Μπίλιες… Ένα παιχνίδι που όλοι παίξαμε κάποτε στην αγαπημένη μας γειτονιά…
Αν και η δημοτικότητα αυτού του παιχνιδιού μειώθηκε με την εμφάνιση των παιχνιδιών στον ηλεκτρονικό υπολογιστή και το κινητό τηλέφωνο, στα σίγουρα σε κάθε σπίτι θα βρεθεί κάποιο ξεχασμένο ντουλαπάκι, το οποίο θα κρύβει μέσα του και καμιά μπίλια.
Μετά από κάθε χτύπημα, αναπτύσσονται διάφορες στρατηγικές. Δίνεται μάχη για τη νίκη και στα πρόσωπα, εκτός των άλλων, φαίνεται και ο φόβος της ήττας, από την οποία ίσως μείνετε με μια μπίλια λιγότερη. Ο αντίπαλος παίχτης μπορεί να κερδίσει και την «καλή» σας, την αγαπημένη σας μπίλια. Αυτό αποτελεί μια πραγματική ήττα για τον παθιασμένο λάτρη αυτού του κάποτε δημοφιλούς παιχνιδιού των παιδιών.
Πάνε πολλά χρόνια τώρα, που τα παιδιά έχουν πάψει να παίζουν πια σε αλάνες, πλατείες και στους φαρδιούς δρόμους. Οι μανάδες δεν βγαίνουν πια τα καλοκαιρινά βράδια να φωνάζουνε με φωνή σειρήνας.
Μπίλιες, βόλοι, γυαλένιες…
Τα «βολάκια» ήταν κάτι χρωματιστές χωμάτινες μπαλίτσες. Οι «γυαλένιες», οι πιο πολλές είχαν το ίδιο μέγεθος με τα βολάκια κι άλλες λίγο μεγαλύτερες. Υπήρχαν σε μεγάλη ποικιλία, άσπρες, άχρωμες, πολύχρωμες, όλες όμορφες με διάφορα χρώματα ή σμίξη χρωμάτων και στα μάτια μας φάνταζαν σαν «θησαυρός».
Τις γυαλένιες τους πολλά παιδιά τις είχανε σε σακουλάκια, χώρια οι γυαλένιες, χώρια οι μπίλιες και χώρια τα βολάκια κι άλλοι γιομίζανε μ’ αυτές τις τσέπες τους. Τις γυαλένιες, είτε τις κρατούσανε στα χέρια, είτε σε σακουλάκι, είτε τις είχανε στις τσέπες, τις ανακατεύανε κι αυτές άφηναν ένα γλυκό ήχο.
Το παιχνίδι με τα βολάκια και τις γυαλένιες χρειαζόταν μεγάλη δεξιοτεχνία για να καταφέρνεις να κερδίζεις και να μην τρέχεις για ν’ αγοράσεις άλλα. Πολλές φορές όσοι είχαμε κερδίσει πολλές γυαλένιες, πουλούσαμε μερικές σε άλλα παιδιά, σε μισή τιμή βέβαια από την τιμή των μαγαζιών κι ανάλογα αν η γυαλένια ήταν καινούργια ή λίγο φθαρμένη, αφού με τα τσουγκρίσματα μερικές φορές τους έφευγε ένα μικρό κομμάτι ή από την πολλή χρήση τους έχαναν την στιλπνότητά τους.
Το παιχνίδι παιζόταν ως εξής:
Τα παιδιά τραβούσαν ή χάραζαν στο χώμα μια μικρή γραμμή, όπου τοποθετούσε το κάθε παιδί μια μπίλια. Εκεί γινόντουσαν πολλοί καβγάδες, γιατί έπρεπε οι μπίλιες να ήταν της ίδια αξίας. Όλες καινούργιες ή όλες παλιές. Πολλοί, λοιπόν. προσπαθούσαν δίπλα στις καινούργιες να βάλουν τις παλιατζούρες και τότε γινόντουσαν πολλές φασαρίες. Μετά χάραζαν μια άλλη μεγάλη γραμμή καμιά δεκαριά μέτρα μακριά από τη γραμμή που είχε τις μπίλιες.
Αφού τελείωνε κι αυτή η διαδικασία έπρεπε οι παίχτες να συναγωνιστούν ποιος θα ρίξει τη μπίλια του πρώτος. Έριχναν λοιπόν όλοι τη μπίλια τους με στόχο να πλησιάσει και να σταματήσει όσο μπορούσε πιο κοντά στις γυαλένιες. Ο νικητής θα έπαιζε πρώτος.
Έπαιρνε λοιπόν τη μπίλια του, έβαζε το πόδι του πίσω από τη γραμμή των δέκα μέτρων και την πετούσε με στόχο να πετύχει τη γυαλένια που βρισκόταν στο κεφάλι της σειράς, γιατί τότε όλες οι υπόλοιπες γυαλένιες της σειράς γινόντουσαν δικές του. Η σειρά άρχιζε από αριστερά προς τα δεξιά. Αν η μπίλια του έβρισκε στη μέση της σειράς των γυαλένιων, έπαιρνε αυτή που πέτυχε και την έβγαλε έξω από τη σειρά, αλλά και όλες τις άλλες που βρισκόντουσαν προς τα δεξιά από αυτή που πέτυχε. Αν προσπαθώντας να βρει την πρώτη γυαλένια στο κεφάλι της σειράς, από απληστία για να τις πάρει όλες κι αστοχούσε, συνέχιζε ο δεύτερος παίχτης που είχε ρίξει τη μπίλια του πιο κοντά στη σειρά με τις γυαλένιες, μετά βέβαια τον πρώτο. Αν και αυτός αστοχούσε, τότε ακολουθούσε ο τρίτος και το παιχνίδι συνεχιζόταν μέχρι κάποιος να πετύχει τη γυαλένια της κορυφής.
Αυτός που κέρδιζε τις περισσότερες γυαλένιες ήταν ο πιο δεξιοτέχνης του παιχνιδιού. Η δεξιοτεχνία ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Πρώτα-πρώτα το ταλέντο, το σταθερό χέρι, οι καλές μπίλιες, η αυτοσυγκέντρωση αλλά κυρίως η εξάσκηση, κάτι που το ‘βλεπες αμέσως με τον τρόπο που το παιδί έριχνε τη μπίλια.
Κι αν σήμερα οι μπίλιες έχουν ξεχαστεί, μας τις θύμισε το Squid Game. Ανοίξτε τα παλιά σας ντουλαπάκια… Ίσως βρείτε κάποιο γεμάτο σακουλάκι και θυμηθείτε τους θησαυρούς σας!
