Η συνεργασία και το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου προέκυψε μετά από συζήτηση με τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ κ. Γιάννη Αναστασάκη.
Δεν είχα σκηνοθετήσει κωμωδία. Δεν ήξερα πώς γίνεται. Ούτε τώρα ξέρω.
Συζητώντας με κάτι φίλους Ιταλούς που έχουν χρόνιο δεσμό με τον Υπηρέτη, κατάλαβα ότι δεν έκανα πολύ αυθαίρετες προσωπικές προβολές και αναγνώσεις ισχυριζόμενος ότι βασικοί άξονες του κειμένου είναι οι ταξικές διαφορές και ο αγώνας επιβίωσης.
Με πολλούς από τους καλλιτέχνες που στελέχωσαν το εγχείρημα είχα ξανασυνεργαστεί. Με κάποιους ήταν η πρώτη φορά και ελπίζω όχι η τελευταία. Τις πρώτες μέρες των προβών είπα σε όλους αυτό που λέω πάντα. Δεν έχω τίποτα στο μυαλό μου και ό,τι φτιάξουμε, θα το φτιάξουμε μαζί. Ποτέ δεν με πιστεύει κανείς. Μετά από κάποιο διάστημα καταλαβαίνουν ότι το ποσοστό ειλικρίνειας σε αυτή τη δήλωση είναι όντως μεγάλο. Άλλοι ξενερώνουν, πιστεύουν ακόμη στον σκηνοθέτη θεό και παντογνώστη. Άλλοι γουστάρουν.
Ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να καθοδηγήσω δεκαέξι ανθρώπους επί σκηνής, μέχρι τότε δούλευα με μικρότερα σύνολα. Εγκάρδιοι όλοι τους. Τους ευχαριστώ. Παραφράζοντας λίγο τον Μπέρτραντ Ράσσελ: η σκηνή πολλές φορές μοιάζει με φρενοκομείο όπου οι τρόφιμοι έχουν πάρει τον έλεγχο του ιδρύματος και βασανίζουν και αγαπούν ο ένας τον άλλο, ενώ παράλληλα κάνουν λαμπόγυαλο και το μαγαζί.
Δεν ξέρω τι ανακάλυψα, τι έμαθα κατά τη διάρκεια των προβών. Τα πιο καθαρά που μου ‘ρχονται: Να λέω ναι χωρίς να ζητώ εξηγήσεις. Να λέω όχι χωρίς να δίνω εξηγήσεις.
Και για ακόμη μία φορά, να παίρνω σοβαρά τη δουλειά μου, όχι τον εαυτό μου. Μεγάλο θέμα αυτό το τελευταίο, το ανάποδό του. Από τη μέχρι τώρα συναναστροφή μου με καλλιτέχνες, ίσως το μεγαλύτερο.
Κείμενο: Μιχάλης Σιώνας
