Ποιος τραβάει πραγματικά την φωτογραφία;
Δελτίο ειδήσεων. Σκηνές «απείρου κάλλους», με τις οποίες δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να βυθιστεί σε θλίψη, διαδραματίστηκαν για ακόμη μία φορά στη χώρα, αυτή τη φορά στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα, τρεις πρώην παίκτες γνωστής τηλεοπτικής εκπομπής παρευρέθησαν, πιθανότατα επ’ αμοιβή, σε γενέθλια γνωστού πολυκαταστήματος της πόλης, ύστερα από πρόσκληση του ιδιοκτήτη. Η είδηση έγινε… viral στους κύκλους των μικρών και μεγάλων fans, με αποτέλεσμα 1000άδες κόσμου μαζεύτηκε για να κλέψει λίγη από τη λάμψη των διασήμων αλλά και για να βγουν μία «φωτογραφία» (σε πολλά εισαγωγικά) μαζί τους. Τέλος δελτίου ειδήσεων.
Εδώ και μήνες, η κατάσταση γύρω από το τηλεπαιχνίδι (και όχι αυτό καθ’ αυτό) βρίσκεται, όχι αδίκως, στο στόχαστρο επικριτών. Μόνο που η «γιορτή» έχει πολλές φορές και «μεθεόρτια». Τα οποία και τυχαίνει να είναι και κακόγουστα.
Όταν, λοιπόν, αντικρύζει κάποιος χιλιάδες κόσμου να κλείνουν την κεντρικότερη οδό μιας πόλης ενός εκατομμυρίου κατοίκων και να τη χωρίζουν στα δύο, ίσως το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να προσπαθήσει να αντιληφθεί τον λόγο που συμβαίνει αυτή η κοσμοσυρροή αλλά και ποιοι είναι αυτοί που τη δημιουργούν.
Ε, λοιπόν, αυτό το κοινό δεν ήταν άλλο από εφήβους 13ών, 15 και 17 ετών αλλά και πολλοί γονείς τους.
Ξανά. 13χρονα, 15χρονα, 17χρονα με τους γονείς τους.
Ένας γρήγορος συνειρμός περί παρελθοντικών καταστάσεων πανζουρλισμού θα μπορούσε να γίνει και θα ήταν ως ένα σημείο και λογικός. Όμως ας μην αναφέρουμε ονόματα, μιας και δεν είναι λίγοι, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, αν και είναι άλλο να στοιβάζεσαι στα γήπεδα για να δεις με τους φίλους σου ένα ομαδικό άθλημα ή να παραληρείς κάτω από την κιθάρα του Jimmy Page και άλλο αυτό. Για την ακρίβεια, δεν έχει καμία, μα καμία σχέση.
Αν παρατηρήσουμε τη φωτογραφία, στη μια πλευρά έχουμε μια διασημότητα η οποία δεν έχει κανένα πρόβλημα να αποτελέσει πρότυπο για εκατοντάδες χιλιάδες πιτσιρίκια. Η διασημότητα, βλέπετε, είναι ενήλικας και θεωρητικά πράττει συνειδητά με ελεύθερη βούληση (και λέω θεωρητικά, γιατί η πλειοψηφία της σύγχρονης επιστημονικής κοινότητας έχει άλλη άποψη, αλλά αυτά θα δοκιμάσουμε να τα πούμε στο μέλλον).
Στην άλλη πλευρά της φωτογραφίας υπάρχει μια μάζα, ως επί το πλείστον, εφήβων, που με σηκωμένα ψηλά τα κινητά τους τηλέφωνα (οι συνειρμοί με τα σηκωμένα χέρια, πάνε και έρχονται), προσπαθούν να φωτογραφίσουν το αντικείμενο του πόθου τους. Αντικείμενο του πόθου, ακριβώς. Διότι το αντικείμενο του πόθου σου θέλεις να το φωτογραφίσεις, να αποθηκεύσεις τη φωτογραφία του στο τηλέφωνό σου και να το μοιραστείς ως τρόπαιο, εξυμνώντας το στα social media «παρέα» με τους φίλους σου – ή τουλάχιστον έτσι κάνουν σήμερα τα παιδιά όταν ερωτεύονται ή όταν «ερωτεύονται».
Έχουμε, λοιπόν, τη μία και την άλλη πλευρά, μα θεωρώ πως μπαίνοντας στη διαδικασία να θεωρήσουμε κάποιον ως πραγματικό ηθικό αυτουργό σε επίπεδο τελευταίου κρίκου και ισχυρότερου μιας βαριάς αλυσίδας, καθώς βλέπουμε πως τα σημερινά παιδιά προβατοποιούνται πολύ πιο εύκολα από ό, τι τα αντίστοιχα των προηγουμένων γενεών, αυτός δεν είναι ούτε ο παίκτης του τηλεπαιχνιδιού, ούτε ο τηλεοπτικός σταθμός, ούτε ο μεγάλος χορηγός, ούτε το σχολείο, ούτε καν το κράτος και η κυβέρνηση. Όλοι οι παραπάνω, ναι μεν έχουν μερίδιο ευθύνης, άλλος μικρότερο, άλλος αμελητέο και άλλος μεγαλύτερο, μα η επιρροή που μπορεί να ασκήσει ή ΤΑ ΜΠΟΣΙΚΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ είναι πολύ πιο ισχυρά από οποιοδήποτε κράτος και τηλεοπτικό κανάλι.Ο γονιός, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση, όχι μόνο δεν απέτρεψε ή δεν πρότεινε εναλλακτικούς τρόπους ψυχαγωγίας στο παιδί του, αλλά καθόταν μαζί του επί 6 μήνες, επί 3 και 4 μέρες την εβδομάδα, για 3 και 4 ώρες και παρακολουθούσε σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα στο τηλεπαιχνίδι.
Και λυπάμαι, μα βγαίνει μαθηματικά πως είναι ο ίδιος ο γονιός που με την πρώτη ευκαιρία θα ξεστομίσει την ατάκα «δεν έχουμε κράτος» και πως το κράτος δεν μπορεί να αποκαταστήσει επαγγελματικά το παιδί του. Είναι ο άνθρωπος που ανέβασε και κατέβασε τις κουτσουρεμένες δημοκρατίες της μεταπολίτευσης, είναι ο ίδιος άνθρωπος που πίστεψε στα μεγάλα λόγια και τις εύκολες λύσεις. Και άντε, πολλοί έπεσαν θύμα και θα πέσουν, αλλά για την απραξία απέναντι στο παιδί του, πάλι οι άλλοι φταίνε;
Και τονίζω, προφανώς και δεν έχω καμία διάθεση να γενικεύσω και να θεωρήσω ούτε καν τους μισούς γονείς αυτής της χώρας ως ανίκανους ή ανήμπορους να παιδεύσουν το παιδί τους χαρίζοντάς του και ελευθερία επιλογών αλλά και δείχνοντάς του τον δρόμο για την κριτική σκέψη, όμως αγαπημένοι, και υπό επιτήρηση βρισκόμαστε αλλά και περιστατικά όπως αυτό της προηγούμενης εβδομάδας συνέβη και δεν είναι της φαντασίας μου.
Ο σημερινός έφηβος μεγαλώνει σε μια κοινωνία τεχνολογικά ανεπτυγμένη πλην φτωχή, με δημοκρατία «καιροσκοπική», με γονείς που δεν παιδεύουν και η κριτική τους διάθεση περιορίζεται αλλά και γίνεται διδαχή πως για όλα φταίει ο άλλος. Ο κάθε άλλος. Είτε είναι ο γείτονάς μας, είτε είναι το κράτος. Φυσικά και οι κυβερνήσεις στην πλειοψηφία τους βρίσκονται σε πλήρη αδράνεια όσον αφορά τα πολιτιστικά ερεθίσματα που οφείλουν να δώσουν στις νέες γενιές, μα όπως προείπα, αν δεν υπάρχουν αντίβαρα μπροστά σε καθετί ζημιογόνο, την κάτσαμε τη βάρκα. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά οι πνιγμένοι εμείς είμαστε.
Παντού υπάρχει ένας πομπός και ένας δέκτης. Όταν, όμως, ο δέκτης δεν έχει τα απαραίτητα φίλτρα, ο κίνδυνος να μεταδοθεί το σήμα στη χειρότερη του μορφή είναι μεγάλος. Και από την πλειοψηφία της σημερινής νεολαίας φαίνεται να ισχύει η πλήρη απουσία φίλτρων και στην περίπτωση που υπάρχουν, αυτά να είναι «κινεζικής» προέλευσης. Το συμπέρασμα δεν είναι κανενός φωστήρα. Τα καταμαρτυρεί η έστω και προσωρινή είσοδος των εφήβων στον κόσμο της τηλεόρασης, τα 90άρια στην AGB και τα αναρίθμητα post στο facebook.
Η ανούσια πληροφορία, υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει, καθώς media, κυβερνήσεις, σπόνσορες και γονείς συμπράττουν ως συγκοινωνούντα δοχεία με τον χειρότερο τρόπο, ενώ οι μέρες που οι παραπάνω θα συνυπάρχουν με τρόπο βολικό και ωφέλιμο προς το άτομο αλλά και το σύνολο, δεν έχουν έρθει ακόμη. Και όπως φαίνεται θα αργήσουν.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω ατελείωτες γραμμές σε μια προσπάθεια να γίνω ακόμα περισσότερο σαφής και κάνοντας χρήση πηγών ίσως να κατέληγα ακόμη και στον Μεσαίωνα και τις αλλαγές που συντελέστηκαν στην ελληνική νοοτροπία, αλλά εκτός ότι αυτά έχουν αναφερθεί χιλιάδες φορές, το ίδιο το γεγονός είναι τόσο θλιβερό και τόσο βαρετό συνάμα, που δεν νομίζω πως έχω ιδιαίτερο κουράγιο για περισσότερα.
Ελπίζω να βγω ψεύτης και να υπάρξει φως στο βάθος του τούνελ, μα όσο έχουμε σκυφτά τα κεφάλια μας, κοιτώντας τις οθόνες των κινητών μας… και φως να υπάρξει, θα έρθει με τόσο γλυκιά βία, που όταν πια σηκωθούν τα κεφάλια, θα είναι άλλοι στη θέση μας και όχι εμείς. Και σίγουρα δεν θα είναι τα παιδιά σας. Δεν θα είναι τα παιδιά μας.
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης, Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart)
…Αυτά πρωταγωνιστούν οργουελικά στο παρακάτω video clip του Moby, με την απάθεια και στην καλύτερη περίπτωση, την αμηχανία των γονέων να αποτελέσουν ουσιαστική αντίσταση.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
