[dropcap size=big]Ί[/dropcap]σως μόνο ο Χαρούλης να είναι σε θέση αυτές τις εποχές να γεμίζει τόσο «εύκολα» το Θέατρο Γης. Τόσο… εύκολα που θα πραγματοποιηθεί και δεύτερη συναυλία σήμερα Πέμπτη (Εδώ). Και τελικά αυτή η τάση προς το παραδοσιακό και πιο συγκεκριμένα στο κρητικό τραγούδι (ή ύφος) που φαίνεται να έχει πολλά χρόνια μπροστά της ακόμα, όταν αντιπροσωπεύεται από καλλιτέχνες όπως ο Ψαραντώνης ή ο Γιάννης Χαρούλης, καλλιτέχνες με αξιοπρέπεια δηλαδή, μόνο ελπιδοφόρα μπορεί να χαρακτηριστεί.
Είναι παράξενο να θέλει κανείς να γράψει δυο λόγια για μια ζωντανή εμφάνιση ενός καλλιτέχνη που παρακολούθησε μόλις πριν λίγες ώρες και να νιώθει πως δεν έχει τι να πει μιας και ολόκληρος ο φιλόμουσος κόσμος αυτής της χώρας του βγάζει το καπέλο και “υμνεί” την αθωότητα του σε δεκάδες άρθρα ως τώρα.
Όμως άξια αναφοράς για μένα πέρα από το διαμέτρημα του καλλιτέχνη, το ήθος αλλά και τη ζωντάνια του επί σκηνής είναι η αθωότητα που βγάζει ο Γιάννης Χαρούλης. Τόση αθωότητα που ακόμα και τις στιγμές που έπινε ρακή (λέγοντας πάντα «εβίβα» στο κοινό του) αισθανόσουν να του πεις «Γιάννη άστο κάτω, είσαι μικρός ακόμα». Ή σε μια άλλη στιγμή όπου του έσπασε η χορδή και χρειάστηκε να την αντικαταστήσει, την ώρα που έβαζε την καινούρια, και έλεγε δυο, τρεις ατάκες για να γεμίσει το χρόνο, αμέσως μετά συνειδητοποιώντας το τι έλεγε και πως δεν γελούσε κανείς, «απολογήθηκε» λέγοντας… «ότι να ναι λέω».
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ια χαρούμενη γιορτή μαζί με 4500 ανθρώπους που ακούνε και χορεύουν ελληνική παραδοσιακή μουσική (και ας μην το καταλαβαίνουν όλοι) και ένας νεαρός καλλιτέχνης που μακάρι να συνεχίσει έτσι, να είναι τυχερός και να έχει καλούς συνεργάτες μαζί του, όπως οι:
Λευτέρης Ανδριώτης στη λύρα, ο Μιχάλης Καλκάνης στο κοντραμπάσο, ο Βασίλης Μπαχαρίδης στα κρουστά, ο Κωνσταντής Πιστιόλης στα πνευστά, ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς στην κιθάρα και ο Πάνος Τόλιος στα τύμπανα.
Ένα πουλί απόδημο, καθόταν στην πλατεία
χάζευε τους περαστικούς, και έπινε μπύρα κρύα.
Η πρώτη φέρνει δεύτερη, κι η δεύτερη ζαλάδες
κάτω από τα καθίσματα, κινούνται συμπληγάδες.
Και ενώ στο Vox παιζότανε, έργο του Παζολίνι
χάλασε απότομα ο καιρός, και ξέσπασε μπουρίνι.
Δεν ήταν στάλες τις βροχής, για να κρατάς ομπρέλα
ήταν μπάτσοι διαλεχτοί, που κάναν πασαρέλα.
Κανένας δεν τους κοίταξε, τους γύρισαν την πλάτη
και μείνανε τα μανεκέν, στην πίκρα και στο άχτι.Και έτσι όπως ήταν του χεριού, την πέσαν στο πουλάκι
γιατί είχε στη φτερούγα του, φτηνό σκουλαρικάκι.
Με γεια το μοντελάκι σου, που έφτιαξε ο Τσεκλένης
κυρ αστυνόμε το φτωχό,τι έφταιξα και δέρνεις.
Φταίει το σκουλαρίκι σου, γιατί ανταύγειες βγάζει
και ενώ ‘μαι αυτοκράτορας, γελάει και με χλευάζει.
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Ευλαμπία Χουτουριάδου (Lavart)
