Μια κινηματογραφική Πέμπτη multi-culti, κι όλες οι ταινίες που δε πρέπει να χάσεις!

Αυτή η εβδομάδα φίλοι σινεφίλ, έχει να δώσει πολλά. Καλά και μέτρια. Επειδή όμως μέτριος επιβάλλεται να είναι μόνο ο καφές – η ζάχαρη σκοτώνει – η Lavart σας προφυλάσσει από τις καρδιαγγειακές παθήσεις και σας προτείνει, κατόπιν εξονυχιστικής διαλογής, ταινίες που αν τις αφήσετε να περάσουν από το πρόγραμμα έτσι απλά, θα είναι άδικο. Σκεφτείτε μόνο τον Όσκαρ Ουάιλντ, η μνήμη του οποίου δικαιώνεται, κι αν αυτό δε φτάνει, το ταξίδι συνεχίζεται στο Check Point Charlie κι από ‘κει στην Ινδονησία.

Ευτυχισμένος Οσκαρ/The Happy Prince

Το έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, «Ευτυχισμένος Πρίγκιπας», εκδόθηκε για πρώτη φορά στα 1888, και αφηγείται την ιστορία του αγάλματος ενός Πρίγκηπα, που δεν έχει γνωρίσει τη θλίψη, γιατί στο Βασίλειο του, όλα έβαιναν καλώς – τότε δωρίζει τα μικρά στοιχεία πλούτου από το σώμα του για να κάνει το δυστυχή κόσμο, ευτυχισμένο. Στον αντίποδα, και σε ένα διαμετρικά αντίθετο παραμύθι, ο Ευτυχισμένος Όσκαρ του Ρούπερτ Έβερετ – ερμηνεία τε και σκηνοθεσία – πραγματεύεται τον κόσμο που εξοστράκισε και δίδαξε στον Όσκαρ Ουάιλντ, τον αποκλεισμό και την περιφρόνηση, την ανθρώπινη ασχήμια και το κόστος του πουριτανισμού των δυτικών κοινωνιών. Η ταινία, τον βρίσκει 2 χρόνια μετά τη καταδίκη του για τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις και συναλλαγές, στο Παρίσι, με διαφορετική ταυτότητα, προκειμένου να επανασυνδεθεί με την οικογένεια του. Αντ’αυτού, ξανασυναντά τυχαία τον πρώην εραστή του και ταλαντεύεται ανάμεσα στη στριμωγμένη εξιλέωση της κανονικότητας και τον κόσμο της παράνομης και ποινικά κολάσιμης ηδονής. Ζώντας σε μία κοινωνία που τον εχθρεύεται φανερά, ο Ουάιλντ, γνωρίζει την κοινωνική ανθρωποφαγία σε όλο της το εύρος, κι αν καταλήγει πικρά, μας διδάσκει πως ο άνθρωπος μπορεί να ευτυχίσει μόνο όταν αγαπά και αγαπιέται. Ένας συγκλονιστικός Έβερετ κατά τον Guardian, ένας Έβερετ που θριαμβεύει ως Ουάιλντ κατά το Entertainment Weekly – ένας Ουάιλντ όπως του άξιζε.

Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Εβερετ
Σενάριο: Ρούπερτ Εβερετ
Πρωταγωνιστούν: Ρούπερτ Εβερετ, Κολιν Φερθ, Εμιλι Γουατσον, Κόλιν Μόργκαν, Τομ Γουίλκινσον
Διάρκεια: 1 ώρα και 45 λεπτά

Μαρλίνα, Η Δολοφόνος σε Τέσσερις Πράξεις/Marlina the Murderer in Four Acts

Στο νησί Σούμπα της Ινδονησίας, η Μαρλίνα, προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από την εκτροφή ζώων, έπειτα από το θάνατο του άντρα της. Όταν μια συμμορία εισβάλει στο σπίτι της με στόχο να κλέψει τα ζώα αλλά και να την κακοποιήσει, η ίδια αντιδρά βαθμιαία – δηλητηριάζει κάποια από τα μέλη της συμμορίας, και αποκεφαλίζει τον αρχηγό τους. Στη συνέχεια, με τρόπαιο το κεφάλι του, κατευθύνεται στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλει το συμβάν. Η Μούλι Σουρία, σκηνοθετεί και σκιαγραφεί μια ηρωίδα, εμπνευσμένη από τα φυλετικά στερεότυπα της πατρίδας της, όπου η γυναίκα βρίσκεται στο σπίτι, με μειωμένη κοινωνική χειραφέτηση – εδώ όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η Μαρλίνα, διεκδικεί το μερίδιο της στη δικαιοσύνη και την εξιλέωση, μέσα σε ένα τοπίο βγαλμένο από τα κλασσικά αμερικανικά γουέστερν. Οι χαρακτήρες, παρουσιάζονται ίσως μονοδιάστατα και με αρκετούς νατουραλιστικούς συμβολισμούς, όπως για παράδειγμα η περιρρέουσα έλλειψη φύσης ως προβολή στην τραχιά και ανάλγητη συμπεριφορά των ανθρώπων. Ο λόγος όμως που συμβαίνει αυτό, είναι προφανής και πετυχαίνει: υπηρετεί το γουέστερν με κάθε τρόπο. Αυτό, την καθιστά μια πολύ ιδιαίτερη προσπάθεια στην κατηγορία του, με το απαιτούμενο βάθος αλλά και την υφολογική προσέγγιση απέναντι στο καλό και στο κακό και αντίστοιχα στον τρόπο με τον οποίο τα γεγονότα καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Για όλους τους παραπάνω λόγους, αποτελεί  την επίσημη συμμετοχή της Ινδονησίας για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ενώ συμμετείχε και στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών του Φεστιβάλ των Καννών.

Σκηνοθεσία: Μούλι Σουρία
Σενάριο: Μούλι Σουρία, Ράμα Αντί
Πρωταγωνιστούν: Μάρσα Τίμοθι, Ντέα Πανέντρα, Έγκι Φέντλι, Γιόγκα Πρατάμα
Διάρκεια: 1 ώρα και 33λεπτά

Η Σιωπηλή Επανάσταση/The Silent Revolution

Το 1956 – 5 χρόνια πριν την ανέγερση του τείχους του Βερολίνου, μια ομάδα μαθητών από τη μικρή πόλη Στάλινσταντ κοντά στα πολωνικά σύνορα, περνούν στη Δυτική Γερμανία με προφάσεις, σκοπός τους όμως είναι να παρακολουθήσουν μια ταινία που απαγορεύεται στην Ανατολική Πλευρά. Εκεί, μαθαίνουν για την εξέγερση των Ούγγρων απέναντι στο Σοβιετικό Καθεστώς και διαπερνώνται από ανάλογα συναισθήματα αφού, ειδικά στην ηλικία που βρίσκονται, δυσανασχετούν και πνίγονται από το άκαμπτο και σκληροπυρηνικό καθεστώς. Όταν μαθαίνουν για τα θύματα της εξέγερσης από ένα παράνομο ραδιόφωνο, αποφασίζουν να τελέσουν 1 λεπτού σιγή. Η κίνηση αυτή εξοργίζει τον καθηγητή του μαθήματος, τη διευθύντρια και φτάνει ως τον Υπουργό Παιδείας της ΛΔΓ, ο οποίος, ως αμετανόητος σταλινιστής, θέλει το κεφάλι του αρχισυνομώτη επί πίνακι – κανείς όμως δε δέχεται να μιλήσει κι έτσι τους απειλεί με αποκλεισμό από όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Κανείς δε φαίνεται πρόθυμος να αποκαλύψει το σχέδιο που οργανώθηκε. Κανείς εκτός από έναν. Σε μια μετάβαση από τη δικονομική δυσκαμψία του δυτικού μπλόκ (Υπόθεση Φριτζ Μπάουερ: Μυστική Ατζέντα,2015), ο Λάρς Κράουμε, χαρτογραφεί την ανατολική πλευρά εξίσου ρεαλιστικά, με την πλοκή να αναδιπλώνεται γύρω από τις αποκαλύψεις και τη συνειδητοποίηση πως κανένα ρεύμα και καμία ιδεολογία δεν έχει αποκλειστική εφαρμογή. Παρά τη διδακτική διάθεση και τις αχρείαστες in media res αποκαλύψεις για το παρελθόν, που σχεδόν αγγίζουν το μελό, η “Σιωπηλή Επανάσταση”, είναι μια αξιόλογη ταινία για την ιστορική μνήμη, και προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Σκηνοθεσία: Λαρς Κράουμε
Σενάριο: Λαρς Κράουμε
Πρωταγωνιστούν: Λέοναρντ Σάιχερ, Γιόνας Ντάσλερ, Λένα Κλένκε
Διάρκεια: 1 ώρα και 51 λεπτά

Κρίντ ΙΙ/Creed II

Στο νέο Κρίντ, ο Αντόνις Κριντ, γιος του πρωταθλητή Απόλλο Κρίντ, είναι πια πρωταθλητής του ρινγκ, και ευτυχισμένος, καθώς ετοιμάζεται να στήσει τη δική του οικογένεια, όταν ο Ουκρανός Βίκτορ Ντράγκο, γιος του Ίβαν Ντράγκο και υπεύθυνου για το θανάτου του Απόλλο, αποφασίζει  να τον καλέσει σε μια μάχη στην παλαίστρα προκειμένου να διεκδικήσει τη ζώνη του. Ο Αντόνις, μπαίνει σε μεγάλο δίλημμα αναφορικά με το αν θα έπρεπε να παλέψει με τον τεράστιο σε όγκο και κτηνώδη Ντράγκο, ενώ ανασταλτικοί παράγοντες στέκονται τόσο η κοπέλα του όσο και ο Ρόκυ. Ο ίδιο το αποφασίζει, παρά τα προγνωστικά. Ένα Κρίντ, ίσως λιγότερο εντυπωσιακό από το πρώτο αλλά αρκετά στιβαρό ώστε να μην αποτελεί απλώς τη συνέχεια του Ρόκυ. Η σκηνοθεσία, αρκετά προβλέψιμη και καθησυχαστική, οδηγεί την πλοκή στην κατανόηση της ανθρώπινης πλευράς όλων των ηρώων – ακόμη και των “κακών” – με το ψυχροπολεμικό κλίμα να διατηρείται, αλλά εκμοντερνισμένο πια, να προσελκύει το κοινό του, ένα νέο κοινό, και σίγουρα όχι εκείνο που θα έβλεπε ξαναζεσταμένο φαΐ – γιατί δεν είναι.

Σκηνοθεσία: Στίβεν Κέιπλ Τζ.
Σενάριο: Τζούελ Τέιλορ, Σιλβέστερ Σταλόνε
Πρωταγωνιστούν: Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τέσα Τόμπσον, Ντολφ Λούντγκρεν, Φλόριαν Μουντεάνου, Γουντ Χάρις, Φιλίσια Ρασάντ, Άντριου Γαρντ, Ράσελ Χόρνσμπι
Διάρκεια: 2 ώρες και 10 λεπτά

Μπορείτε όμως να βρείτε και τις εξής ταινίες στις αίθουσες – η Lavart ωστόσο δεν αναλαμβάνει την ευθύνη:

Ρομπέν των Δασών, του Οτο Μπάτχερστ

Ένας “σύγχρονος” Ρομπέν των Δασών, με περίσσιους αναχρονισμούς, παρουσιάζει ένα μαρβελικό ήρωα – Daredevil-wannabe, με ημερήσια κακομαθησιά, και βιτζιλάντε κοινωνική προσφορά τις νύχτες. Θα μπορούσε να είναι και στοίχημα η απόδοση ενός κλασσικού μύθου στη μεγάλη οθόνη, σε μια εποχή η οποία χαρίζει πλήθος ερεθισμάτων. Έμεινε όμως στη διάθεση.

Η Δαιμονισμένη Χάνα Γκρέις, του Ντάιντερικ Βαν Ρούιζεν

Η Χάνα Γκρέις ήταν – ή μάλλον είναι – μια κοπέλα που υφίστατο εξορκισμό όταν πέθανε. Καταλήγει στο νεκροτομείο όπου μια ιατροδικαστής αναλαμβάνει τη νεκροτομή της, χωρίς να πιστεύει στις δοξασίες περί ζωής μετά το θάνατο. Πολλές screamer σκηνές αναλαμβάνουν να την πείσουν για το αντίθετο. Αναλαμπή στην ταινία, η ερμηνεία της Σέι Μίτσελ.

Ο Δρόμος Μας, των Κώστα Σταματόπουλου, Σήφη Στάμου, Παυλίνα Αγαλιανού

Ενα “ντοκυμαντέρ” για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, σε παραγωγή από το Τμήμα Προπαγάνδας του κόμματος. Η εμφατική αφήγηση ηθοποιών όπως ο Παύλος Ορκόπουλος και η Λίλα Καφαντάρη, δεν αρκούν επ’ουδενί για να σώσουν τη μεροληπτική προσέγγιση ιστορικών γεγονότων που στην απεικόνιση τους αφορούν (προφανώς) μόνο τους ψηφοφόρους της παράταξης.

Καλή προβολή!

Κέιμενο: Ξένια Χαμίτη (Lavart)