Μία μάλλον νεκρή γάτα σε ένα αιματοβαμμένο σκηνικό

[dropcap size=big]Ο[/dropcap] Πάντρικ , έχοντας απορριφθεί από τον ΙRΑ λόγω της ιδιαίτερης τρέλας του, τριγυρνάει στη Βόρεια Ιρλανδία βάζοντας βόμβες. Όταν όμως μαθαίνει, έξαλλος απ’ το τηλέφωνο, ότι ο γάτος του, ο Τόμας, «το μόνο πλάσμα που αγαπά στον κόσμο» τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, είναι άρρωστος, φτάνει η στιγμή να επιστρέψει σπίτι του, στο νησί του Ίνισμορ.

Ένας αφελής νεαρός γείτονας τον φέρνει στο σπίτι, υποστηρίζοντας πως τον βρήκε στο δρόμο, διαμελισμένο. Ο πατέρας του και ο άτυχος νεαρός, τρέμουν στην ιδέα να αποκαλύψουν στον τρελό τρομοκράτη τον θάνατο του αγαπημένου του φίλου και έτσι αποφασίζουν να του το φέρουν με το μαλακό.[dropcap size=big]Ά[/dropcap]δικος κόπος όμως. Η έντονη αντίδραση στο άκουσμα της αρρώστιας και μόνο, του γάτου, ο Πάντρικ ανατρέπει τα σχέδια τους και o πατέρας του με τον νεαρό αναγκάζονται να αναλαμβάνουν δράση. Οι δυο τους αποφασίζουν να βρουν μια γάτα που να μοιάζει στον μακαρίτη και να την παρουσιάσουν ως δικιά του, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να βρουν μία σε χρώμα πορτοκαλί. Η μόνη λύση πλέον είναι να τη βάψουν χρησιμοποιώντας βερνίκι για να γίνει «Αράπης» έτσι ώστε να καταφέρουν να μπερδέψουν τον Πάντρικ. Η τύχη, όμως, μάλλον δεν είναι με το μέρος τους. Το βερνίκι τελειώνει, ο γάτος μένει μισός πορτοκαλί μισός μαύρος και μυρίζει βαμμένο παπούτσι, ενώ ο Πάντρικ καταφτάνει στο νησί μια ώρα αρχύτερα…

Το μοναδικό αυτό «Σκοτάδι» που λαμβάνει χώρα στο νησί του Ίνισμορ, της σκοτεινής μαύρης κωμωδίας του Martin McDonagh, πλαισιώνουν και απογειώνουν ακόμη πέντε εμβληματικοί  χαρακτήρες. Ένα κορίτσι πασαλειμμένο με κραγιόν που τυφλώνει πυροβολώντας αγελάδες στα 20 μέτρα και θέλει διακαώς να υπηρετήσει μαζί με τον Πάντρικ υπέρ της ελευθερίας της Ιρλανδίας, φιλάει και στοχεύει. Μπουμ και φιλί, φιλί και μπουμ. Ένα βαποράκι που για κακή του τύχη συνάντησε τον Πάντρικ και δεινοπάθησε στο Μπέλφαστ και ο INLA, μια ετερόκλητη ομάδα τρομοκρατών που ψάχνουν τον Πάντρικ, είναι πάντα ένα βήμα πίσω του διψώντας για εκδίκηση.[dropcap size=big]Έ[/dropcap]να ατελείωτο και σπάνια ιδωμένο μακελειό επί σκηνής σ’ ένα ταραντινικό σκηνικό, θα λέγαμε, και με μια καλή δόση από κόμικ, πολύ αίμα, ανατροπές, πυροβολισμούς, και όλα αυτά υπό μία ομπρέλα χιούμορ.

Η νομιμοποίηση της βίας, στο όνομα μιας όποιας ιδεολογίας, είναι αποδεκτή; Ο «υπέρμαχος» της ελευθερίας της όποιας πατρίδας λαμβάνει αυτομάτως και το δικαίωμα της βίας;

Και αυτός που του «ξεκάνουν»… τη γάτα, τί;

Περισσότερα στο Δελτίο τύπου εδώ.