Η θνητότητά μας εμπεριέχει -παραδόξως- πολλή σιγουριά. «Αύριο θα ξημερώσει». «Κι αύριο μέρα είναι». Το αύριο είναι η πολυτιμότερη ελπίδα μας, αλλά και το χρυσό μας εισιτήριο προς τις αιώνιες αναβολές.
Η αυταπάτη της διάρκειας
Οι μήνες που μας αναλογούν είναι περίπου 1000, κι αυτό σε μια καλή περίπτωση, ενός βίου με 83 έτη. Όσον κι αν ο χρόνος κυλά φαινομενικά διαφορετικά την εποχή της νεότητας, η ημέρα φθίνει γρήγορα, και η νύχτα έρχεται σαν αναπόδραστος κριτής ενός ακόμη τέλους. Δεν είναι ο χρόνος που περνά, αλλά εμείς που περνάμε, και δεν γνωρίζει κανείς a priori πόσο θα διαρκέσει η δική του διαδρομή. Αυτό που αποσυντονίζει τον άνθρωπο και τον εθίζει σε μικρές καθημερινές αναβολές είναι η αδράνεια, η πεποίθηση ότι η ζωή θα συνεχίσει να εξελίσσεται όπως βιώνεται τώρα. Παραγνωρίζεται, ωστόσο, η ευθραυστότητα της ζωής, η φθορά της ύλης, και το πεπερασμένο του χρόνου.
Το τίμημα του χρόνου
Ο χρόνος, η διάσταση που χωράει τις στιγμές μας, κάπου τελειώνει. Αυτή, είναι η ευλογία του, «ίνα μη το κακό αθάνατον γένηται», αλλά και η κατάρα του, γιατί η ζωή είναι για τους περισσότερους ένα πολύτιμο δώρο. Η βασική παρανόηση που γίνεται είναι ότι συχνά πιστεύουμε στο ανεξάντλητο του χρόνου, στην ψευδαίσθηση ότι υπάρχει χρόνος για ξόδεμα: όχι σήμερα, αύριο, δεν προλαβαίνω, ίσως μετά. Aπό το τζάμι περνάει η ζωή που δεν βιώθηκε, οι ευκαιρίες που δεν δράχτηκαν, οι ημέρες που έσβησαν πριν προλάβουν να γεννηθούν. Το τίμημα του χρόνου είναι ότι είναι περαστικός.
Οι μικρές αναβολές
Οι αναβολές αφορούν δύο πυλώνες: της προσωπικής μας εξέλιξης και των υποχρεώσεων. Πολλές φορές, δεν το συνειδητοποιούμε καν, αλλά η ζωή μας κυλά μέσα σε ένα αδιάκοπο τέλμα. Οι αναβολές γίνονται συχνά δεύτερο δέρμα και πρωταγωνιστούν στις καθημερινές μας σκηνές. Αύριο, μετά, όταν, όποτε. Χρονικοί προσδιορισμοί, που δεν προσδιορίζουν τίποτα άλλο, από τη δική μας ανημπόρια για δράση. Υπάρχει τόση γλυκιά ευκολία στην αναβολή των υποχρεώσεων, των πραγμάτων που απαιτούν προσπάθεια, ακόμα και όσων απαιτούν απλά τη συνέπειά μας. «Το κόκκινο πανί μου, το πιο κόκκινο, ήταν και θα είναι πάντα η ευκολία». Αναβάλλουμε την ίδια τη ζωή για κάποια άλλη στιγμή που θα είμαστε πιο εύκαιροι, και δεν αντιλαμβανόμαστε την παραδοξότητα του «μετά», που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Ξοδεύονται ζωές σε μια απέραντη νοητή γραφειοκρατία…
Τα φετινά Χριστούγεννα
Παρά τις συνθήκες της άβολης και απρόβλεπτης χρονιάς που μας αφήνει, πλησιάζουν Χριστούγεννα. Μολονότι μας μένει ένα στενό και προσεκτικά αποστειρωμένο περιθώριο για να υπάρξουμε και να δημιουργήσουμε, η καλύτερη αρχή μπορεί να γίνει τώρα. Με ένα read trip σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, με μια online παράσταση του Καραντζά, με την ολοκλήρωση της διπλωματικής που έχει μείνει στη μέση. Ίσως φέτος, να δώσουμε μια ευκαιρία στην εμπειρία μιας περισσότερο συνειδητής ζωής, που δεν θα αφήσουμε για τίποτα στον κόσμο να πάει χαμένη.
Η γέννηση της Αγάπης δεν θα αναβληθεί. Ούτε καν φέτος. Εύχομαι ούτε και η ανα-γέννηση της Ζωής.
Καλά Χριστούγεννα με μια φράση-χρυσό του κυρίου Λειβαδίτη:
Αύριο λες, και μέσα σε αυτή τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.
Κείμενο: Κλεονίκη Αθανασιάδου (Lavart)
