Πιο επίκαιρο από ποτέ, το ελληνικό animation “Mine” της Δάφνης Ξουράφη φέρνει την ψυχική υγεία και τον εγκλεισμό στο προσκήνιο
Οι αναμνήσεις της καραντίνας κάνουν την Αμίνα, την πρωταγωνίστρια της ταινίας μικρού μήκους της Δάφνης Ξουράφη “Mine”, μια γνώριμη φιγούρα για τους περισσότερους. Δεν αποτελεί έκπληξη, επομένως, που το ελληνικό animation κατέκτησε το βραβείο καλύτερης ταινίας animation για τον μήνα Δεκέμβριο στο Cannes – World Film Festival και θα διαγωνιστεί για την καλύτερη ταινία animation της χρονιάς.
Η νεαρή Ινδοαμερικανή κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους, μπροστά από έναν υπολογιστή καλείται να έρθει αντιμέτωπη με τις πιέσεις της ζωής. Καθώς βυθίζεται σε ανησυχίες και φόβους, το σπίτι γύρω της αρχίζει να ζωντανεύει με περίεργους τρόπους και αυτή τη φορά θα πρέπει να αντιμετωπίσει εχθρούς αόρατους και προσωπικούς.
“Με βάση αυτή την εικόνα ήθελα να κάνω μια ταινία που να μιλάει γενικότερα για την ψυχική υγεία, για το πώς είναι να νιώθεις εγκλωβισμένος στο κεφάλι σου, το οποίο μπορεί να συμβεί είτε αν έχεις θέματα ψυχικής υγείας, είτε λόγω μοναξιάς, είτε λόγω δουλειάς, είτε λόγω του τρόπου ζωής μας. Ήθελα να δείξω πώς είναι να φτιάχνεις μόνος σου μια φυλακή στο κεφάλι σου και να μην καταλαβαίνεις ότι αυτό το πράγμα σε βαλτώνει και σε βουλιάζει, μέχρι να είναι πολύ αργά. Αυτή ήταν η πρώτη ιδέα για την ταινία. Εμπνεύστηκα από δικούς μου αγώνες πάνω σε αυτό το ζήτημα αλλά και από αγώνες φίλων μου, και συγκεκριμένα μιας φίλης μου που ζει στην Αμερική” δηλώνει στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η 28χρονη animator.
Ο δρόμος προς τις Κάννες δεν ήταν εύκολος. Η αφετηρία έγινε δύο χρόνια πριν, όταν η πρόταση της κ. Ξουράφη ήταν μία από τις νικήτριες του Ειδικού Προγράμματος Ενίσχυσης της Κινηματογραφικής Κοινότητας από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και το ΥΠΠΟΑ. Αν και στην πορεία άλλαξε το θέμα του σεναρίου της, παρέμεινε συνειδητά στα πλαίσια της ψυχικής υγείας. Αυτό που ακολούθησε απαιτούσε αφοσίωση και ώρες δουλειάς, κάτι που η Δάφνη Ξουράφη έδωσε μέχρι που έφτασε να ζει και η ίδια μέσα από την πρωταγωνίστρια της. “Έκανα την ταινία μόνη μου, έπρεπε να λέω όχι σε δουλειές και να ζω με πολύ λίγα χρήματα για να μπορέσω να την βγάλω και με βοήθησε πολύ η χρηματοδότηση, χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσε να χε γίνει η ταινία” αναφέρει.
Για την κ. Ξουράφη, η έλλειψη χρηματοδότησης είναι ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία που έχουν να αντιμετωπίσουν οι animators στη χώρα μας. “Το animation στην Ελλάδα περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό στο κομμάτι της διαφήμισης, στο εμπορικό κομμάτι. Αυτό που με θλίβει και πιστεύω μπορεί να αλλάξει είναι ότι βλέπω πολλά παιδιά να είχαν τα ίδια όνειρα που είχα κι εγώ και να νιώθουν ότι δεν έχουν τρόπο να τα πραγματοποιήσουν, δεν έχουν τρόπο να βγάλουν το ψωμί τους κάνοντας animation και θα περιοριστούν σε ένα κομμάτι που μπορεί να μην τους αρέσει για να επιβιώσουν. Οι περισσότεροι Έλληνες animators είμαστε αυτοδίδακτοι. Είμαστε δυσεύρετοι, σπάνιοι και πρέπει να λάμψουμε ακριβώς επειδή είμαστε λίγοι κι επειδή μαθαίνουμε μόνοι μας αυτή την τέχνη. Δίνουμε έναν μεγάλο αγώνα καθώς αν θέλει κάποιος να φτιάξει μια ταινία animation πρέπει να βρει χρηματοδότηση. Χρειάζεται δηλαδή χρήματα και χρόνο και να μην κάνει τίποτα άλλο, να μην χρειάζεται να βιοποριστεί παράλληλα, για να μπορεί να αφοσιωθεί στην ταινία του, εκτός βέβαια αν τον πλαισιώνει μία ομάδα 20 ατόμων“.
Παρά τις δυσκολίες, για την κ. Ξουράφη είναι σημαντικό να δοθεί μια ευκαιρία στο ελληνικό animation και στη δύναμη να δίνεις ζωή στη φαντασία σου. “Θα κάνεις animation για να σπάσεις τελείως την φόρμα γιατί φτιάχνεις κόσμους από το μηδέν, μπορείς να πεις ιστορίες χωρίς να σε περιορίζει, να μπεις στον ψυχισμό του ανθρώπου και να δημιουργήσεις ιστορίες από εκεί. Μπορείς να φέρεις στην “ζωή” οποιονδήποτε κόσμο φανταστείς κι αυτός είναι ένας τρόπος να πεις ιστορίες από την άλλη πλευρά“.
Οι υπόλοιποι συντελεστές της ταινίας είναι: Χάρης Κάτσιλης (Μουσική), Paul Drauz-Brown (Ήχος) και Stefanos Pletsis (Supervising).
