Μέσα φθινοπώρου, ο καιρός αλλάζει και οι μίνι-σειρές έρχονται. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια του κάθε μέσου ανθρώπου να παρηγορηθεί για το κακό (και το κρύο) που τον βρήκε, πάντα υπήρχαν πράγματα που όλοι παραδοσιακά έλεγαν στον εαυτό τους για να έχουν κάτι να αδημονούν: τα Χριστούγεννα, η έλλειψη καύσωνα, τα ζεστά ροφήματα, το άραγμα στο τζάκι, μια βροχερή μέρα μ’ ένα βιβλίο. Ποιος όμως δεν απολαμβάνει ένα ΣΚ απόλυτης αδράνειας και σειρών, όπου κάνει μόνο «μπιντζ γουότσινγκ;».
Και αφού έρχονται τα κρύα –και ο covid με τα μέτρα του- οι μίνι-σειρές που μπορεί κανείς να δει ολόκληρες σε ένα ΣΚ είναι η εξαιρετική δικαιολογία για να χαλαρώσετε. Αυτό βέβαια μέχρι να συνειδητοποιήσετε πρώτον πως «δεν υπάρχει next episode», δεύτερον πως δεν έχετε αλλάξει θέση από την Παρασκευή το βράδυ και είναι Κυριακή.
Μια σειρά 20 επεισοδίων διάρκειας 25 λεπτών έκαστο, το Master of None, μια από τις σειρές που εδραίωσαν το Netflix, ως τον νέο σημαντικό παράγοντα της μικρής οθόνης, ακολουθεί μικρές καθημερινές ιστορίες του Dev (Aziz Ansari), ως ενός τριαντάρη κάτοικου της Νέας Υόρκης. Μέσα από τα μάτια του, βλέπει ο τηλεθεατής ζητήματα, όπως οι σχέσεις, η οικογένεια, η δουλειά, οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων και η θρησκεία.
Αυτό που την καθιστά μια από τις μίνι-σειρές που αξίζει να δει κανείς, είναι η απλότητα και αμεσότητα των πρωταγωνιστών της, πράγμα που δημιουργεί εύκολα ταύτιση με τους ίδιους και τις ανησυχίες τους. Η απόδοση της καθημερινότητας με τόσο δωρικό τρόπο, δεν μπορεί παρά να βρει απήχηση στο μέσο θεατή, ιδιαίτερα αν βρίσκεται και ηλικιακά κοντά στους χαρακτήρες. Στα μεγάλα ατού της σειράς, πρέπει να βάλουμε και το πρώτο επεισόδιο του 2ου κύκλου, ως το καλύτερο Homage στο «Κλέφτης Ποδηλάτων» που θα δούμε ποτέ.
Το καλό με τις σειρές με αυτοτελή επεισόδια ή κύκλους, είναι πως μπορούμε εμείς να επιλέξουμε τι θα δούμε χωρίς ψυχαναγκασμούς και τύψεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο πρώτος κύκλος του American Crime Story: The People v. O.J. Simpson, χωρίς να θεωρούμε τον δεύτερο κύκλο για την δολοφονία του Versace κακό (απλά ποτέ δεν ήταν τόσο καλός όσο ο 1ος). Η σειρά που σάρωσε τα βραβεία, ακολουθεί την ιστορία της δίκης του αθλητή O. J. Simpson, μετά την κατηγορία σε βάρος του για τη δολοφονία της συζύγου του.
Τόσο οι τρομερές ερμηνείες από όλο το καστ (ακόμη και του Ross από τα Φιλαράκια) και η έντονη εξέλιξη της σειράς, διά χειρός ενός από τους πιο σημαντικούς τηλεοπτικούς δημιουργούς της γενιάς μας, του Ryan Murphy, την καθιστούν μια από τις μίνι-σειρές που είναι πραγματικά αδύνατο να την ξεκινήσεις, χωρίς να την τελειώσεις στο προσεχές διήμερο.
Προσωπικά, δεν χρειάστηκα καν δύο μέρες, το τέλειωσα εν μία νυκτί (8 εικοσάλεπτα επεισόδια = τίποτα). Για όλους τους λάτρεις της Μέρας της Μαρμότας, η συγκεκριμένη σειρά ακολουθεί την ίδια λογική, απλά με έναν πιο σκοτεινό τρόπο. Η Nadia, μια νεαρή και ιδιαίτερα κυνική γυναίκα, αναγκάζεται να ζει κάθε μέρα την ίδια μέρα από το ίδιο χρονικό σημείο, αφού πεθαίνει διαρκώς και επανέρχεται πάντα στο ίδιο σκηνικό του πάρτι γενεθλίων της. Η σειρά εξελίσσεται με την πρωταγωνίστρια να προσπαθεί να καταλάβει πως και γιατί συμβαίνει αυτό, ξεκινώντας από μια μαύρη κωμωδία και καταλήγοντας σύντομα σε ένα σύγχρονο δράμα.
Και πάλι η έξυπνη γραφή του σεναρίου καθηλώνει τον τηλεθεατή, δημιουργώντας ταύτιση και συμπάθεια για την πρωταγωνίστρια. Δεν είναι άλλωστε, τυχαίως, μια από τις καλύτερες μίνι-σειρές της περσινής χρονιάς.
Σίγουρα μια από τις εμβληματικότερες σειρές της δεκαετίας και ας μην πήρε την δόξα που της έπρεπε. Μπορεί να είναι τόσο σύντομη που να γίνεται να την «χωρέσει» κανείς σε ένα διήμερο, αλλά σίγουρα δεν ενδείκνυται για τον τηλεθεατή που δεν θέλει να σκεφτεί. Πρόκειται για την πραγματική ιστορία 5 εφήβων από το Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, οι οποίοι κατηγορούνται άδικα για μια βίαιη επίθεση σε βάρος μιας γυναίκας στο Σέντραλ Παρκ.
Δεδομένων των πρόσφατων κοινωνικοπολιτικών συνθηκών, είναι σίγουρα μια σειρά-γροθιά στο στομάχι για κάθε συνειδητοποιημένο και ευαισθητοποιημένο τηλεθεατή. Όντας λοιπόν, ένα από τα σύγχρονα τηλεοπτικά αριστουργήματα, αποτελεί περισσότερο κοινωνικό σχολιασμό, παρά μια απλή σειρά. Αν θέλετε λοιπόν να προβληματιστείτε, σίγουρα το When they see us είναι η ιδανική σειρά για το ΣΚ σας.
Η άλλη «μεγάλη», από τις μίνι-σειρές που μας απασχόλησαν πέρσι (ήταν τελικά το 2019 η χρονιά των μίνι σειρών;), δεν είναι άλλη από το Chernobyl. Η πλοκή του είναι κάτι παραπάνω από προφανής: αναφέρεται στο πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνόμπιλ το 1986 και στον χειρισμό της τότε Σοβιετικής Ένωσης του εν λόγω ζητήματος.
Για πολλούς θεατές και κριτικούς, το Chernobyl θεωρείται ως μία από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών με εξαιρετικές ερμηνείες, σενάριο, εφέ και σκηνοθεσία. Το στοίχημα που έθεσε και κέρδισε, ήταν να μπορέσει να αποδώσει το δράμα του ατυχήματος, τόσο από κυβερνητική και επιστημονική άποψη, όσο και από την οπτική από τα μάτια του μέσου κατοίκου, που στεκόταν στο παράθυρο του και απορούσε τι συνέβαινε, ενώ την ίδια στιγμή κατέστρεφε την υγεία του. Για όλους αυτούς τους λόγους αξίζει το ΣΚ σας το Chernobyl. Και για τα «μιμς».
Τέλος αξίζει να προσθέσουμε την συγκεκριμένη σειρά κρατώντας κάποια πράγματα κατά νου: αρχικά πως βάρυνε το κλίμα με τις παραπάνω προτάσεις, δεύτερον πως το βρετανικό χιούμορ δεν είναι για όλους, τρίτον πως το IT crowd είναι από τις καλύτερες και δυστυχώς πιο underrated μίνι-σειρές των τελευταίων ετών. Πολλά από όταν την είχα δει δεν θυμάμαι, παρά μόνο πως έβγαζε άφθονο γέλιο. Το the IT crowd αναφέρεται στις περιπέτειες των Roy, Moss και της προϊσταμένης τους, Jen, μια ομάδα πληροφορικάριων που δουλεύουν για μια μεγάλη εταιρία, απαντώντας συνήθως στα αιτήματα με την αγαπημένη φράση «προσπάθησες να το κλείσεις και να το ξανανοίξεις;». Αν την επιλέξετε σίγουρα σας περιμένει ένα διασκεδαστικό διήμερο και μια τρομερή συνειδητοποίηση της συνεισφοράς του στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα των μιμιδίων και των τζιφ.
Ό,τι και αν επιλέξετε να παρακολουθήσετε, εμείς σας ευχόμαστε καλή παρακολούθηση και καλό φθινόπωρο (ναι ακόμα και τώρα το «καλό χειμώνα» είναι η χειρότερη ευχή).
Κείμενο: Κλειώ Κατσιμίχα (Lavart)