Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]τις 7 Φεβρουαρίου 1812, αντικρύζει το φως της ημέρας ο Κάρολος Ντίκενς. Γόνος της παραπαίουσας μικρομεσαίας τάξης, ήρθε από πολύ μικρός σ’ επαφή με το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Ο πατέρας του μπαίνει στη φυλακή για χρέη και ο ίδιος αναγκάζεται να παρατήσει το σχολείο και να δουλέψει σε εργοστάσιο βερνικιών για να συντηρήσει την υπόλοιπη οικογένεια.
Η τροπή που πήρε η ζωή του τον πληγώνει και τον στιγματίζει ανεξίτηλα. Μοναδική του διέξοδος είναι η συγγραφή – τις λιγοστές ελεύθερες ώρες του ξεκινά να γράφει διηγήματα, αντλώντας έμπνευση από τα ερεθίσματα και τα πρόσωπα στους χώρους στους οποίους κινείται. Πολύ σύντομα, το ταλέντο του αναγνωρίζεται και το άστρο του εκτοξεύεται, χαρίζοντάς του φήμη αλλά και χρήματα.
Ανάμεσα στα σημαντικότερα έργα του συγκαταλέγονται Οι περιπέτειες του Όλιβερ Τουίστ (1837-1839), τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα (1843), ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ (1849-1850), Η Μικρή Ντόρριτ (1855-1857), η Ιστορία δυο πόλεων (1859) και οι Μεγάλες Προσδοκίες (1860-1861).
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]υγγραφικό ταλέντο έχουν αναμφίβολα πολλοί σύγχρονοί του, όμως αυτό που κάνει τον Ντίκενς να ξεχωρίσει είναι το γεγονός ότι εστιάζει στις κατώτερες τάξεις της βικτωριανής Αγγλίας. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι στερεμένοι οικονομικά, ηθικά διεφθαρμένοι, τσακισμένοι από τις αδικίες της ζωής, πλάσματα που αναγκάζονται να πάρουν τα μονοπάτια της παρανομίας για να επιβιώσουν και αθώοι που υποφέρουν δίχως να γνωρίσουν ποτέ τη δικαίωση.
Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του, ο Ντίκενς δίνει στον αναγνώστη μια ξεκάθαρη εικόνα της κοινωνίας της εποχής, δίχως να προσπαθεί να ωραιοποιήσει τίποτα. Αντίθετα, οι αδυναμίες της υπογραμμίζονται με τρόπο έντονο, συχνά σκληρό – διεφθαρμένοι δικαστές, πολίτες που πνίγονται από τα χρέη και καταλήγουν πίσω από τα σίδερα της φυλακής, εργαζόμενοι που πέφτουν θύματα αισχρής εκμετάλλευσης από τους εργοδότες τους, παιδιά παρατημένα από τις οικογένειές τους και από το κοινωνικό κράτος.
Να έχεις μια καρδιά που ποτέ δεν σκληραίνει, ένα χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα άγγιγμα που ποτέ δεν πονά.
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] Ντίκενς δεν περιορίζεται, ωστόσο, στο ρόλο του παρατηρητή. Οι ήρωές του προκαλούν τη συμπόνοια του αναγνώστη και η διήγηση των παθών τους αποτελεί καταγγελία για τα κακώς κείμενα της εποχής. Εξάλλου, τα προσωπικά του βιώματα μέσα στη φτωχολογιά είναι αυτά που τον έχουν ωθήσει να αγκαλιάσει τους απόκληρους της ζωής και να τους φέρει στο φως μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του. Μάλιστα, στο έργο του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ εντοπίζονται πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Το συγγραφικό του έργο, πέρα από ιστορίες γεμάτες ανατροπές και πολύπλευρους χαρακτήρες, ουσιαστικά αποτελεί μια κοινωνική μελέτη της βικτωριανής Αγγλίας, και το πιο σημαντικό, με εστίαση σε ανθρώπους οι οποίοι ήταν αόρατοι για τους υπόλοιπους δημιουργούς, αφού θεωρούνταν «πληβείοι».
Το 1870, ο Κάρολος Ντίκενς αφήνει την τελευταία του πνοή στο Ρότσεστερ και η σορός του μεταφέρεται στο Αββαείο του Γουεστμίνστερ. Το όνομά του γράφεται πια με χρυσά γράμματα στο πάνθεον της αγγλικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας και τα έργα του αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για κάθε βιβλιόφιλο.
Κείμενο: Μαρία Μερτίκα (Lavart)
