Συνάντησα το κείμενο για πρώτη φορά την περασμένη άνοιξη. Μου το πρότεινε η Ιωάννα. Όταν σου προτείνει ο ηθοποιός ένα κείμενο, βρίσκεσαι σε μια ευνοϊκή συνθήκη, θα διαβάσεις κάτι που ήδη άγγιξε κάποιον, στην περίπτωση του μονολόγου ολόκληρο τον «θίασο». Υπολογίσιμη βάση. Διαβάζω. Εφηβεία, μια άδικη, σκληρή απώλεια, αναμνήσεις, ένα απραγματοποίητο όνειρο, τρελοί εξερευνητές που πέθαναν ψάχνοντας το «τίποτα», Βόρειος Πόλος, ήχοι από τα έγκατα της γης που δεν είναι κανείς εκεί για να ακούσει, Ινουίτ, σημαίες χωμένες στο πάγο από άνδρες, ο Φρίντγιοφ Νάνσεν, μια φωτογραφία της γης από τη Σελήνη, ο Μάικλ Κόλλινς, πολικές αρκούδες, σκορβούτο, χιόνι, παντού χιόνι, τα πάντα λευκά, πιο λευκά από οπουδήποτε, και κάπου εκεί κρυμμένη η συμφιλίωση, η αγάπη – το χιόνι της ζωής.
Η Tatty Hennessy ξέρει καλά τη δουλειά της, να γράφει για το θέατρο. Ονομάζει την ηρωίδα της Ρόρυ. Αγορίστικο το όνομα. Ρόρυ, από το Aurora, το πολικό Σέλας. Ένα φωτεινό ουράνιο φαινόμενο που παρουσιάζει ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, με αιφνίδιες εμφανίσεις και με γρήγορες σχετικά μεταμορφώσεις. Έτσι είναι και η Ρόρυ. Η ορμή της εφηβείας τής δίνει άλλες δυνάμεις, άλλη ματιά στον κόσμο, δυνάμεις και ματιά που οι περισσότεροι ενήλικες έχουμε χάσει, εκλογικεύσει, θάψει κάτω από το στρώμα πάγου που λέγεται χρόνος. Με αυτή την ορμή ξεκινάει το ταξίδι της με προορισμό τον Βόρειο Πόλο, για να κάνει την επανάσταση της, την επανάσταση ενάντια στον θάνατο και το πένθος. Όταν είσαι δεκαεφτά, η ζωή είναι πιο δυνατή, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι, οι αισθήσεις λειτουργούν στο μέγιστο, τα ερεθίσματα είναι συχνά πρωτόγνωρα και με ισχυρό αντίκτυπο, ο κόσμος και οι άνθρωποι ένα ερωτηματικό προς ανακάλυψη και εξερεύνηση, η ίδια η βιολογία του σώματος σπρώχνει με όλες της τις δυνάμεις τη ζωή.
Τι μπορεί όμως να ανακαλύψει κανείς εκεί που δεν υπάρχει τίποτα; Γιατί φαινομενικά δεν υπάρχει τίποτα εκεί, μόνο πάγος. Στη Ρόρυ αρκεί μια φράση που θυμάται από τον πατέρα της, μια φράση που αγαπούν οι καλοί εξερευνητές: «Θα μάθουμε όταν φτάσουμε». Και πιστέψτε με, η Ρόρυ μαθαίνει. Είναι κάτι που άλλωστε ξέρει καλά να κάνει, όπως συχνά συμβαίνει με παιδιά εκπαιδευτικών. Μαθαίνει πολλά, μαθαίνει κάθε στιγμή, μαθαίνει με πάθος, με τις αισθήσεις της, με το μυαλό και την καρδιά της. Μαθαίνει αρκετά, ώστε τελικά εκεί στο απέραντο στρώμα πάγου που καλύπτει την Αρκτική, μέσα από την πυκνή ομίχλη και τους θυελλώδεις ανέμους να μπορεί να διακρίνει … κάτι.
Λένε ότι η Αρκτική, όπως και άλλες ακόμα σχετικά ανέγγιχτες από τον άνθρωπο περιοχές, είναι κάτι σαν παγωμένη βάση δεδομένων του πλανήτη μας. Κρυμμένες πληροφορίες που μας πάνε πίσω στην απαρχή του πλανήτη μας, στην εκκίνηση της ύπαρξης, στη γέννηση της ζωής. Και όχι μόνο. Στον ουρανό μπορείς να δεις φαινόμενα που δεν μπορείς να δεις από πουθενά αλλού. Σαν ένα παράθυρο του πλανήτη μας στο σύμπαν, στο άπειρο διάστημα, στην αρχή της αρχής. Και όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που εμείς, ακόμα και στις μέρες μας, σχετικά αδαείς, συνεχίζουμε να αναζητούμε ένα νόημα, ένα τρόπο να ζήσουμε όλοι μαζί αρμονικά. Να κατανοήσουμε που ανήκουμε.
Μαζί με τη Ρόρυ, έμαθα και εγώ. Έμαθα για τον Βόρειο Πόλο, για όλους τους απίθανους αυτούς τρελούς τύπους που αναμετρήθηκαν με την απόλυτη αγριότητα της φύσης, για το «τίποτα» που αξίζει να δώσεις τη ζωή σου για να το βρεις. Ήρθα αντιμέτωπος με τις απώλειες τις δικής μου ζωής και προβληματίστηκα με τις αντιδράσεις μου. Θυμήθηκα πως δεν είμαι μόνος, πως είμαστε όλοι μαζί εδώ. Και πάνω από όλα, είδα τη φύση πιο καθαρά και μας αναγνώρισα όλους μέσα της. Σαν σε μια πολύ μεγάλη αλυσίδα. Από το κάποτε μέχρι το σήμερα.
Σας προτείνω να κάνετε αυτό το ταξίδι . Να πάτε στον Βόρειο Πόλο. Με τη Ρόρυ. Θα σας δείξει ανέμους από τον ήλιο να χτυπάνε την ατμόσφαιρα της γης. Έτσι δημιουργείται το Βόρειο Σέλας. Καλύτερα όμως αυτά να τα ακούσετε από κείνη. Δεν τη λένε άλλωστε τυχαία Ρόρυ. Από το Aurora…
Έρχεται το “Εκατό λέξεις για το χιόνι” για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Τ
