[dropcap size=big]Π[/dropcap]ηγαίνοντας στο live του Δεληβοριά στο Club του Μύλου, στις 8/12, ήμουν κατά κάποιο τρόπο tabula rasa. Είχαν περάσει τουλάχιστον εφτά χρόνια από την τελευταία φορά που τον άκουσα με φουλ μπάντα και πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω. Ο χώρος του Club γέμισε από νωρίς και όταν εμφανίστηκε ο Φοίβος στις 23:00 δεν έπεφτε καρφίτσα. Το βράδυ προμηνυόταν ιδιαίτερο και τρεισήμισι ώρες μετά, όταν ο Φοίβος μας άφησε με το ‘τραγούδι της ερήμου’, συνειδητοποίησα ότι ήταν. Και αυτό γιατί ο Φοίβος Δεληβοριάς ανήκει σε μια κατηγορία καλλιτεχνών που χαρακτηρίζεται από τις εξής ιδιαιτερότητες.
Πρώτον, το πρόγραμμα του περιλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά δικά του τραγούδια. Ξεκινώντας να γράφει από τότε που ήταν παιδάκι είναι λογικό στα 40κάτι του να έχει μια πληθώρα τραγουδιών από τα οποία μπορεί να αντλεί για το πρόγραμμα του. Έτσι και στο live στον Μύλο μας έκανε μια βόλτα από όλους τους δίσκους του, ερμηνεύοντας τραγούδια όπως την ‘Μπόσα νόβα του Ησαΐα’ (1995), το ‘Κάθε Σεπτέμβρη’ (1998), τον ‘Καθρέφτη’ (2003) και τα πιο πρόσφατα ‘Ο μπάσταρδος γιος’ (2015) και ‘Όταν σου χορεύω’ (2016). Το πρόγραμμα άλλαξε μόνο στο τέλος όπου, αφού αποχώρησαν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, ερμήνευσε μόνος του κάποια αγαπημένα του τραγούδια, όπως τον ‘Γλάρο’ του Χατζιδάκι, το ‘Είμαι γυφτάκι’ του Πανούση, το οποίο του το αφιέρωσε, και το ‘Τραγούδι της ερήμου’ της Αρλέτα.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] δεύτερη ιδιαιτερότητα είναι η σχέση του με τα τραγούδια του, τα οποία δεν τα αντιμετωπίζει σαν ιερά κειμήλια τα οποία δεν πρέπει να πειραχτούν. Αντιθέτως, τα περισσότερα ήταν διασκευασμένα (άλλα πιο τζαζ, άλλα πιο ροκ, γενικά με πιο γκρούβι διάθεση) προκαλώντας ξάφνιασμα αλλά και χαμογέλα. Ειδικά η ‘Μπόσα νόβα’ ήταν αγνώριστη! Σε αυτό βέβαια έπαιξε ρόλο και η υπόλοιπη μπάντα η οποία μάλλον επιλέχτηκε επί τούτου! Στην κιθάρα ήταν ο Κώστας Παντέλης (γνωστός για τους ιδιαίτερους ήχους του στα live του Θ. Παπακωνσταντίνου και των ‘Sancho 003’), στα ντραμς ο Σωτήρης Ντούβας (και αυτός γνωστός από τις συνεργασίες του με Θ. Παπακωνσταντίνου και Σ. Μάλαμα), στα πλήκτρα ο Κωστής Χριστοδούλου και στο μπάσο ο Yoel Soto. Επί σκηνής βρισκόταν και η Νεφέλη Φασούλη η οποία συνόδευε με την ζεστή φωνή της τον Δεληβοριά, ενώ στο τέλος μας χάρισε και μια μοναδική στιγμή ερμηνεύοντας το ‘Να ‘χα εκατό καρδιές’. Όλη η μπάντα μαζί, λοιπόν, κατάφερε να μας κάνει να ακούσουμε τα τραγούδια του Φοίβου από την αρχή, λες και κυκλοφόρησαν εκείνη τη μέρα για πρώτη φορά.
Η τελευταία ιδιαιτερότητα του Δεληβοριά είναι οι στίχοι των τραγουδιών του. Πρόκειται για βιωματικά τραγούδια που σου προκαλούν συναισθήματα δίχως να το καταλάβεις. Περιγράφοντας εικόνες και ήχους της αγαπημένης του Αθήνας και κάνοντας αναφορές σε οικεία του πρόσωπα και γεγονότα, ο Φοίβος έχει τον τρόπο να σε κρατάει συνεχώς σε μια συναισθηματική εγρήγορση: από τη μελαγχολία του ‘Φώτη‘ (αφιερωμένο στον πατέρα του) και της ‘Κικής’ στο ξέσπασμα της ‘Υβρεοπομπής’ και από την νοσταλγία της ‘Ερημιάς στην Καλλιθέα’ στον έρωτα ‘Αυτής που περνάει’.
Εν είδει επιλόγου: ανέφερα στην αρχή μια ιδιαίτερη κατηγορία καλλιτεχνών. Ο Δεληβοριάς είναι ο τρίτος καλλιτέχνης που ακούω ζωντανά και κατατάσσω επάξια σε αυτήν. Τους άλλους δύο καλλιτέχνες θα τους αφήσω για άλλα άρθρα, όταν τους ακούσω και πάλι ζωντανά! Μέχρι τότε, θα περιμένω να μας επισκεφθεί ξανά ο ξεχωριστός κύριος Φοίβος Δεληβοριάς…
Κείμενο: Θοδωρής Ξιούφης (Lavart)
Φωτογραφίες: Πηνελόπη Μαμάη (Lavart)
