν να μ’ εντυπωσιάσουν με το φωτισμό. Ένας φωτισμός προσεκτικά σχεδιασμένος, έτσι ώστε να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα σε κάθε κομμάτι.
[dropcap size=big]P[/dropcap]ig Powder. Οι αισιόδοξες νότες μουσικής συνοδεύονται από ένα δάσος λευκού φωτός, όπου κάθε φως κωνικής μορφής, λόγω του προβολέα, θυμίζει μινιμαλιστική μορφή δέντρου. Και ξαφνικά η μουσική αλλάζει, υπάρχει περισσότερη ένταση, και το λευκό δάσος διαλύεται βίαια από ένα κόκκινο φωτισμό. Echoes. Ένας έναστρος ουρανός εμφανίζεται στο πίσω μέρος της σκηνής και φώτα εναλλασσόμενου χρώματος τον τρυπάνε σε κάθε ξέσπασμα δυνατού riff. Και κάπως έτσι κυλάει η βραδιά, με τους GIAA να μου προσφέρουν διαφορετικά ηχοτοπία για να εξερευνήσω. Ατμοσφαιρικά δάση, γαλαξίες γεμάτους άστρα, ο μυστηριακός κόσμος αρχαίων πολιτισμών… Και η εναλλαγή των συναισθημάτων ανάλογη μ’ αυτή της μουσικής. Η ηρεμία διακόπτεται από «σκοτεινές» στιγμές, η αισιοδοξία εντείνεται με καθηλωτικές μελωδίες. Αγωνία και προσμονή, συναισθηματικό ξέσπασμα, ελπίδα και χαρά, σπαραχτική γαλήνη. Η μουσική των GIAA, όπως και πολλών άλλων post-rock συγκροτημάτων, χαρακτηρίζεται από μια έντονη εσωτερικότητα, μια ωμή συγκινησιακή δύναμη.
[dropcap size=big]Δ[/dropcap]εν είναι περίεργο, λοιπόν, πως μετά τη συναυλία ένας φίλος μου, αντί να με ρωτήσει πώς μου φάνηκαν κι αν μου άρεσαν, με ρώτησε απλά «Πώς σ’ έκαναν να νιώσεις;». Ένιωσα όλα τα παραπάνω που ανέφερα και άλλα τόσα. Μέσα σε περίπου μιάμιση ώρα συναυλίας ένιωσα τον κόσμο να στροβιλίζεται τριγύρω μου, τα πάντα να καταρρέουν και να καταστρέφονται, εμένα όμως να μην μ’ αγγίζει τίποτα, να βγαίνω αλώβητη. Κλείνοντας με την πηγή έμπνευσης του τίτλου του πρώτου άλμπουμ των God is an Astronaut «αυτό δεν είναι το τέλος. Δεν είναι καν η αρχή του τέλους. Αλλά ίσως είναι το τέλος της αρχής» (W.Churchill), αναμένουμε να μας προσφέρουν πολλές ακόμα δυνατές στιγμές στο μέλλον…
* απόσπασμα από την ταινία Nightbreed (1990), από την οποία εμπνεύστηκε το όνομά του το συγκρότημα
Κείμενο: Ζωή Όσσα (Lavart)
Φωτογραφίες: Έλενα Κοσμοπούλου (Lavart)
