Νίκος Καζαντζάκης, ο φλεγόμενος στοχαστής
Η Οδύσσεια ενός άφοβου πνεύματος της ελευθερίας
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».
Ο Νίκος Καζαντζάκης αντίκρυσε το πρώτο φως στις 18 Φλεβάρη του 1883 στο τουρκοκρατούμενο τότε Μεγάλο Κάστρο, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Οι μάχες του κρητικού λαού απέναντι στον τουρκικό ζυγό σημάδεψαν την παιδική ψυχή του. Ο πατέρας του ήταν άνθρωπος βαρύθυμος, σκυθρωπός, λιγομίλητος, σε αντίθεση με τη μητέρα του που ήταν μια γυναίκα γέματη χάρη, υπομονή και γλυκάδα από τη γη, όπως ο ίδιος ανέφερε. Ως παιδί, διαβάζει συναξάρια με την ασκητική ζωή να τον συνεπαίρνει. Ο δρόμος προς τη θέωση, οι αγώνες γενναίων ανδρών, η δύναμη της καρδιάς του ανθρώπου γίνονται για κείνον πηγή στοχασμού και πίστης. Σε όλη του τη ζωή το δίπολο θα μάχεται μέσα του. Ο ήρωας και ο άγιος, η φωτιά και το χώμα, ο πατέρας και η μητέρα.
Το 1897 οι Τούρκοι προχωρούν σε μαζικές σφαγές και η οικογένεια εγκαταλείπει το Μεγάλο Κάστρο για τη Νάξο. Εκεί, ο Καζαντζάκης θα κάνει την πρώτη του γνωριμία με τον δυτικό πολιτισμό και θα διδαχθεί την γαλλική και την ιταλική γλώσσα. Ένα χρόνο μετά, φτάνει η απελευθέρωση της Κρήτης και το ταξίδι της επιστροφής. Στο καράβι του γυρισμού ήταν η πρώτη φορά που ο μικρός Νικόλας θα δει τον πατέρα του να χαμογελάει.
«Θυμούμαι με άσφαλτη ακρίβεια τις ολοπρώτες μου γνωριμίες
με τη θάλασσα, τη φωτιά, τη γυναίκα
και τις μυρουδιές του κόσμου».
Αφού τελειώσει το Γυμνάσιο, θα φύγει για την Αθήνα όπου σπουδάζει Νομική, ασχολούμενος παράλληλα με τη συγγραφή. Στα 23 του έρχεται το πρώτο του μυθιστόρημα Όφις και κρίνο, αλλά και το θεατρικό Ξημερώνει. Στα 1907 φεύγει στο Παρίσι για μεταπτυχιακές σπουδές, και τότε έρχεται σε επαφή με τις ιδέες του Νίτσε. Η κατάρρευση του παλιού κόσμου και η αναγέννηση ενός νέου μέσα από την απελευθέρωση του ίδιου του ανθρώπου είναι η σκέψη που τον γοητεύει βαθύτατα.
Στα έργα του αποζητά την απελευθέρωση από την άγνοια, τις κίβδηλες ιδέες και τα είδωλα που αποπροσανατολίζουν και καθηλώνουν τον άνθρωπο στον κόσμο της ύλης. Αναζητά το μέγα μυστήριο, την ασάλευτη παρουσία που βρίσκεται πίσω από όλα τα φάσματα.
«Είπα στη μυγδαλιά: «Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό».
Κι η μυγδαλιά άνθισε».
Μεταξύ άλλων, έγραψε δοκίμια, μυθιστορήματα, ποιήματα, θεατρικά και μεταφράσεις. Η Ασκητική, που αποτελεί το Ευαγγέλιο και τη βάση της μετέπειτα δημιουργίας του, Ο Πρωτομάστορας (Η Θυσία), ο Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Ο Τελευταίος Πειρασμός, Ο Φτωχούλης του Θεού, η Αναφορά στον Γκρέκο, το Ταξιδεύοντας, αλλά και η δική του Οδύσεια με 33.333 στίχους αποτελούν αντιπροσωπευτικά μεγαλουργήματα του συγγραφέα και των ιδεών του.
«Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος» χαράκτηκε στον τάφο του δηλώνοντας την αγάπη του για ελευθερία εις τους αιώνας.
«Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας».
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
http://greekdocumentaries1.blogspot.gr/2013/01/blog-post_11.html
Κείμενο: Αλίκη Μαργαρού (Lavart)
