Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στη Lavart το 2015
Την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις, έχουν περάσει περίπου 5 μήνες από τον θάνατο του Ντέμη Ρούσσου. Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης εξέφρασαν την θλίψη τους με αφιερώματα, παλιές συνεντεύξεις του και διθυράμβους, αποδεικνύοντας την εξαιρετική τους ικανότητα να θυμούνται κάποιον μόνο μετά τον χαμό του. Πριν όμως;
Για την ιστορία, ο Ντέμης Ρούσσος ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Μεγαλωμένος σε καλλιτεχνική οικογένεια, ασχολήθηκε από τα 17 του επαγγελματικά με την μουσική. Γρήγορα γνώρισε καρμικά, όπως πίστευε ο ίδιος, τα άλλα δύο παιδιά της… Αφροδίτης, Βαγγέλη Παπαθανασίου και Λουκά Σιδερά. Οι «Aphrodite’s Child» θα γίνουν γνωστοί γύρω στα 1967 και μετά από λίγο θα αναζητήσουν την τύχη τους στο Λονδίνο για να εγκατασταθούν τελικά το 1968 στο θερμό Παρίσι. Ο progressive rock ήχος τους και ο αγγλόφωνος στίχος τους, δεν βρήκαν την θέση τους στην Ελλάδα που έμπαινε τότε στην περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η χώρα τους έδιωξε. Ευτυχώς για τους ίδιους.
Η ζωή στην Γαλλία τους φέρθηκε ευγενικά με το rock ‘n’ roll της εποχής να τους διαμόρφώνει. Στην σύντομη – κάτι λιγότερο των πέντε ετών – ζωή του, το συγκρότημα γνώρισε την επιτυχία με το κομμάτι «Tears and Rain» με τον Ρούσσο στα φωνητικά και κυκλοφόρησε 3 δίσκους με τελευταίο και σημαντικότερο το αιρετικό «666». Την περίοδο εκείνη γνώρισαν προσωπικότητες, όπως ο Σαλβαντόρ Νταλί και ο Άντι Γουόρχολ και έζησαν στο έπακρον την αυθόρμητη δημιουργία της εποχής. Από τις αρχές του ’70 και μετά, μετά το τέλος των «Aphrodite’s Child», ο Ρούσσος χάραξε μία τεράστια προσωπική πορεία, με πολλές συνεργασίες, εμφανίσεις και πωλήσεις δίσκων που τον καθιέρωσαν σε όλο τον κόσμο για αυτό που ήταν: ένας μεγάλος Έλληνας καλλιτέχνης, έξω από την Ελλάδα.
Η φωνή του, βραχνή και ζωηρή, ήταν η αφορμή για την επιτυχία, η προσωπικότητα του και ο μαγνητισμός που εξέπεμπε, όμως, ήταν αυτά που τον εδραίωσαν και τον διατήρησαν στη μνήμη και στην ιστορία. Μπορούσε να ξεχωρίσει το πραγματικό από αυτό που ήταν πλαστό για λόγους δημοσίων σχέσεων, ήξερε να παίζει το παιχνίδι των μίντια. Εκκεντρικός στην εμφάνιση, ευθύς στις λέξεις και ανοιχτός άνθρωπος. Πίστευε στους ανθρώπους και στην συλλογική ενέργεια που έρχεται μέσα από την επικοινωνία και την όσμωση. Πίστευε, ακόμα, στα λόγια όλων των μεγάλων προφητών και Θεός του ήταν το σύμπαν. Τελικά, το 2009 έγινε μέρος αυτού του σύμπαντος, όταν ένας Ρώσος αστρονόμος έδωσε το όνομά του σε έναν αστεροειδή που ανακάλυψε, διασφαλίζοντας την κρυστάλλωσή του.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίνοντας άλλη μία ευκαιρία στην Ελλάδα, θέλησε να βοηθήσει με φιλανθρωπικές κινήσεις, βρήκε όμως εμπόδια από πολιτικούς και γραφειοκρατεία.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις, έχουν περάσει 5 μήνες και 9 ημέρες από τον θάνατο του Ντέμη Ρούσσου, του καλλιτέχνη, που αν έμενε στην Ελλάδα ίσως και να ήταν ένα ακόμη, τίποτα.
Κείμενο: Μαρία Μιχαλάκη (Lavart)
Σχέδιο: Μαρίνα Λαμπρινουδάκη (Lavart)
