Η αγοραφοβική φωτογράφος Jacqui Kenny μας ταξιδεύει μέσα από το Google Street View
Αν κάτι έχει λείψει σε όλους μας τους τελευταίους μήνες (που κοντεύουν να γίνουν χρόνος), λόγω της έκρυθμης κατάστασης της πανδημίας, είναι τα ταξίδια. Είτε σε κοντινούς είτε σε μακρυνούς προορισμούς, αυτή η φυγή από την πραγματικότητα και η μαγεία του να βιώνεις την εμπειρία ενός διαφορετικού τόπου με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είναι κάτι το αναντικατάστατο.
Ωστόσο, τη δεδομένη χρονική στιγμή, λόγω των συνθηκών, οι μετακινήσεις μας, πέραν των βασικών 6, είναι πολύ περιορισμένες. Ή μήπως όχι; Μήπως υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε για λίγο και να περιπλανηθούμε στον πλανήτη ανενόχλητοι; Η Jacqui Kenny έχει δώσει τη λύση εδώ και καιρό, όταν οι λέξεις «πανδημία», «κορονοϊός» και «καραντίνα» ήταν ακόμα άγνωστες.
The «Agoraphobic Traveller»
Πίσω στο 2016, μετά από ένα επαγγελματικό αδιέξοδο και πάσχοντας από χρόνιες κρίσεις πανικού, η αγοραφοβική φωτογράφος αδυνατούσε να βγει από το σπίτι της, πόσο μάλλον να ταξιδέψει. Προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή τη διαρκή αίσθηση συρρίκνωσης του κόσμου της, αποφάσισε να στραφεί σε κάτι δημιουργικό. Έτσι, μέσω του Google Street View, άρχισε να περιπλανιέται σε όλη την υφήλιο και να κάνει screenshot οτιδήποτε της τραβούσε την προσοχή και απτόταν της αισθητικής της.
Αυτό, λοιπόν, που ξεκίνησε ως μια προσπάθεια διαφυγής από το άγχος της καθημερινότητας, κατέληξε να γινεί για την Jacqui τρόπος έκφρασης. Μέσα σε ένα χρόνο, είχε συγκεντρώσει πάνω από 26.000 φωτογραφίες, όποτε και αποφάσισε να δημιουργήσει το λογαριασμό Agoraphobic Traveller (aka @streetview.portraits) στο Instagram για να τις δημοσιεύει. Σήμερα μετρά πάνω από 133.000 ακόλουθους και σύμφωνα με τη φωτογράφο, η πλατφόρμα αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος τόσο για την καλλιτεχνική της δημιουργία, όσο και για να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα υγείας της, δημιουργώντας παράλληλα μια κοινότητα, όπου και άλλα άτομα με ανάλογα προβλημάτα μπόρεσαν να μοιραστούν την εμπειρία τους.
Σε έναν παράλληλο κόσμο
Αν και, αρχικά, οι προορισμοί της ήταν τυχαία κλικ πάνω στο χάρτη, στην πορεία αναζητούσε πιο συγκεκριμένα τοπία και εικόνες. Την ενδιέφεραν, κυρίως, ερημικές περιοχές, άνυδρες εκτάσεις γύρω από την περιοχή του Ισημερινού και μικρές πόλεις που απέπνεαν την αίσθηση της απομόνωσης και μιας απόκοσμης ησυχίας. Ο λόγος, όπως έχει πει και η ίδια, ήταν επειδή θα ήταν δύσκολο, ως αγοραφοβική, να επισκεφθεί τέτοια μέρη, που βρίσκονται τόσο μακρυά από το σπίτι της.
Επιπλέον, η έρημος αποτελεί για αυτήν κάτι το τρομακτικό, καθώς μοιάζει σαν η απεραντοσύνη της να μην έχει κάποια έξοδο, αλλά και συναρπαστικό ταυτόχρονα, αφού αγαπά τις εικόνες που χαρίζει. Ένας ακόμη, πρακτικός, λόγος, για τον οποίο δεν προτίμησε τις μεγάλες πόλεις, είναι η δυσκολία του να πετύχει κανείς μια καλή σύνθεση, μιας και δεν μπορεί να αλλάξει ή να μετακίνησει τίποτα από το κάδρο.
Έτσι, οι φωτογραφίες της κάθε άλλο παρά τυχαίες μοιάζουν. Οι παστέλ αποχρώσεις, σε συνδυασμό τις παγωμένες στο χρόνο κινήσεις των περαστικών ή των σύννεφων, συνθέτουν μια εικόνα που φαίνεται κοντινή και «οικεία» και την ίδια στιγμή μακρυνή και «ξένη». Πρόκειται για ένα ταξίδι σε έναν παράλληλο κόσμο, στον οποίο πρωταγωνιστούν παιδάκια με θολωμένα πρόσωπα (για ευνόητους λόγους) που παίζουν σε κάποιο δρόμο του Μεξικού, σκυλιά που κυνηγούν το αμαξί της Google Street View κάπου στο Περού και καμήλες που διασχίζουν ένα δρόμο στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Στα κλικ της Kenny παρατηρούμε, ακόμη, δραματικές σκιάσεις, που ποκίλουν ανάλογα με τη θέση του ήλιου και «πινελιές» χρώματος μέσα στα, κατά τ’άλλα, παλ τοπία. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα σύννεφα σκόνης τα οποία προκαλεί ενίοτε το αυτοκίνητο της Google, κάνοντας τη φωτογραφία λίγο πιο «ασαφή», ενώ αγαπημένοι της προορισμοί είναι το Περού, η Χιλή, η Μογγολία, η Σενεγάλη και το Κιργιστάν.
Wanderlust και COVID-19
Σε πρόσφατη συνέντευξή της, η φωτογράφος αναφέρθηκε και στις συνθήκες που βιώνει σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης, παραλληλίζοντάς τες με την απομόνωση και το φόβο που αισθάνεται ένας αγοραφοβικός, ο οποίος δεν μπορεί να βγει από το σπίτι. Η αίσθηση της απειλής της υγείας και της ζωής μας, σε συνδυασμό με τον εγκλεισμό και τους περιορισμούς, είναι λογικό να οδηγήσουν σε άγχος και δυσφορία, αναφέρει. Επιπλέον, βάσει των συνθηκών, καλεί τον κόσμο να επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο ταξιδεύει, έστω και προσωρινά, και να στραφεί σε πιο εύκολες λύσεις, όπως το να ανακαλύψει την περιοχή όπου ζει. «Θα εκπλαγείτε με αυτά που δε γνωρίζατε καν ότι υπάρχουν», λέει χαρακτηριστικά.
Και μάλλον έχει δίκιο. Οι συνθήκες επιβάλλουν να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν μπορούμε να ελαφρύνουμε λίγο το βαρύ κλίμα της καθημερινότητας. Τα virtual ταξιδία είναι σίγουρα ένας τρόπος να ικανοποιήσουμε την επιθυμία μας για wanderlust, η οποία είναι στο ζενίθ τους τελευταίους μήνες.
Τέλος, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι εφόσον αυτά τα ταξίδια βοηθούν ανθρώπους, που δυσκολεύονται να μετακινηθούν ανεξαρτήτως κορονοϊού και πανδημίας, να γνωρίσουν τον κόσμο και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, τότε μπορούν να βοηθήσουν κι εμάς να «νοστιμεύσουμε» την κάθε μέρα μας. Εξάλλου, ποιός δε θα ήθελε να ξυπνάει αντικρίζοντας τους χρυσούς αμμόλοφους της Αραβικής Ερήμου ή να χάνεται σε πολύχρωμα χωριά της Χιλής;
Κείμενο: Μαρίλη Αγάθου (Lavart)
