Ο Χάρης Καραουλάνης μιλά για την ταινία του «Μy own son»

Η φύση κάθε ταινίας, εξαρτάται από τον σκοπό που υπηρετεί. Η ταινία My own son πολυβραβευμένη και αγαπητή σε πολλά μέρη του κόσμου, διαδραματίζεται την δυσκολία επικοινωνίας μεταξύ μιας μητέρας με τη νόσο του Αλτσχάιμερ και του γιού της. Μέσα σε μόλις λίγα λεπτά, τεντώνει τις συναισθηματικές μας χορδές και προκαλεί αισθήματα συμπόνιας και χαρμολύπης. Βρεθήκαμε λοιπόν, στην ευχάριστη θέση να συνομιλήσουμε με τον σκηνοθέτη της ταινίας, τον κ. Χάρη Καραουλάνη.

« Η ταινία αυτή παρόλο που δείχνει την πραγματικότητα έτσι όπως είναι και είναι ρεαλιστική δεν είναι απαισιόδοξη! Αντιθέτως, αφήνει ένα αίσθημα ελπίδας και αισιοδοξίας, γιατί δείχνει ότι παρόλο που υπάρχει αυτό το τεράστιο χάσμα ανάμεσά τους η αγάπη τους είναι ουσιαστική και έχουν και οι δύο ανάγκη ο ένας τον άλλον» Χάρης Καραουλάνης

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Καλησπέρα σας κ. Καραουλάνη, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά της νόσου του Αλτσχάιμερ, πολλοί από εμάς θυμόμαστε την ταινία Still Alice ως μία συγκινητική και ρεαλιστική προσέγγιση, που έδωσε η σεναριογράφος LIsa Genova για τις δυσκολίες της νόσου. Το 2016 όμως, κυκλοφόρησε με ελληνική παραγωγή η μικρού μήκους ταινία σας My own son (Εμένα ο γιός μου) και εξίσου κατάλληλη για την ημέρα! Συγκινητική, ρεαλιστική και καλογραμμένη. Πριν μιλήσουμε για την ταινία, θα θέλατε να μας πείτε μερικά πράγματα, που θα θέλατε να γνωρίζει για εσάς, ο κόσμος που είδε ή θα δει την ταινία σας;

Χάρης Καραουλάνης – Καλησπέρα σας και ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Την ταινία Still Alice μου πρότεινε να την δω ένας φίλος όταν του είπα σχετικά με το θέμα της ταινίας μου Εμένα ο γιος μου σε σενάριο του Δημήτρη Χιωτέλλη, τότε ήμασταν ακόμα στην φάση της προπαραγωγής. Εκείνο το διάστημα έκανα έρευνα και διάβαζα σχετικά με την άνοια και το Αλτσχάιμερ και όταν είδα το Still Alice ταυτίστηκα με την ιστορία και τους ήρωες κάτι το οποίο όταν συμβαίνει είναι πολύ περίεργο, αλλά και όμορφο. Καθώς, είναι και ένας από τους πολλούς λόγους που αγαπάω πολύ τον κινηματογράφο και το θέατρο. Είτε σαν θεατής είτε ως σκηνοθέτης.

Το θέμα της άνοιας, είναι ένα θέμα που πιστεύω αφορά πολύ κόσμο, γιατί αρκετοί το έχουμε βιώσει στο κοντινό μας περιβάλλον με κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Όταν διάβασα το σενάριο του Δημήτρη, συγκινήθηκα πολύ και ένιωσα την ανάγκη να αφηγηθώ αυτή την ιστορία. Πάντα μου άρεσαν οι ταινίες που μου δημιουργούσαν συναισθήματα κι επειδή αυτή η ιστορία με συγκίνησε ήθελα να την επικοινωνήσω και να δώσω εικόνα και ήχο στο σενάριο που είχε γράψει ο Δημήτρης. Ίσως επειδή ένιωσα τον εαυτό μου να ταυτίζεται με αυτή την ιστορία, ίσως επειδή πάντα μου αρέσει να κάνω και να βλέπω ταινίες που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις και κοινωνικά ζητήματα. Καταρχήν, μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η σχέση που είχε φτιάξει ο Δημήτρης ανάμεσα στους δύο βασικούς χαρακτήρες της ταινίας, μια ηλικιωμένη γυναίκα που πάσχει από άνοια και το γιο της. Μία σχέση που, έτσι και αλλιώς, είναι από μόνη της ιδιαίτερη. Η ιστορία δύο ανθρώπων οι οποίοι παρόλο που ζουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους προσπαθούν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Αλήθεια, οι ταινίες The Circle, the Scarecrow and the Silence του 2014 και A night in hell του 2019 που συναντάμε στο όνομά σας στο IMDb, τι σημάδι άφησαν πάνω σας; Και πώς θα τις συστήνατε στο κοινό;

Χάρης Καραουλάνης – Ο κύκλος, το σκιάχτρο και η σιωπή είναι ταινίες που πραγματικά αγαπώ πάρα πολύ. Τότε ήμουν και σε μια άλλη ηλικία. Ήμουν 23 όταν την έκανα.. Είναι μια ταινία που έχει να κάνει με την ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει ελεύθερος, χωρίς ταυτότητα και πρέπει, σε μια κοινωνία όπου οτιδήποτε είναι διαφορετικό αποτελεί τεράστια απειλή για την δημόσια ασφάλεια και την κοινωνία. Είναι μια συμβολική ταινία και έχει να κάνει με ένα περίεργο και αφιλόξενο κόσμο, όπου τα όρια του πραγματικού και του φανταστικού δεν είναι πάντα ευδιάκριτα. Παρόλο που ανήκει στα είδη mystery, fantasy, drama έχει πολλά κοινά στοιχεία με την δική μας κοινωνία.

Ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα να κάνω αυτή την ταινία, γιατί ήταν ένα πολύ απαιτητικό σενάριο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ατέλειωτες συζητήσεις με το σεναριογράφο Βίκτωρα Ιωάννου μέχρι τα ξημερώματα. Είναι αρκετά δύσκολο να κάνεις μια ταινία αλληγορική ειδικά στα 23 σου όταν δεν έχεις εμπειρία. Ο στόχος μου τότε, όπως και τώρα, ήταν να μπορέσω να πω αυτή την ιστορία και αυτός που θα την δει να μην φύγει εκνευρισμένος επειδή δεν κατάλαβε τίποτα, κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά σε ταινίες μικρού μήκους. Τελικά νομίζω ότι τα καταφέραμε και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Βέβαια αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους συντελεστές που συμμετείχαν, οι οποίοι υποστήριξαν το όραμα το δικό μου και του Βίκτωρα. Ήμουν πολύ τυχερός που συνεργάστηκα με τον Στέφανο Αχιλλέως, ο οποίος πρωταγωνιστούσε και κλήθηκε να ερμηνεύσει ένα πολύ απαιτητικό ρόλο. Μου άρεσε που ήταν τόσο focus σε αυτό που έκανε και από την πρώτη στιγμή που του εξήγησα τις δυσκολίες του ρόλου δεν φοβήθηκε να τσαλακωθεί. Είχαμε πολύ δύσκολα γυρίσματα και για το συνεργείο αλλά κυρίως για τον Στέφανο. Όποιος δει την ταινία θα καταλάβει τι εννοώ. Πιστεύω αν ήταν άλλος ηθοποιός δεν θα ήταν έτσι η ταινία.

Τώρα σχετικά με το A night in hell που με ρωτήσατε είναι μια ταινία μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη Νίκου Κουρού. Συμμετείχα ως καλλιτεχνικός διευθυντής στα γυρίσματα που έγιναν εδώ στην Αθήνα. Μια πολύ ωραία εμπειρία και συνεργασία με ένα άνθρωπο ο οποίος δεν σταματάει ποτέ να γράφει, να σκηνοθετεί, να παίζει, να έχει ανησυχίες και γενικά να είναι δημιουργικός. Το σενάριο το έχει γράψει ο ίδιος (Νίκος Κουρού), είναι μια ιστορία τρόμου την οποία εμπνεύστηκε από ένα γνωστό κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι. Είναι μια συμβολική ταινία που έχει να κάνει με τις συνέπειες του φασισμού και τον φόβο.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Η ταινία σας  My own son, μας κάνει να νιώθουμε πως είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο, στο παγκάκι, στο πάρκο, πως είμαστε και εμείς εκεί δίπλα στους ηθοποιούς ή ακόμη και πως παίρνουμε τη θέση τους. Έχει γυριστεί με την απλότητα και φυσικότητα της καθημερινής ζωής. Πιστεύετε πως είναι αυτός ένας από τους λόγους που κάνουν την ταινία να ξεχωρίζει;

Χάρης Καραουλάνης – Χαίρομαι που το λέτε αυτό. Πιστεύω ότι το θέμα της άνοιας είναι ένα κοινωνικό ζήτημα πολύ ιδιαίτερο. Προσπάθησα να προσεγγίσω το θέμα αυτό με σεβασμό, τρυφερότητα και ειλικρίνεια. Είναι μια ιστορία που είναι βγαλμένη από την καθημερινότητα, από την ίδια την ζωή. Θυμάμαι που όταν κάναμε τις πρόβες, κάποιες φορές σκεφτόμουν πως θα το κάνω, πως θα το κινηματογραφήσω κτλ. Κάποια στιγμή απλά αφέθηκα και άφησα την ιστορία να με οδηγήσει εκείνη. Και αυτό είναι το όμορφο με τον κινηματογράφο, ότι θες να πεις μια ιστορία, πολλές φορές δεν ξέρεις πώς θα το κάνεις, πώς θα την πεις και έτσι και αφεθείς και αφήσεις το ένστικτό σου να σε οδηγήσει πιστεύω ότι θα βγει κάτι καλύτερο και πιο αυθόρμητο. Ήθελα πιο πολύ να εστιάσω στα συναισθήματα των χαρακτήρων, στα προβλήματα τους και στην ανάγκη τους να επικοινωνήσουν. Είναι δύο άνθρωποι απλοί και έτσι ήθελα να είναι και η σκηνοθεσία.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Αναφορικά με τα γυρίσματα υπήρξε κάποιο περιστατικό ή ιστορία που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Χάρης Καραουλάνης – Εκείνες τις μέρες που κάναμε τα γυρίσματα ήταν λίγες μέρες πριν τις απόκριες. Ήταν κάτι παιδιά εκεί τριγύρω σε διάθεση αποκριών και είχαν κάτι κόρνες σαν αυτές που έχουν στα γήπεδα και συνεχώς κόρναραν ακόμα και όταν είχαμε λήψη. Στην αρχή πήγε κάποιος από την παραγωγή να τους παρακαλέσει να σταματήσουν να κορνάρουν, αλλά μετά από λίγο το ξεχνούσαν και άρχιζαν πάλι τις κόρνες. Μετά από αρκετές παρατηρήσεις, ευτυχώς, βαρέθηκαν και έφυγαν. Είχαμε γενικά αρκετά τέτοια απρόοπτα, γιατί όλα τα γυρίσματα ήταν εξωτερικά και εκείνες τις μέρες είχε πολύ κόσμο.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Μείωση των αισθήσεων και κοινωνική απόσυρση, πλήρης σύγχυση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, παρελθόντος και παρόντος. Υπάρχουν όμως στιγμές, που η νόσος «αδρανοποιείται» και ο άνθρωπος μπορεί να δει και να σκεφτεί καθαρά και για λίγο να ζήσει στο παρόν. Πως θα αντιμετωπίζατε εσείς έναν άνθρωπο που πάσχει από Αλτσχάιμερ; Πιστεύετε πως η κοινωνία μας κατανοεί και βοηθά επαρκώς αυτούς τους ανθρώπους;

Χάρης Καραουλάνης – Πιστεύω το πώς θα αντιμετώπιζα έναν άνθρωπο που πάσχει από Αλτσχάιμερ, έχει να κάνει με το τι σχέση θα είχα με αυτό το άτομο. Σίγουρα θα προσπαθούσα να τον αντιμετωπίσω με σεβασμό, υπομονή και κατανόηση. Είναι μια απλή κουβέντα αυτό. Στην πράξη είναι πολύ δύσκολο. Όπως βλέπουμε και στην ταινία παρόλο που υπάρχουν πάρα πολλά εμπόδια στην επικοινωνία ανάμεσα στη μητέρα που πάσχει από άνοια και τον γιο της, στο τέλος καταφέρνουν να επικοινωνήσουν. Σίγουρα δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα, τόσο θετικά. Η ταινία αυτή παρόλο που δείχνει την πραγματικότητα έτσι όπως είναι και είναι ρεαλιστική δεν είναι απαισιόδοξη! Αντιθέτως, αφήνει ένα αίσθημα ελπίδας και αισιοδοξίας, γιατί δείχνει ότι παρόλο που υπάρχει αυτό το τεράστιο χάσμα ανάμεσά τους η αγάπη τους είναι ουσιαστική και έχουν και οι δύο ανάγκη ο ένας τον άλλον. Αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα της αναλαμπής, που η μητέρα βρίσκει τον εαυτό της και αναγνωρίζει το πρόσωπο του παιδιού της, είναι αρκετά για τον γιο της ώστε να συνεχίσει να την επισκέπτεται και να πηγαίνουν βόλτες μαζί παρόλο που είναι σαν δύο άγνωστοι.

Πολλές φορές βλέπουμε ότι οι συγγενείς των ανθρώπων που έχουν Αλτσχάιμερ είναι αυτοί που προσπαθούν να τους βοηθήσουν και να τους φροντίσουν κάτι που είναι πολύ ψυχοφθόρο. Είναι πολύ σημαντικό, βέβαια, ότι υπάρχουν κάποιοι οργανισμοί και δράσεις που στηρίζουν και παρέχουν αφιλοκερδώς ψυχολογική υποστήριξη σε συγγενείς  των ασθενών.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Έχετε ερευνήσει δράσεις και καμπάνιες που διαδραματίζονται την παγκόσμια μέρα κατά της νόσου του Αλτσχάιμερ, ανά τον κόσμο, και αν ναι ποιες θεωρείτε αξιόλογες;

Χάρης Καραουλάνης – Υπάρχουν αρκετές δράσεις και καμπάνιες που γίνονται με αφορμή την παγκόσμια μέρα κατά της νόσου του Αλτσχάιμερ. Ένας δραστήριος και σημαντικός οργανισμός στην Ελλάδα είναι η Εταιρεία Alzheimer Αθηνών, η οποία ακόμα και εν μέσω πανδημίας πραγματοποίησε αρκετές κατοίκων συνεδρίες.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Τι ήταν αυτό που θέλατε να αποδώσετε καλύτερα στην ταινία My own son και πως το καταφέρατε;

Χάρης Καραουλάνης – Το να δίνεις αγάπη, χωρίς να περιμένεις τίποτα ως αντάλλαγμα. Αυτό που λέμε ανιδιοτελής αγάπη. Είναι κάτι που ακούγεται ουτοπικό, αλλά η σχέση αυτή μητέρας και γιου δεν είναι μια απλή σχέση. Αυτό που ήθελα να δείξω, είναι ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά της ζωής και ότι όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε. Έτσι είναι ο κύκλος της ζωής, κάποια στιγμή όλοι μπορεί να βρεθούμε στην θέση της μητέρας που πάσχει από άνοια. Συγκινητικό, πολλές φορές μπορεί να είναι κουραστικό, κάποιες άλλες φορές μπορεί να θέλεις να κλάψεις βλέποντας τους να μιλάνε χωρίς να έχουν κάτι να πουν. Γενικά ήθελα να δημιουργήσω ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί έτσι είναι τα συναισθήματα των χαρακτήρων. Όταν υπάρχει ένα τέτοιο θέμα υγείας είναι λογικό τα συναισθήματα τους να είναι ανάμεικτα. Ήθελα να αφηγηθώ μια ιστορία που με άγγιξε, κάτι που το έχω ζήσει και εγώ προσωπικά, γιατί ο παππούς μου υπέφερε από Αλτσχάιμερ. Ξέρω ότι είναι πάρα πολύ επίπονο και δύσκολο για αυτούς που βρίσκονται στο περιβάλλον να βλέπουν τον άνθρωπο που αγαπάνε να υποφέρει αλλά είναι ακόμα πιο σοκαριστικό για αυτόν που το βιώνει.. Να μην θυμάται τίποτα, να χάνει τον εαυτό του, να μην θυμάται που μένει, ποια είναι τα παιδιά του, αν έχει παιδιά. Είναι μια αρρώστια που σε αλλάζει τελείως, σαν να αλλάζεις χαρακτήρα. Είναι πολύ περίεργο όλο αυτό.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Με βάση τα δεδομένα της εποχής μας και τον covid-19, σκεφτήκατε πως είστε τυχερός που μπόρεσαν να ολοκληρωθούν και να προβληθούν οι ταινίες σας;

Χάρης Καραουλάνης – Ευτυχώς, ήμουν αρκετά τυχερός που οι ταινίες μου πρόλαβαν να ολοκληρωθούν και να προβληθούν σε φεστιβάλ πριν εμφανιστεί ο covid-19. Βέβαια θα προτιμούσα να είχα κάνει μία ταινία, ακόμα και τώρα, γιατί υπάρχουν ιδέες που για λόγους πρακτικούς ακόμα δεν έχουν υλοποιηθεί. Σίγουρα, τα πράγματα με τον κορονοϊό έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα δεδομένα. Δυστυχώς, ο καλλιτεχνικός χώρος ήταν ο πρώτος που επλήγη και δεν είχε την αντίστοιχη οικονομική στήριξη που είχαν άλλοι κλάδοι.

Σκέφτηκα πόσο κρίμα είναι να έχεις κάνει μια ταινία για να την δει ο κόσμος και τελικά να μην μπορεί να την δει. Είναι μεγάλη απογοήτευση. Άλλο το σινεμά, άλλο το θέατρο, άλλο η online προβολή μέσα από ένα λάπτοπ!

Συμφωνώ με τα περισσότερα μέτρα αλλά είναι υπερβολικό και άδικο όταν όλα τα μαγαζιά, τα μπαρ και οι καφετέριες λειτουργούν κανονικά τα θέατρα και οι κινηματογράφοι να έχουν λουκέτο. Πιστεύω μέσα από όλη αυτή την δοκιμασία που περάσαμε, με τον εγκλεισμό και την καραντίνα, πολλοί άνθρωποι συνειδητοποίησαν πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η τέχνη στην ζωή μας γιατί βρίσκεται παντού. Όλο εκείνο το διάστημα με την καραντίνα που δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, καθόμασταν οι περισσότεροι και βλέπαμε ταινίες, βλέπαμε θέατρο μέσα από τους υπολογιστές μας, διαβάζαμε βιβλία. Ελπίζω κάποια στιγμή η τέχνη και ο πολιτισμός να αρχίζει να παίζει καθοριστικό ρόλο στην χώρα μας γιατί και ο κινηματογράφος και το θέατρο και όλες οι μορφές τέχνης απευθύνονται στον κόσμο. Άρα τέχνη χωρίς κοινό δεν υφίσταται.

Η ταινία

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Πως θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που τελειώνει τώρα τη σχολή του, ως νέος σκηνοθέτης, να κινηθεί στο χώρο και τι προβλήματα θα κληθεί να αντιμετωπίσει;

Χάρης Καραουλάνης – Είναι πολύ δύσκολη αυτή η ερώτηση. Πρώτον γιατί είμαι και εγώ νέος αλλά κυρίως γιατί δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένα φόρμα ή συνταγή που αν ακολουθήσει κάποιος θα τα «καταφέρει». Αυτό που θα μπορούσα να πω σε κάποιον νέο ο οποίος τελειώνει τώρα την σχολή του ή μπαίνει τώρα σε αυτό τον χώρο είναι ότι πρόκειται για μια δουλειά που θέλει πολύ υπομονή. Από την μία είναι ένα επάγγελμα που δεν σου προσφέρει ασφάλεια, γιατί δεν έχεις σταθερή δουλειά αλλά από την άλλη είναι πολύ όμορφο να κάνεις αυτό που σου αρέσει επάγγελμα. Για μένα το σημαντικότερο από όλα είναι να κυνηγήσει το όνειρό του, να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει και να ακούσει το ένστικτό του. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να κάνουμε όνειρα. Πιστεύω ότι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ και το κυνηγάς θα έρχεσαι όλο και πιο κοντά στον στόχο σου.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Θα λέγατε πως έχετε αγαπημένο σκηνοθέτη; Και ίσως να μας αποκαλύπτατε κάποιον που παρακολουθείτε ανελλιπώς παρόλο που δεν ανταποκρίνεται στην αισθητική σας;

Χάρης Καραουλάνης – Υπάρχουν πάρα πολλοί σκηνοθέτες και ταινίες που μου αρέσουν οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους όσων αφορά την αισθητική, το είδος και τις ταινίες που κάνουν. Αυτή την στιγμή οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό είναι ο Χίτσκοκ και ο Κιούμπρικ.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – ‘Έχετε πειραματιστεί με άλλα είδη τεχνών ή θα θέλατε στο μέλλον;

Χάρης Καραουλάνης – Έχω ασχοληθεί λίγο με την υποκριτική. Από το 2015-2019 ήμουν μέλος σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και συμμετείχα σε κάποιες παραστάσεις. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία που με βοήθησε πολύ και στην επαφή μου με τους ηθοποιούς ως σκηνοθέτη. Μαθαίνεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου μέσα από το θέατρο. Είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία.

Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart) – Τέλος, θα μας δώσετε μια ιδέα για τα μελλοντικά σας σχέδια; Φυσικά, θα μείνει μεταξύ μας!

Χάρης Καραουλάνης – Υπάρχει ένα σενάριο το οποίο με ιντριγκάρει πολύ και θα ήθελα να το σκηνοθετήσω. Το σενάριο το υπογράφει πάλι ο Δημήτρης Χιωτέλλης. Είναι κοινωνικό δράμα και η ιστορία εξελίσσεται σε  ένα μικρό χωριό της επαρχίας. Μου αρέσει πάρα πολλά αυτή η ιστορία για έχει πολλά επίπεδα. Θίγει πολλά θέματα όπως την ενδοοικογενειακή βία, τον θρησκευτικό φανατισμό, την υποκρισία και πολλά άλλα. Ακόμα δεν ξέρουμε πότε θα γίνει. Είναι ένα πολύ απαιτητικό πρότζεκτ αλλά ελπίζουμε να γίνει σύντομα.

Ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας και την όμορφη συζήτηση!

Συνέντευξη: Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart)