Η Γρανάδα γεννήθηκε ουσιαστικά για να ξορκίσει τον μεγαλύτερο εγγενή φόβο της ζωής, αυτόν του θανάτου.
Όταν είσαι από τους ανθρώπους που δημιουργείς σταθερούς δεσμούς με ανθρώπους, τόπους και πράγματα, δύσκολα μπορείς να τους αποχωριστείς. Και πολύ συχνά ζεις με το αίσθημα πως κάτι κακό πρόκειται να συμβεί.
Το κείμενο λοιπόν άρχισε να γράφεται, για να ηρεμήσει αυτός ο καθηλωτικός φόβος. Ήρωες του έργου είναι μία σύγχρονη οικογένεια, η οποία δυσκολεύεται να συνεχίσει τη ζωή της, έπειτα από έναν ανομολόγητο έρωτα και μία πρόωρη απώλεια.
Τα χρόνια έχουν περάσει και πλέον η κατάσταση πρέπει να ανατραπεί, για να καταφέρουν να συνεχίσουν να ζουν. Το παρελθόν επανέρχεται, τα μυστικά αποκαλύπτονται και αναγκαστικά οι άνθρωποι αρχίζουν να μιλάνε ανοιχτά.
Όταν πρότεινα στους ηθοποιούς (Φιλαρέτη Κομνηνού, Γιώργο Γλάστρα, Έφη Σταμούλη, Στέφη Πουλοπούλου, Αλεξία Μπεζίκη και Διαμαντή Αδαμαντίδη) να συνεργαστούμε, δεν είχε γραφτεί ούτε μία σελίδα του έργου. Τους εξήγησα την ιδέα και το σχεδιάγραμμα της ανάπτυξής της και εκείνοι συντονίστηκαν αμέσως και αποδέχτηκαν την πρόταση.
Στην πορεία, ανακαλύψαμε μαζί, πόση ανάγκη έχουμε να μοιραστούμε τις εμπειρίες και την ευαισθησία μας, γιατί η απώλεια είναι ένα γεγονός κοινό σε όλους, πράγμα που αποδείχτηκε και με την προσέλευση των θεατών από την έναρξη των παραστάσεων.
Δεν υπήρχαν άλλοι στόχοι, πέρα από το να μιλήσουμε ειλικρινά για ό,τι μας πονάει ή μας τρομάζει και να ελαφρύνουμε το βάρος αυτό.
Το ζητούμενο ήταν να προσεγγίσουμε με σεβασμό και λεπτότητα την μεγαλύτερη ίσως πληγή που οι περισσότεροι κουβαλάμε. Φτιάξαμε όλοι μαζί μία παράσταση που ναι μεν μιλάει για την απώλεια, αλλά με έναν ελαφρύ τρόπο και ελπίζω χωρίς διδακτισμό και μελοδραματισμούς.
Η Γρανάδα, είναι ένας λυτρωτικός τόπος. Μία πόλη ανείπωτης ομορφιάς. Ένα μέρος όπου κανένας δεν υποφέρει, αλλά νιώθει ασφαλής και προστατευμένος. Ένα μέρος δηλαδή που ο καθένας μας οφείλει να βρει. Μέσα ή έξω του.
Κείμενο: Γιάννης Καλαβριανός
