Συμπληρώνοντας 23 χρόνια δημιουργικής πορείας με την ομάδα Πλεύσις και παρατηρώντας το κοινωνικό γίγνεσθαι αυτή την περίοδο, αισθάνθηκα την ανάγκη προσδιορισμού αυτού που αποκαλούμε «πρόσωπο». Μαζί με τους στενούς συνεργάτες μου αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια πιο «εξωστρεφή» παράσταση σε σχέση με τις προηγούμενες παραγωγές μας, ένα θέαμα με θέμα το πρόσωπο με την ευρύτερη σημασία του που καθορίζεται από τις έννοιες «παρατηρώ, ανακαλύπτω, συνδέομαι, κουβαλώ μέσα μου ως μνήμη».
Παράλληλα σ’ αυτή τη περίοδο έχοντας διαβάσει το ποιητικό έργο του John Ashbery «αυτοπροσωπογραφία σε κυρτό κάτοπτρο» – ένα έργο αποκαλυπτικό για αυτό που βαθύτερα είναι ο εαυτός μας και μία παράθεση σκέψεων για το πρόσωπο ως υπόσταση – λειτούργησε ως έμπνευση για τη διαμόρφωση της νέας μας καλλιτεχνικής πρότασης.
Ένας επόμενος πόλος έμπνευσης ήταν το γλυπτικό έργο του Juan Muñoz. Η φαινομενική ακινησία των σωμάτων μέσα από δηλωτικές στάσεις αποτέλεσε ένα εξαιρετικό εργαλείο αφήγησης για την νέα δουλειά μας.
Μιας και μιλάμε για πρόσωπα που εκπέμπουν , καθορίζουν δεν θα μπορούσε για αυτή τη δουλειά να μην έχουμε σαν έμπνευση και ένα ζωγράφο που έχει σταθεί πολύ στα πρόσωπα και εκτιμώ ιδιαίτερα το έργο του το Γιώργο Ρόρρη.
Αυτό που ήταν πραγματικά αποκαλυπτικό κατά την διάρκεια της προετοιμασίας ήταν η αυθόρμητη εστίαση από την πλευρά του θεατή στα πρόσωπα και στην συνδιαλλαγή τους. Μιας και η παραστατική «γλώσσα» μας έχει μία έντονη σωματικότητα αρκούσε πολλές φορές μία αλλαγή στάσης ή μια μικρή σειρά δράσεων να ανατρέψει ότι αντιλαμβανόσουν από τους ερμηνευτές ως πρόσωπο – προσωπικότητα.
Η παράσταση «personas» λοιπόν απόκτησε υπόσταση ως μία multimedia performance σωματικού θεάτρου, ένα σύνθετο θέαμα ως προς τη σκηνική του γλώσσα όπου το σωματικό θέατρο, ο σύγχρονος χορός, το θέατρο αντικειμένων, το εικαστικό περιβάλλον, η σύνθεση ηλεκτροακουστικών τοπίων και live electronics, οι κινηματογραφικές παρεμβάσεις μέσω live projection και graphic animation συνυπάρχουν επί σκηνής.
Στόχος της performance η ποιητική εισαγωγή του θεατή στο «κόσμο του εαυτού».
Η παράσταση κινείται ανάμεσα σε 2 πόλους: Την εικονική πραγματικότητα και τη σχέση του performer με τα σκηνικά αντικείμενα και τα φυσικά υλικά που χρησιμοποιούνται με ένα άμεσο, χειροποίητο τρόπο. Με το ύφος της να εναλλάσσεται μεταξύ σοβαρότητας και χιουμοριστικής διάθεσης, διάφορα ερωτήματα εγείρονται κατά την διάρκεια της που λειτουργούν ως οδηγός στο θεατή για την εισαγωγή του στην ποιητική αφήγηση της: «Τι κρύβεται πίσω από ένα πορτραίτο; Πώς αντικρύζω τον άλλο; Ποια η βαθύτερη ανάγκη μου για έκθεση;»
Κείμενο: Αντώνης Κουτρουμπής
“Personas” του Αντώνη Κουτρουμπή και της ομάδας Πλεύσις στα Παλιά Δημοτικά Σφαγεία
