Ο μεγάλος φιλόσοφος και σύμβολο του 20ου αιώνα μίλησε για την αγάπη. Ήθελε να μάθουμε να αγαπάμε;
Ο Φρίντριχ Νίτσε ήταν η ενσάρκωση της εναντίωσης και το αφοριστικό του χάρισμα χτυπάει με ραγδαίο τρόπο τον αναγνώστη. Ο ενοχλητικός και διαπεραστικός λόγος του μας έδωσε κάποιες αφορμές, για να δούμε πως είναι να αγαπάμε μέσα από τα λόγια του. Ξεκίνησε την καριέρα του ως κλασικός φιλόλογος, αναλύοντας αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά κείμενα. Στη συνέχεια άρχισε να σπουδάζει φιλοσοφία. Το 1869, σε ηλικία 24 ετών, διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην έδρα της Κλασικής Φιλολογίας, όντας ο νεότερος που κατάφερε αυτή τη κατάκτηση.
10 αποφθέγματα για την αγάπη:
«Η αγάπη είναι τυφλή· η φιλία κλείνει τα μάτια της».
«Η απαίτηση να σε αγαπούν είναι το μεγαλύτερο από όλα τα αλαζονικά τεκμήρια».
«Η αγάπη δεν είναι παρηγοριά. Είναι φως.»
«Ο μαθητευόμενος και ο κύριος αγαπούν τον πλοίαρχο με διαφορετικούς τρόπους».
«Στην εκδίκηση και την αγάπη, η γυναίκα είναι πιο βάρβαρη από τον άντρα».
«Όταν βαδίζει κανείς στο χείλος μιας αβύσσου η διασχίζει ένα βαθύ ποτάμι πάνω σε μια σανίδα, χρειάζεσαι μια κουπαστή,, όχι για να κρατηθεί απ’ αυτήν (γιατί τότε θα κατέρρεε μαζί του), αλλά για να δημιουργήσει για το μάτι την παράσταση της ασφάλειας.»
Παρόμοια, όταν είμαστε νέοι χρειαζόμαστε ανθρώπους, που μας προφέρουν ασύνειδα την υπηρεσία αυτής της κουπαστής. Είναι αλήθεια ότι δεν θα μας βοηθούσαν, αν βρισκόμασταν πραγματικά σε μεγάλο κίνδυνο και θέλαμε να στηριχτούμε πάνω τους. Αλλά μας δίνουν την καθησυχαστική αίσθηση ότι υπάρχει ασφάλεια κοντά. Για παράδειγμα, πατέρες, δάσκαλοι, φίλοι, που όλοι γενικά τους ξέρουμε.»
«Η αγάπη επιθυμεί, ο φόβος αποφεύγει. Γι αυτόν τον λόγο, είναι αδύνατο, τουλάχιστον στο ίδιο χρονικό διάστημα, να απολαμβάνει κανείς και την αγάπη και τον σεβασμό του ίδιου προσώπου. Γιατί ο άνθρωπος που σέβεται έναν άλλο, αναγνωρίζει τη δύναμή του, δηλαδή τη φοβάται: η κατάστασή του είναι εκείνη του γεμάτου σεβασμού φόβου. Η αγάπη όμως δεν αναγνωρίζει καμιά δύναμη, τίποτε που διαχωρίζει, ανεβάζει, κατατάσσει πιο πάνω ή πιο κάτω. Επειδή η αγάπη δεν σέβεται οι φιλόδοξοι άνθρωποι αποφεύγουν με πείσμα είτε κρυφά είτε φανερά ,να αγαπηθούν από άλλους.»
«Πρέπει να μαθαίνουμε να αγαπάμε, να μαθαίνουμε να μαστέ ευγενικοί, κι αυτό από την πιο μικρή ηλικία μας, αν η εκπαίδευση και η τύχη δεν μας δώσουν καμιά ευκαιρία για την άσκηση αυτών των αισθημάτων, η ψυχή μας θα γίνει στεγνή και ανίκανη να καταλάβει εκείνες τις τρυφερές επινοήσεις των ανθρώπων που αγαπούν. Παρόμοια, πρέπει να διδάσκεται και να θρέφεται το μίσος, αν θέλει κανείς να γίνει καλός σ’ αυτό: αλλιώς το σπέρμα του μίσους θα απονεκρωθεί κι αυτό.»
«Αγαπάμε τη ζωή, όχι επειδή έχουμε συνηθίσει να ζούμε, αλλά επειδή έχουμε συνηθίσει να αγαπάμε».
«Γάμος: που αποκαλώ τη θέληση των δύο να δημιουργήσουν αυτόν που είναι περισσότερο από αυτούς που τον δημιούργησαν».
«Από όλα αυτά που γράφονται, αγαπώ μόνο αυτά που έχει γράψει ένας άνθρωπος με το αίμα του».
Ποιος ήταν ο Νίτσε;
Ήταν Γερμανός ποιητής, συνθέτης, φιλόσοφος και φιλόλογος με επιρροή. Έγραψε καυστικές κριτικές για τη θρησκεία, την ηθική, τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία και τις επιστήμες. Του άρεσε να χρησιμοποιεί μεταφορές, ειρωνεία και αφορισμούς.
Η φιλοσοφία του χαρακτηρίζεται από αμφισβήτηση των παραδοσιακών αξιών και πεποιθήσεων, συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης του Θεού. Πρότεινε επίσης την ιδέα του υπερανθρώπου, ένα όν που υπερβαίνει τη συμβατική ηθική. Οι ιδέες του είχαν σημαντική επιρροή στον υπαρξισμό, τον μεταμοντερνισμό και τον μεταστρουκτουραλισμό.
Ξεκίνησε την καριέρα του ως κλασικός φιλόλογος, αναλύοντας αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά κείμενα. Στη συνέχεια άρχισε να σπουδάζει φιλοσοφία. Το 1869, σε ηλικία 24 ετών, διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην έδρα της Κλασικής Φιλολογίας, όντας ο νεότερος που κατάφερε αυτή τη κατάκτηση.
Τα σπουδαιότερα έργα του ήταν”Τάδε έφη Ζαρατούστρα”, “Η Θέληση της Δύναμης”, ” Η Γέννηση της Τραγωδίας”, “Πέραν του Καλού και του Κακού”, ” Ecce Homo”. Πέθανε το 1900 από εγκεφαλικό στη Βαϊμάρη. Τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του έπασχε από παραλυτική ψυχική διαταραχή.
