[dropcap size=big]Θ[/dropcap]α μπορούσες ποτέ να φανταστείς τη «Φραγκοσυριανή» του Βαμβακάρη να διαδέχεται αρμονικά το χιλιομιξαρισμένο «Bang-bang, my baby shot me down»; Κι όμως. Σε ένα live- ή μήπως καλύτερα να πω γιορτή;- του Κωστή Μαραβέγια όλα είναι δυνατά. Ο πολυαγαπημένος καλλιτέχνης έκανε την εμφάνισή του σε ένα κατάμεστο Θέατρο Γης που άλλοτε θύμιζε θάλασσα από ξαναμμένα κινητά και άλλοτε μικρογραφία από λαϊκό πανηγύρι στην Ικαρία- με τον ίδιο να μας φωνάζει πως είμαστε οι «καλυτεροτερότεροι».
Δε ξέρω αν ο παραπάνω ισχυρισμός αληθεύει, ωστόσο αυτό που μπορώ να υποστηρίξω με βεβαιότητα είναι ότι ο Μαραβέγιας είναι άκρως επικοινωνιακός. Σου επαναλαμβάνει αμέτρητες φορές πως σ’ αγαπάει και ότι εσύ ως κοινό βρίσκεσαι πίσω από τη δημιουργία των τραγουδιών του. Σου χαμογελάει, προσπαθώντας να απομνημονεύσει κάθε πρόσωπο που συναντά κάτω από τη σκηνή, γιατί δε θέλει να αφήσει κανέναν παραπονεμένο και έπειτα σου τείνει το χέρι να χορέψεις. Διευθύνει την ορχήστρα του με θεατρικότητα, ενώ παράλληλα- γεγονός που τον τιμά- δίνει χώρο για χειροκρότημα και αναγνώριση στους μουσικούς που τον συνοδεύουν.
Αλλά το πιο ωραίο κομμάτι είναι ίσως οι ιστορίες που κοινωνά στον κόσμο. Για παράδειγμα, μάθαμε ότι το «Δε ζητάω πολλά» είναι το «τραγούδι της χυλόπιτας» από τις δισκογραφικές, καθώς πότε απορριπτόταν ως «πολύ έντεχνο για ποπ» και πότε ως «πολύ ποπ για έντεχνο». Παρ’ όλα αυτά ο κόσμος το αγάπησε και το αγκάλιασε, όπως και πολλά άλλα τραγούδια της βραδιάς, ξεχωρίζοντας ανάμεσά τους το «Φάρο», το «Άσε με να μπω», το «Πού να βρω μια να σου μοιάζει», τα καινούργια «Συγχωροδοπέταλα» αλλά και το σήμα κατατεθέν της συνεργασίας με τον Πάνο Μουζουράκη- «Φίλα με ακόμα». Προσωπικά, η γλαφυρή περιγραφή της φιλελεύθερης «Λόλας» με συνεπήρε και με έκανε να φανταστώ μια μποέμικη τύπισσα, η οποία καθώς διατεινόταν και ο ίδιος ο Μαραβέγιας, πέρα από εξωτερική ομορφιά, ήταν «αυτόφωτη» και πίστευε ότι ο όλος ο κόσμος είναι μια μεγάλη αγκαλιά. Πώς να μην της γράψεις τραγούδι λοιπόν; (Αν είσαι ο Μαραβέγιας).
Και φυσικά ο «Κωστής» των κοριτσιών της πρώτης σειράς δε μονοπώλησε τη βραδιά αποκλειστικά με δικές του δημιουργίες, παρά τραγούδησε μεταξύ άλλων τον «Καραγκιόζη» του Σαββόπουλου αλλά και τον «Ικαριώτικο», επιβεβαιώνοντας την άποψη που εξέφρασε νωρίτερα, ότι δηλαδή «η παράδοση και η σύμπνοια είναι ό,τι μας έχουν απομείνει ως συνδετικοί κρίκοι». Και τα χέρια του κόσμου τον ακολούθησαν, αφού μετατράπηκαν σε κάλεσμα για γιορτή και ένωση. Κάτι σαν ελληνικό καλοκαίρι.
Καθώς η συναυλία πλησίαζε στο τέλος της με τα κομφετί να παρελαύνουν ανάμεσα μας και τον Μαραβέγια να μας καληνυχτίζει με το «Λιμάνι η καρδιά σου» σκεφτόμουν ότι ο χαμογελαστός Κωστής που αγαπάει τη Θεσσαλονίκη και μας στέλνει φιλιά στο στόμα, δε διέψευσε τον παιδικό του εαυτό που τον ήθελε ενήλικα αστροναύτη. Μπορεί, συμβατικά να μοιάζει με προσφιλή μουσικό που περιοδεύει ανά την Ελλάδα, τραγουδώντας και παίζοντας πιάνο, όμως στην πραγματικότητα αυτό που καταφέρνει είναι να μας ταξιδεύει στα αστέρια. Και αυτό είναι κάτι που μπορούν να το επιβεβαιώσουν οι χιλιάδες κόσμου που βρέθηκαν χτες, στις 5 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Γης και ένωσαν τις φωνές τους μαζί του.
Κείμενο: Μαριάνθη Τεντζεράκη (Lavart)
Φωτογραφίες: Δανάη Ανθομελίδου (Lavart)
