Νεύρα αν θυμάμαι καλά είχα. Μεγάλο θυμό. Μπορεί να είναι δημιουργικός ο θυμός και δεν θέλω να τον υποτιμάω. Έτσι, το easter island ξεκίνησε σαν έκρηξη ενός πολύ ορισμένου θυμού για να τον αφήσει πίσω και να μεταλλαχθεί σε επιθυμία αφήγησης ενός μύθου.
Αυτό που ανακάλυψα μάλλον, είναι ένας τρόπος σχεδιασμού , μία νέα για μένα διαδικασία έρευνας , τη σημασία της στάσης και την ισοπεδωτική δύναμη της σιωπής. Δύο έννοιες αρκετά μακριά από μένα μέχρι τώρα. Το νησί του Πάσχα ήταν καθ΄ όλη την περίοδο που σχηματιζόταν και παραμένει ένα μέσο για ένα ταξίδι στο χρόνο .Μία μαύρη τρύπα. Που μέχρι να φτάσει κανείς στον προορισμό του, φαντάζομαι, ή θα εμμένει να έχει τα μάτια του ανοιχτά για να “σημειώνει “ μέσα στην προκείμενη δίνη ή θα βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που τον ρούφηξε ή θα διαλυθεί. Για μένα ήταν ένα επιμορφωτικό ταξίδι και πάνω στο παρελθόν και πάνω στο μέλλον. Φυσικά δε μπορώ να πω πως δε βλαστήμησα. Κάθε άλλο. Κατάγομαι από την Κεφαλλονιά και εκεί η βλαστήμια είναι κάτι σαν προσευχή.
Μέσα λοιπόν από τη γραφή, από σχέδια σε ό, τι χαρτί ή υλικό έπεφτε στα χέρια μου, μέσα από video και φωτογραφίες που τροφοδοτούσαν τη φαντασία και της έδιναν σχήμα, μέσα από αυτά τα αρχικά βήματα μίας προσωπικής εργασίας πήρε μορφή όχι το ίδιο το έργο αλλά η ταυτότητά του , η προσωπικότητά του, που ζητά να ανέβει στη σκηνή και να εκτεθεί. Στη συνέχεια βρέθηκα με εξαιρετικούς συνεργάτες, που για μένα αυτό είναι μια ανακάλυψη, με σκοπό να συναρμολογήσουμε το νησί του Πάσχα και να καταφέρουμε να δομήσουμε μία παράσταση που το βασικό αφηγηματικό μέσο της είναι η εικόνα. Πως δομείται η εικόνα και ποια είναι τα εργαλεία που θα την κρατήσουν ζωντανή και αστείρευτη.. Ποια είναι η διαφορά της ποιότητας μεταξύ της σιωπής και της ησυχίας και πότε ο λόγος γίνεται προέκταση του σώματος. Ποιες οι ισορροπίες .
Δεν ήταν ανακαλύψεις απαντήσεων, αλλά προβληματισμών- που ο ακαδημαϊσμός τους σταματάει την ώρα της παρουσίασης αυτού του αποτελέσματος. Χαίρομαι όμως ιδιαίτερα που αυτοί οι προβληματισμοί δεν απασχολούσαν και τους θεατές κατά τη μιαμισάωρη παραμονή τους στο νησί του Πάσχα. Και άφηναν το πεδίο ορατό.
Κείμενο: Λύσανδρος Σπετσιέρης
