Από τη Ρωμαϊκή Αγορά στο Λευκό Πύργο με κλειστά μάτια
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η Θεσσαλονίκη μυρίζει όμορφα. Οι όμορφες γωνιές της όμως καλύπτουν πολύ εύκολα το συνονθύλευμα «ευωδιάς» που αναδύεται, κατά διαστήματα, απ’ τον Θερμαϊκό κι ενώνεται με τα σκουπίδια του κέντρου.
Πώς λοιπόν είναι η πόλη μας με μάτια κλειστά; Πώς «φαίνεται» με ένα λευκό μπαστούνι στο χέρι; Πόσο εύκολη είναι μια βόλτα απ’ την Ρωμαϊκή Αγορά μέχρι τον Λευκό Πύργο;
Κλείστε τα μάτια κι ακολουθήστε.
Καταρχάς η ταχύτητα μειώνεται στο μισό αν θέλουμε να αποφύγουμε τα σπασμένα πλακάκια και τις κακοτεχνίες των πεζοδρομίων. Έχοντας λοιπόν σίγουρα βραχεί από κάποιο πονηρό πλακάκι που έδειχνε αρτιμελές στο πρώτο πάτημα του μπαστουνιού, συνεχίζουμε να περπατάμε στη Φιλίππου αγνοώντας την ομορφιά της αγοράς στο αριστερό μας χέρι. Καταφέρνουμε να βρεθούμε στην Εγνατία μπροστά στο άγαλμα του Βενιζέλου μετά από μερικούς κύκλους για να εντοπίσουμε την πλατεία.
Είμαστε τυχεροί, καταφέραμε να φτάσουμε μέχρι το Χαμάμ χωρίς να μας παρασύρει κάποιο αμάξι στο ανύπαρκτο πεζοδρόμιο, με μοναδικό τίμημα κάμποσες μελανιές από τα κολονάκια. Περνάμε απέναντι βασιζόμενοι στην ευγενική πρόθεση των γύρω μας, μιας και το φανάρι δεν είναι και πολύ ευανάγνωστο για μας σήμερα. Δεν ελπίζουμε στους κίτρινους οδηγούς στο πεζοδρόμιο τόσο κοντά στα έργα του μετρό της Αγίας Σοφίας. Απλώς κατεβάζουμε ταχύτητα και υποθέτουμε τη σωστή διαδρομή απολαμβάνοντας τη δροσιά από το νερό που στάζει από τα κλιματιστικά στο κεφάλι μας, (εκτός αν βρέχει, σε αυτή την περίπτωση έχουμε γίνει αρκετά μούσκεμα ώστε να μην μας κάνει αίσθηση). Φτάνοντας στην Αγίας Σοφίας νιώθουμε ιδιαίτερη τιμή που ένα αμάξι σταμάτησε ακριβώς δύο εκατοστά δίπλα μας και είμαστε ακόμα αρτιμελείς. Μυρίζουμε τα κουλούρια και τις μπουγάτσες από τους φούρνους που περνάμε κι αν έχουμε χρόνο εντοπίζουμε με τα χίλια ζόρια την είσοδο ενός ζαχαροπλαστείου για να πάρουμε ένα ντόνατ με σοκολάτα, (μόνο αν δεν βρέχει γιατί αν κρατάμε ομπρέλα δεν έχουμε ελεύθερο χέρι).
Χωρίς πολλά εμπόδια πια φτάνουμε στη Ναβαρίνου. Κάνουμε την καλή πράξη της μέρας μας δίνοντας δύο ευρώ σε δύο μουσικούς που δημιουργούν μια θετική αισθητική παρέμβαση η οποία μας καθίσταται αμέσως αντιληπτή. Κάνουμε μια δεύτερη καλή πράξη, εν αγνοία μας, ενισχύοντας οικονομικά κάποιον που οι αναστολές του δεν τον εμπόδισαν να πάρει το πορτοφόλι από την τσέπη μας. Μία κοπέλα προσφέρεται να μας αρωματίσει και μειώνει κάπως τη μυρωδιά κρέπας που γεμίζει τα ρουθούνια μας. Αγοράζουμε ένα παγωτό φουντούκι και στρατσιατέλα απ’ το καλύτερο παγωτατζίδικο της πόλης (είχαμε και λίγα ψιλά στην τσέπη πέρα απ’ το κλεμμένο πορτοφόλι) και έτσι ξαναβρίσκουμε το κέφι που αφήσαμε κάπου πεντακόσια μέτρα πίσω.
Περνάμε την Τσιμισκή χωρίς οι βιτρίνες να μας τραβήξουν την προσοχή. Η προσωπική μας περηφάνια ενισχύεται που καταφέραμε να μην πέσουμε μέσα στο σιντριβάνι που ξεφύτρωσε με τη νέα σεζόν και έτσι περήφανοι και ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας κατεβαίνουμε την Παύλου Μελά, φτάνουμε στον Λευκό Πύργο και ελπίζουμε η παρέα μας να βλέπει καλύτερα από μας και να μας εντοπίσει.
Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι η πόλη μας έχει και μερικές θετικές πτυχές προσβασιμότητας παρά την αδυναμία μετακίνησης με καροτσάκι ή μ’ ένα λευκό μπαστούνι. Είναι, παραδόξως, εξαιρετικά εύκολος ο προσανατολισμός για έναν άνθρωπο με πρόβλημα όρασης. Αποτελείται μόνο από ευθείες, ευθείες που κόβονται από μικρά και μεγάλα εμπόδια αλλά αν μη τι άλλο ευθείες. Η παραπάνω διαδρομή μας κράτησε σχεδόν μία ώρα, ενώ με πεζοδρόμια της προκοπής και σωστούς κίτρινους οδηγούς θα κρατούσε λιγότερο από τριάντα λεπτά. Αν δε, τα φανάρια της πόλης μας έσπαγαν τα νεύρα όσο κι αυτό έξω απ’ τη φιλοσοφική κάνοντας ήχο όταν είναι πράσινα, μπορεί και να φτάναμε στον προορισμό μας χωρίς κατάγματα και σημάδια και χωρίς την ένταση της απορίας αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε ζωντανοί στο απέναντι πεζοδρόμιο κάθε φορά που περνάμε ένα δρόμο.
Ευτυχώς πάντα θα υπάρχουν ευγενικοί περαστικοί. Καλό είναι να γίνουμε ένας και μία απ’ αυτούς και να καταστήσουμε τη μετακίνηση των ανθρώπων που είναι λιγότερο τυχεροί από μας, όχι εύκολη, αλλά τουλάχιστον δυνατή.
Κείμενο: Άρτεμις Στυλιανού (Lavart)
Πηγή φωτογραφιών: Tassos Stylianou
