Η τεχνολογία στα σωστά μουσικά δάχτυλα
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο πρόγραμμα είχε «The Roots» για εκείνο το βράδυ. Και για να μην κρύβομαι, περίμενα πώς και πώς να γυρίσω να περηφανευτώ στους φίλους μου ότι είδα αυτή τη θρυλική μπάντα λάιβ. Ήταν πάντα ριζωμένη στη μνήμη μου με το «The seed (2.0)», το οποίο έφτασε στα αυτιά μου μέσα από την τηλεόραση, γύρω στο 2002. Τα φώτα, λοιπόν, χαμήλωσαν και ο κόσμος άρχισε να χειροκροτεί και να ουρλιάζει, μαζί τους και εγώ. Το σημαντικότερο Hip-Hop συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή. Μαζί τους όμως ήταν και ένα νέο πρόσωπο. Ο εκκεντρικός γκατζετάκιας, Τζέρεμι Έλις.
Καθώς είμαι λίγο «παραδοσιακός», ήμουν καχύποπτος με την παρουσία του. Αφού είχαν ήδη τύμπανα και κρουστά στη συνθεσή τους οι Roots, ένας finger drummer μου φαινόταν μάλλον υπερβολή. Αρχικά δεν ξεχώριζα απόλυτα τη φωνή του, καθώς οι Roots με είχαν συνεπάρει ολοκληρωτικά, οπότε ήμουν αρκετά αδιάφορος σε ό,τι έπαιζε. Μέχρι το σημείο που έμεινε στη σκηνή για να παίξει το σόλο του.
[dropcap size=big]Π[/dropcap]αίζοντας δύο Drum Pads, των δεκαέξι πλήκτρων έκαστο, ο Έλις με το ένα χέρι αναπαρήγαγε σημεία από τραγούδια ενώ με το άλλο έπαιζε ήχους κρουστών μεταμορφώνοντας έτσι τραγούδια, πλαισιώνοντας τα με μοντέρνους Hip-Hop ρυθμούς και όχι μόνο. Η δεξιοτεχνία του στα δάχτυλα μαρτυρούσε τις κλασσικές σπουδές του στο πιάνο ενώ η ευρηματικότητα του στους ρυθμούς δήλωνε τις γνώσεις του πάνω στα τύμπανα. Έγινα θαυμαστής ακαριαία.
Όπως δηλώνει και ο ίδιος, δεν υπάρχει τρόπος να ορίσει ακριβώς τη μορφή της τέχνης του. Οι γονείς του, λάτρεις της κλασσικής κουλτούρας, δεν είναι μεγάλοι φαν της τέχνης του Τζέρεμι. Παρ’ όλα αυτά, αναγνωρίζουν ότι τον έχουν επηρεάσει αρκετά, μιας και ο πατέρας του ήταν μαέστρος ορχήστρας. Γέννημα-θρέμμα του Ντιτρόιτ, είναι ισχυρά επηρεασμένος από το κύμα της Μόταουν, ενώ τα αφιερώματα του στον Τζέι Ντίλα, τον Τζέιμς Μπράουν και τον Χέρμπι Χάνκοκ συμπληρώνουν το μωσαϊκό των ήχων που υπηρετεί.
Η μουσική έχει αποκτήσει σχέση εξάρτησης με την τεχνολογία και πολλές φορές το γεγονός αυτό μας ξενίζει ή μας κάνει εχθρικούς απέναντι σε αυτό το δεσμό (όχι άδικα, βλ. Autotune ). Ο Τζέρεμι Έλλις έρχεται να μας δείξει, κάνοντας κάτι πολύ εμπνευσμένο και ευρηματικό, πως τα δύο μπορούν να συμβαδίζουν παραγωγικά και, πάνω απ’ όλα, δείχνοντας σεβασμό στην τέχνη και την έκφραση.
Τα λόγια είναι περιττά, απολαύστε:
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=baWlIzwksHs” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Κείμενο: Αλέξης Αλεξόπουλος (Lavart)
